Τραγούδια για τσιμεντένια πόλη...Το τοπίο στην ελληνόφωνη δισκογραφία είναι άσχημο, με λίγες εξαιρέσεις δυο – τριών καλλιτεχνών που ξεφεύγουν από την ανακύκλωση των παλιών συνταγών. Ευτυχώς αυτός ο δίσκος ανήκει στις εξαιρέσεις. Γιατί κατά πρώτον δεν έχει ήχο συνηθισμένο. Ανάμεσα στα «κλασικά» rock όργανα μπλέκονται το σαντούρι, ο τζουράς, η κρητική λύρα, το ούτι και το βιολί. Η φωνή της Μαρίας Πανοσιάν ξεπερνά τα συνηθισμένα γλυκανάλατα, ενώ οι μελωδίες είναι απλές και ουσιαστικές. Οι πολλές φανφάρες έχουν κάνει, αν μη τι άλλο, κακό σε εκείνους που ψάχνουν την τελειότητα μέσα από την πολυπλοκότητα. Οι στίχοι ανήκουν κυρίως στον ντράμερ Βαγγέλη Βέκιο και την Άντρη Βασιλειάδου και αποτελούν μία ήρεμη κραυγή για «την βρώμικη πόλη που χτίστηκε στο πιο φωτεινό λεκανοπέδιο». Συνολικά οι Ελελεύ, που το όνομά τους είναι μια αρχαία ιαχή, δεν φορούν παρωπίδες, πράγμα που τους συγκαταλέγει στις ελπίδες για την ελληνόφωνη εναλλακτική μουσική, που φαίνεται να έχει βαλτώσει.
