Είναι γνωστό βέβαια ότι η Θεσσαλονίκη διανύει μια εποχή όπου νέα συγκροτήματα ξεπετάγονται από διάφορες γωνιές της πόλης. Οι Sediment Bruise είναι ένα από αυτά τα γκρουπ, το οποίο κάνει ένα μεγάλο βήμα, κυκλοφορώντας το πρώτο του ομώνυμο άλμπουμ. Οι επιρροές τους είναι εμφανείς στα 12 κομμάτια του δίσκου: βρετανική και αμερικάνικη σκηνή της δεκαετίας του ‘90 αλλά και πιο πρόσφατη. Το ζητούμενο, όμως, για ένα γκρουπ είναι να καταφέρει να ενσωματώσει στη μουσική του τους ήχους που αγαπάει, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ακούγεται σαν μια απλή ρέπλικα. Οι Sediment Bruise τολμώ να πω πως το καταφέρνουν αρκετά καλά.Στο πρώτο τους αυτό άλμπουμ, μας παρουσιάζουν αρκετές διαφορετικές μεταξύ τους συνθέσεις, παρασέρνοντας μας σε μια διαδρομή που ξεκινά από το rock station, κάνει μια στάση στην popville και καταλήγει στην post-rock city, με τον αέναο ήχο της κιθάρας άλλοτε να δίνει ένταση και άλλοτε να προσδίδει ηρεμία ενώ τα drums και το μπάσο κρατάνε σταθερό το ρυθμό. Ξεχωρίζει το “Lonestar”, το rainingpleasure-ίζον “No Communication” και το pop “Left Side”,άμεσα κολλητικό χάρη στην παρουσία πλήκτρων και τον γρήγορο ρυθμό, ενώ είναι μάλλον το πιο χαρούμενο και αισιόδοξο κομμάτι ενός μελαγχολικού-ιδίως μετά τα μισά- δίσκου. Μια πλουσιότερη παραγωγή θα αναδείκνυε καλύτερα τον ήχο και τα φωνητικά αλλά, ακόμα κι έτσι, τα καταφέρνουν πολύ καλά. Φαντάζομαι ότι τα καλύτερα έρχονται.
