Ο Rufus Wainwright είναι ένας χαρισματικός περφόρμερ.
Μόνος επί σκηνής, πότε καθισμένος στο πιάνο και πότε όρθιος, με την ακουστική κιθάρα περασμένη στους ώμους του, έδωσε ρεσιτάλ την Παρασκευή το βράδυ, στην πρώτη από τις δύο βραδιές του στο Gazarte.
Είναι η φωνή του που κάνει αρχικά την πρώτη πολύ καλή εντύπωση: το βιμπράτο του είναι εξαιρετικό, τα φαλσέτο του επίσης, ενώ η κάπως «κλειστή» και μπλαζέ προφορά του συμπληρώνει τον τόσο προσωπικό τρόπο ερμηνείας του. Ο Wainwright, πάντως, δεν προσπαθεί να είναι τέλειος ερμηνευτής –ευτυχώς. Δεν είναι κλινικά προετοιμασμένος, δηλαδή, αντιθέτως αφήνει κάποια πράγματα να έρθουν όπως έρθουν. Κι αυτό φάνηκε σε κάποιες ανάσες που δεν του βγήκαν (ή που του βγήκαν στο παρατρίχα).
Έπειτα, έρχεται η ικανότητά του στα άσπρα και μαύρα πλήκτρα. Είναι ιδιαίτερα πειστικός πιανίστας ο Αμερικανοκαναδός και δεν εξαντλείται σε ακόρντα, αλλά έχει να επιδείξει γκάμα «κινήσεων» και τρόπων όποτε συνοδεύει τον εαυτό του από εκεί. Η κιθάρα του, από την άλλη, είναι λίγο «του ξυλοκόπου»· ακριβώς όμως επειδή ο ίδιος έχει εμφανέστατα τεράστια αυτοπεποίθηση, καταφέρνει να περάσει ακόμα κι αυτό το αρχάριο παίξιμο ως αποδεκτό. Κι άμα λάχει, κάνει κι εκείνη την πηδηχτή κίνηση, γέρνοντας λίγο πίσω για να τιναχτεί η μαλλούρα και να αποσπαστεί ο ακροατής.
Ο Rufus Wainwright είναι, όμως, και χαρισματικός κονφερασιέ.
Με σωστές ισορροπίες ανάμεσα στην άνεση απέναντι στο κοινό και στην αμηχανία του να βρίσκεται πάνω στη σκηνή μόνος –κι όλα τα βλέμματα να είναι καρφωμένα πάνω του– έπαιξε άψογα το παιχνίδι της επικοινωνίας. Οι ιστορίες που αφηγήθηκε ανάμεσα στα τραγούδια ήταν ενίοτε ξεκαρδιστικές και σε κάθε περίπτωση είχαν κάτι να πουν, είτε μιλούσε για τις προηγούμενες επισκέψεις του στην Ελλάδα (με πιο ενδιαφέρουσα εκείνη για την επεισοδιακή νύχτα που πέρασε πριν πολλά χρόνια στην Αίγινα, όπου σε ένα μπαρ άρχισε να φιλιέται με ένα αγόρι, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει τεράστιο σκάνδαλο), είτε για ταξίδια του σε διάφορα μέρη του κόσμου. Άλλοτε κατάφερε να συγκινήσει, αναφερόμενος στους γονείς του, και αφιερώνοντας στον καθένα από ένα τραγούδι. Ακόμα περισσότερη συμπάθεια κέρδισε, βέβαια, όταν αναφέρθηκε στον «President what's his name» και στην πρόσφατη απόφασή αυτού να αποσύρει τις Η.Π.Α. από τη διεθνή συνθήκη για το κλίμα. «I apologize», είπε κλείνοντας την αναφορά του, και αποθεώθηκε.
Ο Rufus Wainwright είναι, τέλος, ένας χαρισματικός τροβαδούρος.
Αν κάποιος χρειαζόταν ντε και καλά επιβεβαίωση για κάτι τέτοιο, το να ακούσει τα τραγούδια του με την περιορισμένη στα απολύτως απαραίτητα συνοδεία (ακόμα και απουσία της, στο “Candles”) σίγουρα απέδειξε τη στιβαρότητά τους, την εσωτερική συνοχή τους, αλλά και τη δημιουργία μιας συνεκτικής αισθητικής άποψης από το σύνολό τους, είτε αυτά προέρχονταν από την αρχή της καριέρας του, είτε από οποιαδήποτε μεταγενέστερη φάση της (ποπ, οπερετική ή άλλη).
Όλα τα προαναφερθέντα χαρίσματά του, φυσικά, δεν συνεπάγονται αυτομάτως ότι ο Rufus Wainwright έχει στα μέρη μας μεγάλο κοινό. Την Παρασκευή, ας πούμε, δεν υπήρξαν αρκετοί fans στη Βουτάδων, ώστε να γεμίσει το Gazarte.
Σίγουρα πάντως εκείνο το βράδυ κέρδισε τουλάχιστον έναν ακόμα.
Setlist
1. Grey Gardens
2. Vibrate
3. Les Feus D' Artifice T' Appellent
4. Out Of The Game
5. Jericho
6. Gay Messiah
7. The Art Teacher
8. A Woman's Face (Sonnet 20)
9. I'm Going In
10. Greek Song
11. I'm Not Ready To Love
12. Sanssouci
13. Beauty Mark
14. Dinner At Eight
15. ?
16. Candles
17. Cigarettes And Chocolate Milk
Encore
18. Going To A Town
19. Hallelujah
20. Poses
21. La Complainte De La Butte
{youtube}QeQ-1T8TueI{/youtube}
