Το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη Ζωντανοί Στο Κύτταρο: Σκηνές Rock επανέφερε με νοσταλγία και ειλικρινή αγάπη τα πρώτα βήματα συγκρότησης της ελληνικής rock κουλτούρας, θυμίζοντας στους παλιότερους και μαθαίνοντας στους νεότερους μια ολόκληρη εποχή, τότε που στο club Κύτταρο χτύπαγε δυνατά η καρδιά όσων είχαν αφοσιωθεί στην υπόθεση rock και είχαν μεθύσει και ερωτευτεί μαζί της. Ήταν μια ολόκληρη νέα χώρα, όπως τόσο εύστοχα επεσήμανε σε πρόσφατη συνέντευξή του για το Έψιλον ο θρυλικός Robert Plant. Μόνο τυχαία δεν είναι λοιπόν η επιτυχία που γνώρισε με αυτό ο Μποσκοΐτης, αφού πρόκειται για ένα ντοκουμέντο, με αξία όχι μονάχα ιστορική, μα και κινηματογραφική. Το soundtrack όμως του ντοκιμαντέρ είναι μια ελαφρώς διαφορετική υπόθεση. Υπήρξε βέβαια αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας, την οποία υπηρέτησε στην εντέλεια - κανείς με σώας τας φρένας δεν θα μπορούσε να αμφιβάλλει για αυτό. Όταν όμως βάζεις το cd να παίξει στο σαλόνι σου, όταν οι εικόνες ξεθωριάζουν στη μνήμη και δεν τις έχεις πρόχειρες, τότε τα μέτρα σύγκρισης και αποτίμησης αλλάζουν: ειδικά αν πρέπει να αποφανθείς με αστεράκια για την αισθητική αξία του cd ως αυτόνομου γεγονότος, οπότε στην όλη διαδικασία μπλέκεται αναπόφευκτα και η original Ζωντανοί Στο Κύτταρο ηχογράφηση. Και λέω αναπόφευκτα, διότι πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του ελληνικού rock ήχου. Για να τα κάνω πιο λιανά, δεν είναι πως δεν συγκινήθηκα ακούγοντας τη Δέσποινα Γλέζου σε μια λιτή, unplugged θα έλεγα, απόδοση του κλασικού πλέον “Δως Μου Το Χέρι Σου”, τον Θανάση Γκαϊφύλλια να ξαναεπισκέπτεται το θρυλικό του “Ωτοστόπ” παρέα με τα Μακρινά Ξαδέρφια ή με τον Νίκο Δαπέρη, ο οποίος ήρθε ο άνθρωπος από την Αγγλία για την ειδική ενόψει του ντοκιμαντέρ επανασύνδεση των Πελόμα Μποκιού και επωμίστηκε, πολύ φιλότιμα, χρέη ερμηνευτή στο “Γαρύφαλλε-Γαρύφαλλε” μετά τον ξαφνικό χαμό του Βλάση Μπονάτσου. Αλλά όταν θα θελήσω να ξανακούσω τα τραγούδια αυτά, θα αναζητήσω δίχως δεύτερη σκέψη τη φωνή του Βλάση, θα βγάλω το cd των Νοστράδαμος και θα ψάξω στη δισκοθήκη μου για τους παλιούς δίσκους του Γκαϊφύλλια - δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω σε ετούτες εδώ τις εκτελέσεις.Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές στο cd που είναι πράγματι ξεχωριστές και το κάνουν κάτι περισσότερο από ένα συγκινητικό σουβενίρ από το ντοκιμαντέρ, δίνοντάς του την απαραίτητη αυτόνομη λάμψη. Μαρίζα Κωχ και Μακρινά Ξαδέρφια δίνουν ρέστα στο “Λαφίνα Jam”, διασκευή ενός παραδοσιακού τραγουδιού το οποίο η Κωχ πρωτοείπε το 1971• ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης πετυχαίνει να κάνει μια πολύ εμπνευσμένη επανεκτέλεση στο “Τα Ίδια Όνειρα”• ο Διονύσης Σαββόπουλος μιλάει για το ελληνικό rock σε μια πρόζα που πιστεύω ότι θα συζητηθεί πάρα πολύ από όσους τυχόν την ακούσουν• και ο Δημήτρης Πουλικάκος είναι απλώς ο Δημήτρης Πουλικάκος. Βρίσκω τον χαρακτηρισμό «η απόλυτη ελληνική ροκ περσόνα», που του αποδίδεται στο booklet, ως άδικο και υπερβολικό, γιατί αδικεί νεκρούς και ζωντανούς εκπροσώπους του εγχώριου rock, οι οποίοι υπηρέτησαν και υπηρετούν την όλη φάση δίχως να έχουν κάνει παράλληλα διαφημίσεις και σίριαλ (για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη). Αλλά δεν μπορώ να μην τον παραδεχτώ τον Πουλικάκο ακούγοντάς τον σε αυτή τη δαιμονιώδη και τόσο ιερόσυλη διασκευή στο “Υπάρχω” του Στέλιου Καζαντζίδη ή στο “Hey Joe”. Αυτές βέβαια οι ηχογραφήσεις δεν διευκρινίζεται από πού προέρχονται και έχω έντονη την υποψία ότι πρόκειται για υλικό παρμένο από το τελευταίο album του Πουλικάκου, το Αδέσποτα Σκυλιά. Ακόμα και έτσι πάντως αν είναι, η αξία τους δεν αναιρείται.
