"Πάμε άλλη μια φορά", με άλλο ένα live album από τα δεκάδες πλέον που κυκλοφορεί και τι να πει κι ο Νικόλας που αυτή είναι η πρώτη φορά που σόλο εκθέτει τα αποτυπώματα των ζωντανών εμφανίσεών του σε δίσκο. Πρόκειται για ένα άλμπουμ για φίλους και για όσους επιθυμούν να γίνουν φίλοι, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αφού τον παρακολουθήσουν ζωντανά -εδώ είναι απλώς ο κράχτης, και σαφώς ο άψυχος κράχτης. Καμία στιγμή του πρώτου εκ των δύο cd, όπου ζεστά, ακουστικά, άμεσα, αποδίδονται όλα τα κομμάτια, δεν έχει την ίδια αυθύπαρκτη αξία, αν δεν είναι ανάμνηση, ή αν δεν λειτουργήσει ως αφορμή για να τη ζήσει κανείς από κοντά. Το να ισχυριστεί κανείς, δε, ότι κάποιος κύκλος κλείνει, θα είναι μάλλον φτηνό εμπορικό κόλπο - ο Πορτοκάλογλου είναι αυτή τη στιγμή ενεργός μουσικά, το ψάχνει με τον ίδιο ζήλο όπως και πριν δύο δεκαετίες, εμπνέεται, γράφει, ηχογραφεί. Πάμε στην ουσία. Στην πρώτη ενότητα, πλήκτρα, ακουστική κιθάρα και πνευστά αναλαμβάνουν αγαπημένες στιγμές των Φατμέ και σόλο δικές του. Το παιχνίδι έχει σημασία, ακόμα και πιο ηλεκτρικά κομμάτια, όπως το "Παιχνίδια με το Διάβολο" αποδομούνται στα βασικά funky συστατικά τους με μια πιο jazzy αντιμετώπιση. Μια blues διασκευή του "Άσωτος Υιος", μια ανέμελη κιθαριστική απόδοση του "Οσο κρατά ένα φιλί" με σκόρπια πλήκτρα και λύρα, ένα συγκινητικό ντουέτο με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στην μπαλάντα-ζεϊμπέκικο "Δεν μας συγχωρώ" με το κοινό να αναλαμβάνει το δεύτερο ρεφρέν και το "Καλοκαιράκι" με Τσαλιγοπούλου, Φάμελλο, Μητροπάνο και Αρβανιτάκη είναι σκόρπιες καρτ-ποστάλ που ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους και ξυπνούν τις αντίστοιχες αναμνήσεις.Στο δεύτερο cd υπάρχει υποτίθεται η ηλεκτρική πλευρά του, αλλά πέρα από ένα συμπαθητικό, νέο, uptempo κομμάτι "Πάμε άλλη μια φορά" μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο, αυτό το "ηλεκτρική" φαίνεται μόνο στην χρησιμοποίηση ηλεκτρικής κιθάρας. Περισσότερο αναδεικνύει τις λαϊκές - world του επιρροές, από το reggae χιτ "Γινε κομμάτια" και τη διασκευή του "Κατω από το πουκάμισό μου" (του Πυθαγόρα και του Χρήστου Νικολόπουλου) ως το σχεδόν a capella "Τζιβαέρι" από την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τα ηλεκτρονικο-λυράδικα "Τι λείπει", "Θάλασσά μου Σκοτεινή".Πέντε χρόνια στο δρόμο, από το Μύλο της Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο του 2001 ως τον Κεραμεικό, τον περασμένο Φλεβάρη. Ενδιάμεσα ο Λυκαβηττός, η Μέδουσα, το Μετρό, ο Σταυρός του Νότου. Η συνέχεια ζωντανά - αρκετά με τις αναμνήσεις...
