Ας τα πάρουμε με αριθμούς. 5η ή 6η φορά που οι Dead Moon έρχονται στην Ελλάδα, 500 άτομα περίπου μέσα στο ΑΝ, 51 η ηλικία του ηγέτη τους Fred Cole, 3 τα μέλη του συγκροτήματος, 2 ώρες και 10 λεπτά η διάρκεια του live και τέλος άγνωστος ο αριθμός των κιλών του ιδρώτα που χύθηκε από το χορό. Απολογισμός ? Ένα εξαιρετικό live από ένα συγκρότημα που εδώ και πολλά χρόνια ξέρει να κάνει μόνο ένα πράγμα αλλά το κάνει άριστα. Rock’n’roll λέγεται και ευτυχώς δεν πεθαίνει.
Υπάρχουν όμως κάποια γεγονότα που αν και μας ευχαριστούν , δεν μπορούμε παρά να τα αναλύσουμε και να παραξενευτούμε. Και με αυτό εννοώ την ξαφνική επιστροφή του garage/rock’n’roll ως μόδα που ενώ χαίρομαι την κάθε στιγμή της, εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν αντιμετωπίζεται όπως της αρμόζει. Οι Dead Moon βέβαια δεν έχουν να κάνουν κάτι με όλο αυτό, αφού έχουν αποδείξει από την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, ότι μπορούν να γεμίσουν αρκετούς συναυλιακούς χώρους και να δώσουν εξαιρετικά live. Ας μείνουμε όμως εδώ και να επικεντρωθούμε στο συναυλιακό μέρος. Αν όλα πάνε κάλα και στις 13 Ιουνίου πραγματοποιηθεί το garage-festival που έχει ανακοινωθεί (μόνο οι Fuzztones είναι σίγουροι ως τώρα), θα τα πούμε πιο διεξοδικά.
Καταρχήν λυπάμαι που δεν συγκράτησα το όνομα του support group, οι οποίοι ήταν ενεργητικότατοι και μας διασκέδασαν όση ώρα τους ακούσαμε. Οι Dead Moon ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 11:30 αλλά το live δεν ξεκίνησε μέχρι και τις 12 αφού ο drummer (Αndew Loomis) κάπου «έβοσκε» (προφανώς μέσα σε τόνους αλκοόλ) και είχε ξεχαστεί. Μόλις βέβαια επέστρεψε και αφού τα όργανα είχαν όλα στηθεί (με τα drums μπροστά όπως συνηθίζεται), έφτιαξε το κεράκι-trademark και τα leds άρχισαν να δείχνουν μόνο κόκκινα. Η οργανική απλότητα των Dead Moon (μπάσο, κιθάρα και drums) είχε ως αποτέλεσμα να έχουν έναν αξιοπρεπέστατο ήχο και καθαρά φωνητικά. Οι κινήσεις του κόσμου άρχισαν σιγά σιγά να χαλαρώνουν και από το “54/40 or fight” και μετά άρχισε ένα ανελέητο pogo και stage-diving που τελείωσε μετά από σχεδόν δύο ώρες. 
Ακούσαμε πάνω από 25 τραγούδια, εκ των οποίων πολλά ήταν από τον τελευταίο δίσκο του group, “Trush & Burn”. Δεν έλειψαν βέβαια και τα κλασικά κομμάτια όπως το αυτοβιογραφικό “Kicked out - Kicked in”, το “Milk cow blues”, το “Walking on my grave”,το “Unknown passage”,το “Running scared”, το “War baby” και φυσικά το “You must be a witch” το οποίο είχε γίνει επιτυχία από το δεύτερο group του Cole, τους The Lollipop Shoppe στα 60’s. Στο δίωρο που οι Dead Moon βρίσκονταν επι σκηνής ακούσαμε και μερικές διασκευές μεταξύ των οποίων το “Play with fire” των Stones, το “Can’t help falling in love” του Elvis και μία εξαιρετική απόδοση στο “Ring of fire” του γίγαντα Johnny Cash.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) η κατάσταση και η ευφορία που νιώθαμε κατά τη διάρκεια και μετά τη συναυλία δεν περιγράφεται με λέξεις. Το αμερικάνικο group έδωσε μία φανταστική παράσταση και παρά την ηλικία τους, απέδειξαν ότι το rock’n’roll ζει μέσα τους και τους ανανεώνει. Αυτή είναι και η βασικότερη ιδιότητα του άλλωστε.
