Δεν μπορεί να πεις ότι λείπει η έμπνευση από την τελευταία δουλειά του Μάριου Φραγκούλη. Στις κλασικότροπες μπαλλάντες, τις χατζιδακικές μυρωδιές, τα ταγκό και τη soundtrack-ική υπερβολή, κρύβονται σημαντικά στοιχεία που σε αναγκάζουν να εξερευνήσεις τούτο το δίσκο. Στην εξερεύνηση, όμως, δεν ανακαλύπτεις τίποτα βαθύτερο από την καλογυαλισμένη επιφάνεια, ορατή στο πλούσιο βιβλιαράκι, τις τελειομανείς ενορχηστρώσεις και γενικώς... τη λεπτομέρεια. Οι στίχοι του Παρασκευά Καρασούλου δεν σε αρπάζουν από πουθενά στα περισσότερα τραγούδια, η μουσική είναι συμπαθητική (μα τίποτα παραπάνω) και η ερμηνεία του Μάριου Φραγκούλη, πάνω που σε τσιμπά για να ψαρώσεις στα ήρεμά της, όταν υψώνει το ανάστημά της και φανερώνει τις τεχνικές αρετές της, πετάει στον κάλαθο των αχρήστων κάθε ευαίσθητη κοψιά του τραγουδιού. Ο δίσκος, πάντως, είναι αξιοπρεπής (μισώ το χαρακτηρισμό, αλλά εδώ είναι απαραίτητος) και καταδικασμένος να πουλήσει -ειδικά τωρα, που το ελληνικό στοιχείο είναι περισσότερο έντονο από ποτέ.
