Όταν βλέπεις τα 4 μέλη των Kraftwerk στη σκηνή να ασχολούνται πειθαρχημένα με τις 4 «μηχανές» που έχουν μπροστά τους, είναι σαν να βλέπεις τα μέλη ενός πληρώματος σε ένα διαστημόπλοιο, να είναι αφοσιωμένα στο σταθερό τους πόστο, ώστε να διεξαχθεί ομαλά το ταξίδι. Το καλλίγραμμο και εστέτ ηλεκτρονικό μόρφωμα των Γερμανών δεν έχει χάσει καθόλου τη γοητεία του, από την εποχή που με πρωτόλεια μέσα αψήφησε κάθε μουσική επικαιρότητα και επέβαλε μια τεχνολογική ταυτότητα στην pop, ενώ ταυτόχρονα κοιτούσε επίμονα στο αύριο.
Οποιοσδήποτε παρακολούθησε με προσοχή τη δίωρη, sold-out εμφάνιση των Kraftwerk στο κλειστό του Tae Kwon Do (και είναι στα σύγκαλά του), θα μπόρεσε να αντιληφθεί ξανά πόσο ανυπέρβλητο στέκει το ηλεκτρονικό οικοσύστημα που παρήγαγε το συγκρότημα στη δεκαετία του 1970. Ειδικά εκείνα τα μοτίβα ρομποτικής techno-νομίας, τα οποία όλοι πιπιλούσαν ενώ κανείς δεν μπορούσε ακριβώς να ορίσει. Ο εναγκαλισμός της ευρωπαϊκής ευαισθησίας με την τεχνολογία και τον φουτουρισμό παρήγαγε κάμποσα ορόσημα, όπως το “Model” και το “Computer Love”· οι δονήσεις τέτοιων τραγουδιών αντήχησαν με τρόπο επιβλητικό στη συναυλία.
Το άκαμπτο και ακλόνητο tempo των “Numbers”, “Computer World” ή “The Man-Machine” και οι κυκλικές υφές των synths σε κομμάτια όπως το “Spacelab”, το “Neon Lights” και το “Autobahn”, δημιούργησαν έναν διαβολικό και οργανωμένο πάταγο στο κατάμεστο στάδιο. Οι Kraftwerk παρουσιάστηκαν αιχμηροί, σοβαροί, επιβλητικοί, σε έναν συνδυασμό διανόησης και σωματικότητας που απευθυνόταν σε οποιονδήποτε είχε πιάσει το νόημα.
Μέσα από ειδικά γυαλιά, ο κόσμος χάζευε σε τρισδιάστατο φόντο τα αριθμητικά σύμβολα, ιπτάμενους δίσκους να επισκέπτονται την Ακρόπολη, το vintage υλικό, τα τετραγωνισμένα σχήματα και τα ποικίλα χρωματικά παιχνίδια. Εικόνες που υπαγόρευαν την αισθητική και κούμπωναν στις στιλπνές συνθετικές επιφάνειες του “It's More Fun Τo Compute”, του “Αirwaves” και του “Electric Café”. Σκέφτομαι πόσοι τόνοι gigabyte (δεν λέω δίσκους ή βινύλια) ηλεκτρονικής μουσικής που παρήχθησαν έκτοτε από χιλιάδες παραγωγούς και ορδές από DJs έχουν αντλήσει υλικό απ’ αυτήν τη μήτρα και πόσο έχουν θρέψει τη χορευτική κουλτούρα τα μουσικά σχήματα του Ralf Hütter. Τα δε φωνητικά του, ακόμα και μέσα από την πιο έντονη παραμόρφωση, καταφέρνουν και ακούγονται πάντα ανθρώπινα: κουβαλούν ακόμη ένα πέπλο μελαγχολίας.
Οι Kraftwerk έπαιξαν με την άνεση που έχουν οι βετεράνοι όταν κάνουν τον γύρο του θριάμβου. Χάρη στον όγκο της παραγωγής και στα εφέ, μας έβαλαν πολύ βαθιά στον ρυθμό τους, παρόλο τον αναμενόμενο μαθουσαλισμό που εμπεριέχει μία ακόμη περιοδεία των Γερμανών. Μπορεί το μέλλον το οποίο οραματίζονταν και καλωσόριζαν τα αξιοθαύμαστα ρομπότ στο art pop δοκίμιo "The Robots" να έχει παρέλθει, όμως η πολιτιστική κληρονομιά τους εκτείνεται πολύ πιο μακριά απ’ οτιδήποτε θεωρούμε ακόμα και σήμερα ως «νέο».
Το “Radioactivity” και το “Trans Europe Express”, που ακούστηκαν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, μας θύμισαν πως είναι κάτι περισσότερο από απλά τραγούδια: αποτελούν ουσιαστικά ένα διαρκές ατμοσφαιρικό fade-in στις αγωνίες ενός ανδροειδούς απέναντι στα ανθρώπινα ερεθίσματα.
Σπουδαία συναυλία.
{youtube}cJldtUwM9PI{/youtube}
