Έχω σιχαθεί να συναντώ τη λέξη προσπάθεια σε κείμενα που αναφέρονται σε ελληνικά γκρουπ, και δη αγγλόφωνα, για έναν απλό λόγο: η προσπάθεια συνεπάγεται ότι κάποιος δεν έφτασε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και ποιο είναι αυτό; Στην περίπτωση της μουσικής, ένας αξιοπρεπής δίσκος, με όμορφα και πιασάρικα τραγούδια (και το πιασάρικα δεν είναι βρισιά), δυνατούς στίχους, άψογη παραγωγή, και καλαίσθητο artwork. Όταν όλα αυτά υπάρχουν στο Toys Up, τον νέο δίσκο των Matisse, τότε αδυνατώ να καταλάβω γιατί επιμένουμε να το αποκαλούμε προσπάθεια-ενώ π.χ. το NME σπεύδει να εκθειάσει όποιο σκουπίδι βγαίνει κατά καιρούς από την παραγωγικότατη Αλβιόνα. Αλλά, έτσι είναι η ελληνική νοοτροπία και δεν μπορώ να μπω σε διαδικασία αναζήτησης αιτιών. Προτιμώ να εστιάσω στο Toys Up, ένα από τα πιο ολοκληρωμένα albums που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Οι πρώτες κιόλας νότες του “Call me, Call me” κολλάνε στο μυαλό σου και όχι αδίκως μιας και πρόκειται για ένα κομμάτι φτιαγμένο για single, με σαφείς βρετανικές επιρροές, όπως και ολόκληρο εξάλλου το άλμπουμ. Και ενώ έχεις μείνει «κάγκελο» τόσο από την δύναμη της σύνθεσης όσο και των στίχων (αναφορές στο πλέον γνωστό αγγλικό morality play -είδος μεσαιωνικού θεάτρου- Everyman) ακολουθεί μια σειρά κομματιών που είναι αδύνατον να μη σε κερδίσουν. Ξεχωρίζει το “Judgement Day” για την τρομερή μελωδία και το “Killer Kids” για τις haunting κιθάρες και τα, σε μερικές στιγμές, new wave-ίζοντα φωνητικά. Κι ύστερα το “Gas”, η νοσταλγικά ανάλαφρη διασκευή του «Μη μου Μιλάς για Αγάπη», στο οποίο συμμετέχει και η Δήμητρα Γαλάνη, και το “5 Seconds of Love”, ένα ρυθμικό, εθιστικό ποπ διαμαντάκι, όπου σχεδόν βλέπεις τα χέρια του κιθαρίστα να βολτάρουν πάνω στις ταστιέρες -αρκεί να θες να φανταστείς- και που φανερώνει για άλλη μια φορά τις 90s/00s επιρροές του γκρουπ (Pulp; Franz Ferdinand;). Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσω τη φωνή του Άρη Σιάφα που δένει αρμονικά όλες αυτές τις κιθαριστικές ποπ συνθέσεις με μια χροιά όλο αγορίστικη αυθάδεια και αδιόρατη μελαγχολία. Συνεχίζοντας την ακρόαση, την προσοχή μου τράβηξε ο «αυνανιστικός ύμνος» της Cyndi Lauper, “She Bop”, σούπερ εκσυγχρονισμένος και διασκευασμένος αλλά και το “Hit and Miss”, ένα κομμάτι που θα έγραφαν οι Suede σήμερα -οι κιθάρες θυμίζουν εποχή Trash- ενώ το κλείσιμο με το “Tel Aviv” είναι ήρεμο, ρομαντικό και στιχουργικά «ουτοπικό». Το ότι όλες οι προαναφερθείσες επιρροές είναι εμφανείς στο δίσκο των Matisse δεν πάει να πει ότι δεν έχουν το δικό τους ήχο. Ίσα-ίσα κατάφεραν να φτιάξουν κάτι καινούριο, το οποίο αναπόφευκτα έχουν γεμίσει με ψήγματα όλων όσων αγαπούν -που δεν είναι διόλου άσχημo! Εκτός λοιπόν από το καλό γούστο που πρέπει να έχουν στη μουσική, οι Matisse έχουν και ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, δυναμικό και τρυφερό, με στίχους ό,τι πρέπει για tag lines στο Myspace (If Jesus was half as handsome as you are/I might believe too-“Killer Kids” ή A cigarette is always extension of her time/ -“Gas” ή Is he an old flame?/How does he kiss? /Is he your new aim?/ To hit or to miss?- “Hit and Miss” ), ποπ και κιθαριστικό, διακριτικό και ταυτόχρονα έντονο και, όσο κι αν ακούγεται χαζό, γεμάτο κομμάτια που σε κάνουν να ξαναβρίσκεις το χαζορομαντικό χαμόγελο που είχες στα 16 και δε θες να παραδεχτείς ότι σου λείπει πολύ.
