No more mr. wonderboyΤα περισσότερα κομμάτια του Echo θα μπορούσαν να είναι σήματα εκπομπών, το σάουντρακ στους τίτλους τέλους ενός φιλμ. Ίσως επειδή ο τύπος που τα συνθέτει διαμόρφωσε την ελληνική κουλτούρα των jingles, περνώντας σε άλλο επίπεδο ποιότητας τη ρουτίνα της «συσκευασίας» των ελληνικών media. Είναι αυθύπαρκτα στο σύνολο ενός δίσκου, αλλά ίσως όχι αυτόνομα, μάλλον χρειάζονται κάποιο σημείο αναφοράς για να συνδεθούν. O Πατρελάκης δεν κυκλοφορεί δίσκους συχνά, πιθανότατα το κάνει μόνο όταν έχει κάτι σπουδαίο να πει. Και το κάνει σωστά, ποτέ αρπαχτά. Μόνο που στο Echo ό,τι φαντάζεσαι από πριν, το βρίσκεις. Δεν εκπλήσσεσαι, αλλά χαμογελάς, κατσουφιάζεις, ταξιδεύεις. Αισθάνεσαι. Με αργόμπιτη bossa – γόβα στη φωνή της Μιράντας Βερούλη (‘’Arco Iris’’). Με nu - jazz σπινταριστές ασκήσεις, σαν κι αυτές των μυσταγωγικών νυχτών στο loop (“People”). Με αφελείς pop στιγμές, όπως στη συνεργασία με τον Κ.Βήτα (“Shortcut”). Με αιγαιοπελαγίτικες κρυαζιέρες με το λαούτο του “Our Sea”, ερωτικές σιωπές (‘’Love Affair’’), blaxploitation made in Greece (‘’Respirez’’). Και καλύτερη στιγμή το ομώνυμο track “Echo”, που ακούγεται σαν να πίνεις energy drink και χορεύεται φτεροπόδαρα. Η ηχώ του Nikko στην ελληνική electronica είναι δεδομένη. Δεν είναι πια παιδί-θαύμα, αλλά ένας βαρόνος της, ένας από τους τύπους που την οδηγούν στην ενηλικίωση. Την επόμενη φορά, πιο ακαδημαϊκά;
