Έπειτα από την περσινή επιτυχημένη βραδιά ελληνικού ροκ στην Πλατεία Νερού, η Fuzz Productions προχώρησε φέτος στην ανανέωση του ραντεβού της με την εγχώρια πτέρυγα μουσικών και μουσικόφιλων του εν λόγω χώρου, πετυχαίνοντας διάνα στον οργανωτικό τομέα, αλλά δημιουργώντας (άθελά της, προφανώς) και κάποιους προβληματισμούς γύρω από την υπόθεση του «καθ’ ημάς ροκ».
Το ότι όλα θα κυλούσαν ρολόι φάνηκε από την αρχή, όταν οι Holy Monitor βγήκαν στη σκηνή ακριβώς την ώρα που είχε προγραμματιστεί. Η εικόνα της Πλατείας Νερού εκείνη τη στιγμή ήταν αυτή που (κακώς) έχουμε συνηθίσει από τα προηγούμενα φεστιβάλ, ανεξαρτήτως ονόματος και χώρου διεξαγωγής: ντάλα ήλιος (ευτυχώς το δροσερό αεράκι βοηθούσε την κατάσταση), απειροελάχιστο κοινό, φιλότιμη μπάντα.
Οι πέντε Αθηναίοι μουσικοί έπαιξαν λοιπόν με κέφι και προφανή επάρκεια τα τραγούδια από το φετινό τους ντεμπούτο (που έχει για τίτλο το όνομά τους). Κι αν η μουσική τους, ως έχει μέχρι στιγμής, δεν διαθέτει κάτι επί της ουσίας νέο για να προτείνει, σαν άνοιγμα μιας καλοκαιρινής, φεστιβαλικής βραδιάς ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη, έτσι όπως συνδύαζε ρυθμικότητα και επαναληπτικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε η μουσική των Big Nose Attack έχει να προτείνει ουσιαστικά πράγματα, έτσι όπως αρκείται στην αναβίωση μπλουζ και ροκ συντεταγμένων με ημερομηνία λήξης προ σαραντακονταετίας. Ο Boogieman και ο Little Tonie, πάντως, ίδρωσαν κι αυτοί τις φανέλες τους (ή μάλλον τα βρετανικών πατρόν πουκάμισα/σακάκια τους), παίζοντας με αυτοπεποίθηση, όρεξη και έντονη σκηνική παρουσία για περίπου μισή ώρα.
Στην Πλατεία Νερού ακούστηκαν τραγούδια από τα 2 πρώτα τους άλμπουμ, αλλά και από το 69 του 2015. Αν βέβαια τελειώσει ένα set κι εσύ συνειδητοποιήσεις ότι δεν σου έμεινε τίποτα (ούτε ένα ριφ, ούτε μια μελωδία, ούτε μια στιχουργική ατάκα), σίγουρα κάτι δεν πήγε καλά –είτε με εσένα, είτε με αυτό που παρακολούθησες...
Από τους επόμενους στη σειρά του line-up έμειναν κάμποσα πράγματα στη μνήμη, ευτυχώς. Η εκκίνησή τους, όμως, έμοιαζε κομματάκι αβέβαιη, έως και ζαλισμένη –και ίσως γι’ αυτό να μη θυμάμαι με ποιο κομμάτι έγινε. Πάντως από το αμέσως επόμενο τραγούδι (“Valley Of Death”) κι έπειτα, οι Last Drive ξεκλείδωσαν τα σεβαστά αποθέματα γνήσιας rock ‘n’ roll ενέργειας και αλητείας που διατηρούν και έδωσαν ένα σόου αντάξιο των προσδοκιών. Κάνοντας πέρασμα από όλες τις περιόδους της πορείας τους, με “Desert Rose”, “A Glass Of Broken Dreams”, “I Love Cindy”, αλλά και με κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο: ένα από εκείνα, μάλιστα, το αφιέρωσαν «σε όσους αντιστάθηκαν στον φασισμό».
Αλέξης Καλοφωλιάς και Γιώργος Καρανικόλας αποτέλεσαν φυσικά το επίκεντρο της προσοχής, με τις πόζες τους και τη σκηνική άνεσή τους –οι οποίες μαρτυρούν τα χιλιόμετρα που έχουν γράψει στο κοντέρ. Το “Gone Gone Gone” ήρθε να κλείσει μια 65λεπτη εμφάνιση η οποία μπορεί να μην ήταν η καλύτερη της καριέρας τους, ήταν όμως σίγουρα (και με διαφορά) η πιο αξιόλογη και ενθουσιώδης της βραδιάς, μέχρι εκείνο το σημείο.
Για το γεγονός ότι τα Διάφανα Κρίνα συνεχίζουν χωρίς τον μακαρίτη Θάνο Ανεστόπουλο, τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά το τελευταίο διάστημα και πολλά δικαστήρια στήθηκαν επί τόπου. Κάπως έτσι, η εμφάνισή τους το Σάββατο ήταν σχεδόν αδύνατον να μην επισκιαστεί από την «παραφιλολογία». Νομίζω πάντως ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς, τα Κρίνα στην Πλατεία Νερού ήταν μάλλον απογοητευτικά. Προσωπικά, άλλωστε, δεν είχα συναυλιακή εμπειρία από το γκρουπ κι έτσι η απουσία του Ανεστόπουλου δεν ήταν δυνατό να βαρύνει στην κρίση μου. Δεν βρήκα όμως παρά ελάχιστες στιγμές μέσα στο set όπου το γκρουπ να κατάφερε να ξεπεράσει την ίδια του την αμηχανία –και κάποια ηχητικά προβλήματα, για να είμαστε δίκαιοι.
Η εκκίνηση έγινε με το “Καθετί Που Ανασαίνει”, με τον Παναγιώτη Μπερλή να κάνει αξιοπρεπή προσπάθεια να φορέσει τα παπούτσια του Ανεστόπουλου –με δεδομένη τη δυσκολία του εγχειρήματος. Το αμέσως επόμενο κομμάτι ήταν το “Δε Θα Πω Πού Πηγαίνω”, από το νέο υλικό που ετοιμάζουν, ενώ ακούστηκαν φυσικά σχεδόν όλα τα αγαπημένα των φίλων τους (“Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας”, “Γιορτή”, “Η Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ’ Την Κόλαση”, “Κλόουν Την Τετάρτη, Την Κυριακή Νεκρός”), όπως και μερικά ακόμα φρέσκα κομμάτια. Η μόνη στιγμή που κατάφεραν να βάλουν φωτιά στο πλήθος (το οποίο πια ήταν ήδη ιδιαίτερα μεγάλο), σημειώθηκε όταν έπαιξαν τις “Μέρες Αργίας”. Είναι όμως προς τιμήν τους ότι επέλεξαν να κλείσουν με το “Ένας Σωρός Λευκά Φτερά”, ένα δηλαδή από τα καινούρια τους τραγούδια. Τα οποία, πάντως, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού, μάλλον δεν έχουν πείσει ακόμα...
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, με την ώρα να πλησιάζει 11:00 και τη βραδιά να έχει προσφέρει ελάχιστες πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές, όλοι περίμεναν τον Γιάννη Αγγελάκα για να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Κι εκείνος όχι μόνο δεν απογοήτευσε, αλλά έδωσε πολύ περισσότερα από όσα απαιτούνταν για να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Κατ’ αρχάς, φάνηκε από τις πρώτες νότες του “Μόνο Από Τη Λύπη Σου” ότι η χημεία του με τους 100°C έχει πλέον φτάσει σε ...σημείο βρασμού. Κάνοντας και τις συγκρίσεις με τη Σεπτεμβριάτικη εμφάνισή του στην Τεχνόπολη (δες εδώ), έχω να πω ότι πλέον το συγκρότημά του έχει επιτύχει μια αξιοζήλευτη ισορροπία ανάμεσα στο χύμα και στο άρτιο, καταφέρνοντας σε πολλές στιγμές της βραδιάς να πάρει σβάρνα τα πάντα. Ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα (Λαμπρινή Γρηγοριάδου και Γιάννης Σαββίδης), πνευστά (Γιώργος Αβραμίδης και James Wylie) και τύμπανα (Αλέξης Αρχοντής) πήραν κεφάλια και ψυχές στην Πλατεία Νερού, ανασταίνοντας ακόμα και τους πλέον εξαντλημένους από την πολύωρη ορθοστασία (και βαρεμάρα...).
Κι ο ίδιος ο Αγγελάκας, όμως, ήταν πολύ καλός –έστω κι αν τα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια έδειχναν ότι πλέον χρειάζεται λίγο περισσότερο χρόνο για να παίρνει ανάσες. Η μορφή του παραμένει επιβλητική και η φωνή του εξακολουθεί να προκαλεί ρίγη, με το πάθος και τη δύναμή της. Και βέβαια με τα λόγια των τραγουδιών του, που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές γερών ροκάδων. “Δικαιοσύνη”, “Αιρετικό”, “Ακίνδυνο Τραγουδάκι”, “Η Γελαστή Ανηφόρα”, “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα”, “Σιγά Μην Κλάψω”, “Από ’Δω Και Πάνω” και άλλα από τη σόλο πορεία του, στάθηκαν δίπλα στα κλασικά των Τρυπών “Ταξιδιάρα Ψυχή”, “Θα Ανατέλλω” και “Ακούω Την Αγάπη”, με τη “Γιορτή” να κλείνει ένα μακρύ encore κι ένα σχεδόν δίωρο set αρκετά προβλέψιμο μεν, απολαυστικό δε.
Κι αφού τέλειωσε η γιορτή κι επεράσαμ’ όμορφα, ίσως χρειάζεται να σκεφτούμε κάποια πραγματάκια. Όπως, ας πούμε, το ως πότε θα χρειάζονται οι βετεράνοι για να κινητοποιούν τον πολύ κόσμο. Φταίει άραγε που το κοινό αδιαφορεί για τα νεότερα ονόματα, των οποίων τη μουσική και την εικόνα δεν αναγνωρίζει; Φταίνε οι μπάντες, που αρνούνται να παρατήσουν τις αναβιώσεις και να οδηγήσουν την υπόθεση ροκ στο επόμενο κεφάλαιο; Ή μήπως ματαιοπονούμε και αγνοούμε το ενδεχόμενο το έργο αυτό να μην έχει άλλα επεισόδια;
Νομίζω ότι όλα τα παραπάνω, κι ακόμα περισσότερα, φτιάχνουν έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος ανακυκλώνει το πρόβλημα. Κι αν κάποια από τα γρανάζια δεν αποφασίσουν να αρχίσουν να γυρνούν αλλιώς, δύσκολα θα καταφέρει η «μηχανή» να βγει από το (εμφανές) τέλμα της...
{youtube}v3hbP65MgcE{/youtube}
