Πάνε δυο χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου ομώνυμου album του group, στο οποίο είχαν επισημανθεί κάποιες αδυναμίες και παραδόξως, μετά από τόσο καιρό κάποια πράγματα μοιάζουν να έχουν μείνει εκεί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.Η Ανοιχτή Θάλασσα είναι ένα group το οποίο δημιουργήθηκε το 1996 παίζοντας διασκευές σε κομμάτια του Σαββόπουλου, των Κατσιμίχα, μέχρι Τρύπες και Pink Floyd, δημιουργώντας παράλληλα και ένα πυρήνα δικών τους κομματιών. Η γνωριμία τους με τον Χάρη Κατσιμίχα το 1997 έμελε να είναι καταλυτική, αφού ήταν η αρχή για μια μακρόχρονη συνεργασία σε επίπεδο εμφανίσεων, με το group να συνοδεύει μουσικά το δίδυμο των Κατσιμίχα στις περιοδείες τους αλλά και όπου αλλού έκαναν εμφανίσεις. Η συνεργασία αυτή είχε σαν αποκορύφωμα την ανάληψη της παραγωγής του πρώτου τους album από τον Χάρη Κατσιμίχα, (μετα)δίδοντας του ένα πολύ χαρακτηριστικό ηχόχρωμα το οποίο και στιγμάτισε την πρώτη τους κυκλοφορία. Με έκπληξη ανακαλύπτουμε, ότι και ο δεύτερος δίσκος δεν ξεφεύγει και πολύ από τα πλαίσια που κινείται ο πρώτος, κάτι το οποίο σημαίνει ότι οι επιρροές κυλάνε πλέον στο πεντάγραμμο αλλά και στα στιχάκια των συνθέσεων τους, αποτελώντας αφομοιωμένο και αναπόσπαστο στοιχείο από το group. Σε κάθε περίπτωση τόσο σε επίπεδο παραγωγής όσο και συνθετικό, είναι ένα σκαλί πιο πάνω από τον πρώτο, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η αίσθηση αυτοσυγκράτησης και προσκόλλησης στη γραφή των κομματιών που μοιάζει πλέον σαν δημιουργικό αυτοπεριορισμό.Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το “όλα είναι άπλα”, το “16”, το “έτσι παλιώνει η αγάπη” αλλά και άλλα, είναι όμορφα μεν, δεν αρκούν όμως για να χαρακτηρίσουν το σύνολο του δίσκου. Από τις καλύτερες στιγμές του album αποτελεί και η διασκευή στο “make you feel my love” του Bob Dylan, με τίτλο “όταν όλα έχουν χαθεί” σε στίχους του Βαγγέλη Μαρκαντώνη στο οποίο τραγουδάει και η Δανάη Τζίνα.Δεν χωρά αμφιβολία, ότι η Ανοιχτή Θάλασσα αποτελείται από πολύ καλούς μουσικούς, κάτι το οποίο έχει αποδειχτεί, όχι μόνο από το πρώτο βραβείο που κέρδισαν στο European Rock Prize το 1997 στο Λυκαβηττό, αλλά και από τις αμέτρητες ζωντανές τους εμφανίσεις. Χρειάζεται όμως μια υπέρβαση στις συνθέσεις τους, ίσως περισσότερη μελωδία, κάτι το οποίο υπάρχει μεν, περισσότερο σε αυτή τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά, αλλά όχι στο βαθμό που χρειάζεται, για να μπορέσουμε να πούμε ότι γίνονται πλέον δραστικά βήματα.
