Object Blue (main stage)
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Η κύρια σκηνή σε ένα φεστιβάλ είθισται να δίνει τον τόνο στη διοργάνωση, συνεισφέροντας τα κυριότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της. Στο φετινό Winter Plisskën, ωστόσο, το main stage δεν γνώρισε την ποικιλία ανθρώπων και μουσικών οργάνων που μας είχε συνηθίσει στις προηγούμενες εκδόσεις του. Με αμιγώς ηλεκτρονικό προσανατολισμό και εξοπλισμό (που περιοριζόταν κατά κύριο λόγο σ' ένα DJ trailer), η μεγάλη σκηνή της Πειραιώς φιλοξένησε το ένα μετά το άλλο μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της σχετικά φρέσκιας electronica. Μοναχικοί καβαλάρηδες πίσω από τις κονσόλες τους, έχτισαν έναν back-to-back χορό για τους πιστούς της εναλλακτικής νύχτας, όσους δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι το καλοκαίρι για ένα επόμενο ADD Festival.
Πρώτη σε αυτήν τη σκυταλοδρομία ξεκίνησε κατά τις 8 το βράδυ η εξωτική και ανερχόμενη Object Blue. Η οποία δικαίωσε τη φήμη του πειραματισμού που την ακολουθεί στα λιγοστά αλλά ηχηρά βήματα που έχει μέχρι στιγμής διαγράψει στα λονδρέζικα clubs. Περίπλοκες γκρούβες, αμφιλεγόμενα ηχοτοπία κι αγριεμένα κρουστά απελευθέρωσαν μια υπόγεια βία και ένταση, σε μια ίσως μη αναμενόμενη έναρξη, η οποία ξύπνησε όμως ένστικτα που δεν μπορούσαν να μείνουν απαρατήρητα.
Εγκεφαλική κι απομονωμένη από το κοινό –που μαζευόταν από νωρίς, σε σταθερές αν και μειωμένες συγκριτικά με άλλες χρονιές ροές– η Object Blue δοκίμασε επί σκηνής τα όρια ενός εναρκτήριου set για ακροατές που ως επί το πλείστον έχουν συνδέσει την ηλεκτρονική μουσική με ωμό χορό και έκλυση αδρεναλίνης. Και πέτυχε. Τελικά ίσως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει (και) στην ηλεκτρονική μουσική μας παιδεία.
Nathan Fake (main stage)
του Τάσου Μαγιόπουλου
Πιθανότατα ούτε ο ίδιος ο Nathan Fake δεν περίμενε ότι με τον παρθενικό του δίσκο, εκείνο το διαμαντάκι των '00s με το όνομα Drowning Ιn Α Sea Οf Love (2006), θα προσγειωνόταν στις περισσότερες λίστες με τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς, βλέποντας το όνομά του να εκτοξεύεται στην alternative στρατόσφαιρα. 12 χρόνια μετά, βέβαια, η φήμη του έχει πλέον υποχωρήσει αισθητά· όχι όμως και το καλό του γούστο, καθώς εξακολουθεί να κυκλοφορεί δουλειές άξιες προσοχής.
Κάτι πάντως που δεν φάνηκε να διαθέτει το βράδυ του Σαββάτου στο main stage της Πειραιώς, είναι καλή αίσθηση του τάιμινγκ στο οποίο εμφανιζόταν και του τι θα άρμοζε να παίξει στο κομμάτι που του αναλογούσε. Τουτέστιν, στις 21:00 και κάτι ψιλά ξεκίνησε να μας βομβαρδίζει με acid αναμνήσεις, διάθεση για πειραματισμό και ηχητικές εξερευνήσεις. Τα μπλιμπλίκια επίσης μπόλικα, ενώ τα bpms έμοιαζαν βγαλμένα από set διεξαγόμενο στις πρώτες πρωινές ώρες. Με λίγα λόγια βάραγε κατακέφαλα η εμφάνιση του Βρετανού παραγωγού, κάτι όχι κακό από μόνο του, μα αταίριαστο στη δεδομένη χρονική συγκυρία.
Pantha Du Prince (main stage)
του Τάσου Μαγιόπουλου
O Pantha Du Prince, πάλι, στάθηκε στην αντίπερα όχθη από τον Nathan Fake: ήρθε, έπαιξε, μάγεψε και τελικά κατέκτησε το κοινό με τις εξαιρετικές του επιλογές, αλλά και με την απίθανη ατμόσφαιρα την οποία έστρωσε –σαν χαλί– σε κάθε γωνιά του Piraeus 117 Academy.
Ο Γερμανός ξεκίνησε αρκετά μίνιμαλ, αλλά δεν άργησε να «πάρει μπρος», βάζοντάς μας σε ένα νοητικό ταξίδι, με οδηγό το στιβαρό μπάσο. Παράλληλα, οι μυσταγωγικοί ρυθμοί τους οποίους έχτιζε σιγά-σιγά, μας απογείωσαν με τη μεθυστική τους διάσταση. Ο διακεκριμένος μουσικός παρέδωσε έτσι ένα μαεστρικά κατασκευασμένο set, που με τον σχεδόν υπνωτιστικό του χαρακτήρα έντυσε ιδανικά το ωριαίο «παράθυρο» που διέθετε στο timeline του φετινού Winter Plisskën. Έκανε μάλιστα και την έκπληξη όταν ανέλαβε και τα φωνητικά δια μικροφώνου, έστω κι αν αυτά ακούστηκαν σαν ...μαστουρωμένα μουρμουρητά!
Οι κυκλικές μελωδίες σε κατακτούσαν και οι ρυθμοί σε έβαζαν μεν σε κίνηση, όχι όμως και σε διάθεση για χορευτικό ξεφάντωμα –αφήνοντας έτσι χώρο για την εξέλιξη της βραδιάς και τους επερχόμενους καλλιτέχνες. Με λίγα λόγια, ο Pantha Du Prince επιβεβαίωσε τη φήμη που ακολουθεί τις ζωντανές του εμφανίσεις, καταφέρνοντας να αποτυπωθεί ως ένα από τα highlights του φεστιβάλ. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν αποτέλεσε έκπληξη για όσους έχει τύχει να τον ξαναπαρακολουθήσουν επί σκηνής.
Black Athena (Aquarium)
του Τάσου Μαγιόπουλου
Τον άχαρο ρόλο να ανοίξουν τις εργασίες στο Aquarium stage που βρισκόταν στον χώρο του Wave Athens ανέλαβαν οι «σημαιοφόροι του μαύρου διαγαλαξιακού ήχου μέσα στον χρόνο», όπως τους χαρακτήρισε (αρκετά εύστοχα) η περιγραφή του φεστιβάλ. Και πράγματι, αυτό ακριβώς επιβεβαίωσε η εμφάνιση των Black Athena, ειδικά εφόσον τις επιλογές είχε αναλάβει η Jo εκ μέρους του ντουέτο.
Τουτέστιν, το set περιείχε γερές δόσεις από R'n'B βαθιά επηρεασμένο από τον 1990s ήχο, αλλά και σύγχρονο χιπ χοπ γαλουχημένο με τους δίσκους του J.Dilla και των A Tribe Called Quest. Το εύρος περιλάμβανε ασφαλώς και grime μελωδίες, είδος που οι Black Athena έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι αγαπούν ιδιαιτέρως. Ωστόσο η σχεδόν μηδαμινή προσέλευση –ελέω του headliner του φεστιβάλ David August, που εμφανιζόταν στο main stage– επέτρεψε μόνο σε λίγους και εκλεκτούς να είναι παρόντες στο απολαυστικό αυτό set.
David August (main stage)
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Ο David August είχε βέβαια οριστεί ως headliner του φετινού Winter Plisskën, αλλά αυτό δεν εξασφάλιζε ότι θα αποτυπωνόταν ανάμεσα στους αδιαφιλονίκητους stars της βραδιάς –όπως και έγινε. Με μια φήμη ποσοτικά και ποιοτικά δυσανάλογη προς τα μόλις 28 του χρόνια, αναμενόταν πάντως με μεγάλη προσμονή από σημαντική μερίδα του ηλεκτρονικόπληκτου αθηναϊκού κοινού. Τα μεσάνυχτα λοιπόν του φετινού φεστιβάλ, ήταν δικαιωματικά δικά του.
Ο August εμφανίστηκε αθόρυβα, αναλαμβάνοντας τα σκήπτρα της βραδιάς σαν λιτός κι απέριττος βασιλιάς. Οχυρωμένος πίσω από τον εξοπλισμό άνοιξε το set του με μια 10λεπτη εισαγωγή ψυχεδελικού IDM, η οποία «φώναξε» με το καλημέρα τη βαριά κλασική παιδεία του και τα χρόνια που έχει περάσει στις επαναλήψεις του πιάνου. Και συνέχισε ελισσόμενος με ιδιοφυή αισθησιασμό μεταξύ μονοπατιών που δεν περιμένεις εύκολα να διασταυρωθούν σε ένα ηλεκτρονικό set –τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το κάνει.
Απ' το "Instant Harmony" στο "Patria" και στο "Epikur", μια επιμελώς ατημέλητη κι απροσδόκητη μίξη κρουστών, απόκοσμων dubstep φωνητικών και drum 'n' base εκρήξεων συνδυάστηκε αρμονικά με τις πιο εκλεπτυσμένες house φόρμες που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό. Απόηχοι reggae και ζούγκλας εδώ, ένα μακρινό (δειλό) electro swing εκεί, ροκ αναφορές και Stone Roses στο βάθος, όλα χώρεσαν στο βαλιτσάκι του August· ο οποίος καταφέρνει μ' έναν μαγικό τρόπο να κάνει ολόσωστα κάτι που από άλλον θα ακουγόταν λάθος.
Ατάραχος, σχεδόν ανέκφραστος και βαθιά εσωτερικός, αναπλήρωσε κάποια μικρά κενά του set με αποστομωτικές εκπλήξεις και ξετρέλανε όσους ήταν έτοιμοι να παρασυρθούν από την ιδιαιτερότητά του με έναν εγκεφαλικό χορό διαρκείας και υψηλής ποιότητας. Γιατί ο David August είναι τέτοιου επιπέδου μουσικός, ώστε μετατρέπεται (σχεδόν αυτόματα) σε πραγματικό μάγο της σκηνής. Δεν έχεις ιδέα πώς το κάνει –το μόνο που σε νοιάζει είναι ότι το κάνει, ντύνοντας μάλιστα το είδος το οποίο εκπροσωπεί με μια σοβαρότητα που τόσο έχει στερηθεί κι άλλο τόσο του χρειάζεται.
Lindstrøm (main stage)
του Τάσου Μαγιόπουλου
Με κέφι, χορό, διασκέδαση και αμέτρητα χαμόγελα ευτυχίας πλημμύρισε ο χώρος του main stage περί τις 00:40, καθώς ο μαέστρος της επονομαζόμενης cosmic disco αναλάμβανε τα ηνία από τον David August· μαζί και την ευθύνη να ρίξει αυλαία στο μεγαλύτερο εκ των δύο stages του Winter Plisskën 2018.
Το εντυπωσιακό house beat της εισαγωγής έθεσε αμέσως ψηλά τον πήχη, ωστόσο αυτό δεν φάνηκε να ανησυχεί καθόλου τον Νορβηγό. Ο οποίος μας συνεπήρε στη συνέχεια με χαρακτηριστική ευκολία, κινούμενος μαεστρικά με τις ανεβαστικές επιλογές του, όσο οι άνθρωποι του φεστιβάλ μας «έλουζαν» με δεκάδες μπλε και ροζ μπαλόνια από τον εξώστη του Piraeus 117 Academy.
Το «ξεφαντόμετρο» (sic) χτύπησε κόκκινο, οι χορευτικές φιγούρες έδιναν και έπαιρναν και η διάθεση για πάρτι ήταν κυρίαρχη από την αρχή μέχρι το τέλος της εμφάνισης του Lindstrøm. Ενδεικτική λεπτομέρεια, ότι η πρώτη εμφάνιση πτώσης του ρυθμού για το απαραίτητο breakdown ήρθε ...45 λεπτά μετά την έναρξη του set! Δεν είχε έρθει λοιπόν απλά για να «παίξει» ο Νορβηγός στην Αθήνα, αλλά για να ξεσηκώσει.
Όταν μάλιστα η ατμόσφαιρα γέμισε με κομφετί, κι ενώ ο δημοφιλής καλλιτέχνης «κεντούσε» στο μουσικό κομμάτι, δημιουργήθηκε μία ακόμα μοναδική στιγμή, με house, disco και electro να μπλέκονται υπέροχα μεταξύ τους, μεταδίδοντας γενικευμένη ευφορία στον κόσμο. Άξιος finisher, δεξιοτέχνης περφόρμερ και εξπέρ της χορευτικής διάθεσης, ο Lindstrøm παραγωγός επιβεβαίωσε τους διοργανωτές για την επιλογή τους και επιβράβευσε τους θεατές για την επιμονή τους να κάτσουν μέχρι αργά για να τον απολαύσουν.
Debonair (Aquarium)
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, κι όσο το main stage συνερχόταν από τις δύσκολες πλην απολαυστικές σπουδές του David August προκειμένου να υποδεχτεί με δόξα και τιμή τον τυφώνα Lindstrøm, δυο στενά πιο πάνω, στο Aquarium Stage, λάμβανε θέση η σέξι περσόνα της Debonair, με το μπλε χτυπητό bomber jacket. Παλιό και καλό στέλεχος του NTS και σεβάσμια DJ μορφή στα clubs του Λονδίνου, βρέθηκε αν μη τι άλλο στο στοιχείο της.
Υπόγειες καταστάσεις περιθωρίου «with a pop touch» EBM και post-punk περασμένα σε electro γκρούβες. Σίγουρα βέβαια θα είναι συνηθισμένη σε λίγο περισσότερο κόσμο: ήταν πολύ νωρίς για το Aquarium και το σφιχτό χρονοδιάγραμμα του Winter Plisskën 2018 δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια στο κοινό για δοκιμαστικά περάσματα από τη δεύτερη σκηνή.
Η Debonair έπαιξε ωστόσο ένα ωραίο set σε όσους προτίμησαν να πιουν μια σχετικά ήσυχη βότκα στην πρώτη βάρδια του παραδοσιακού αφτεράδικου του Plisskën, αντί να ξεδώσουν με τον Lindstrøm –οι περισσότεροι άλλωστε ήταν ορκισμένοι φανατικοί του βρετανικού σταθμού που εκπροσωπεί. Και ανταμείφθηκαν, καθώς με ονόματα σαν το δικό της, μικρά clubs με διάρκεια ζωής μίας νύχτας ή δύο (όσο δηλαδή διαρκεί πλέον ένα Winter Plisskën) φέρνουν στην Αθήνα λίγη από τη γοητεία του Fabric και του Corsica Studios.
Elena Colombi (Aquarium)
της Τάνιας Σκραπαλιώρη
Την ώρα που η Elena Colombi έπαιρνε θέση πίσω από την κονσόλα (γύρω στις 02.30 μετά τα μεσάνυχτα), οι περισσότεροι χορευταράδες –εξαντλημένοι από τις ριπές του Lindstrøm– είχαν πλέον αραιώσει· ωστόσο το Aquarium θα γνώριζε μερικές από τις πιο ακμαίες στιγμές του: η χαρισματική Ιταλίδα DJ πρόσφερε ένα δυναμικό, κυματιστό και σκληρό set, από εκείνα που την έχουν κάνει όνομα στο Λονδίνο. Η βραδιά έμελλε μάλιστα να έχει και συνέχεια, αφού ο προγραμματισμός του Aquarium ήθελε κατόπιν τα decks να περνούν στα χέρια των Sama' και Lokier.
Για μας, ωστόσο, είχε φτάσει πια η ώρα της αποχώρησης. Από ένα φεστιβάλ που, έστω και συρρικνωμένο, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του χάρη στους εγχώριους εραστές της electronica. Σε κάποιους έλειψαν οι κιθάρες από τον προγραμματισμό, σε άλλους τα food trucks κι ο χαβαλές του μπες-βγες σε περισσότερες σκηνές, ωστόσο ο προσανατολισμός της φετινής διοργάνωσης στάθηκε στο ύψος του. Ακόμα κι αν το Plisskën βρίσκεται σε μεταβατική φάση, ψάχνοντας τι θα κρατήσει και τι ίσως αφήσει, πολύς κόσμος το έχει αγαπήσει. Είναι η καλύτερη εγγύηση για τη συνέχεια.
{youtube}WSHxDp2of9k{/youtube}
