Τη νύχτα που το Παρίσι ζούσε τον τρόμο και μια άλλη συναυλία μετατρεπόταν σε εφιάλτη και θυσιαστήριο, εμείς απολαμβάναμε ανέμελοι μια μουσική συνάθροιση στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε (αφού δεν γνωρίζαμε ακόμη τα νέα) τη θέση μας –θεωρώντας δεδομένη την ψυχαγωγία μας και τη θετική έκβαση της βραδιάς μας. Από μια άποψη, λοιπόν, ήταν ταιριαστό που εκείνο το βράδυ Παρασκευής στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus βρισκόταν ο Λάμπρος Παπαλέξης.
Ο Παπαλέξης έβγαλε φέτος έναν από τους αξιόλογους δίσκους της εγχώριας σοδειάς, στους στίχους του οποίου θίγονται αρκετά από τα θέματα/προβλήματα που σχετίζονται με την τραγωδία του Παρισιού. Αλλά υπάρχει και μια ζωογόνος δύναμη μέσα τους· γίνεται αντιληπτή και από την ακρόαση του δίσκου, παίρνει όμως πολύ πιο απτές διαστάσεις όταν παρουσιάζεται ζωντανή μπροστά σου. Γιατί είναι φτιαγμένα για να παίζονται ζωντανά αυτά τα τραγούδια.
Ανεβαίνοντας μόνος στη σκηνή λίγο πριν τις 22:00, ο βετεράνος μουσικός ξεκίνησε την παρουσίαση του Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη από το τέλος, δηλαδή με το “Μπαλάντες Για Ψαγμένα Τσόκαρα Κι Απεγνωσμένες Debutants”. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, βρήκα πολύ πιο διεισδυτικό στη μορφή κιθάρα/φυσαρμόνικα, σε σύγκριση με την πιο «φορτωμένη» εκδοχή του δίσκου. Στη συνέχεια πήραν τις θέσεις τους στο σανίδι και Οι Χτισμένες Των... Θεμελίων, το κουιντέτο που τον συνοδεύει σε πιάνο, hammond, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και τύμπανα. Και η βραδιά πήρε τον... κατήφορο, όχι βέβαια με την αρνητική έννοια: ίσα-ίσα, σε κάθε επόμενη στροφή αποκτούσε και περισσότερη δυναμική.
Το κλίμα του δίσκου αποδόθηκε πολύ καλά από το γκρουπ, έστω κι αν ο ήχος είχε θέματα και σε στιγμές έβγαινε προς τα έξω ένα μουντό συνονθύλευμα ηχοχρωμάτων. Αδικημένη ήταν κάποιες φορές και η φωνή του Παπαλέξη, πράγμα που εμπόδισε να ακούγονται καθαρά οι στίχοι. Όχι ότι το χρειάστηκαν οι περισσότεροι από τους ευάριθμους φίλους της μουσικής του που μαζεύτηκαν στο ΙΛΙΟΝ Plus, αφού μια χαρά ήξεραν τα λόγια· τα τραγούδησαν μάλιστα δυνατά και με πάθος. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και αρκετά μέλη της εγχώριας ροκ σκηνής, της γενιάς του Παπαλέξη, αλλά και ορισμένοι νεότεροι. Ένας από αυτούς –ο Αλέξης Καλοφωλιάς– ανέβηκε και στη σκηνή για να συνοδέψει με τη φυσαρμόνικά του το “Άγονα Νερά”, ενώ στο “Χαμένα Καλοκαίρια (Μη Μου Ζητάς)” συμμετείχε με το μαντολίνο της η Γεωργία Συριοπούλου.
Ρεπερτοριακά, πέρα από το σύνολο του νέου του δίσκου, ο Παπαλέξης με τις Χτισμένες... Των Θεμελίων επέλεξαν να παίξουν και κάποιες διασκευές, από Neil Young και Van Morrison, μέχρι το “Down The Line” του José González. Και φυσικά, όταν «τόλμησε» να αναγγείλει ότι «το επόμενο είναι το τελευταίο», κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να το δεχθεί –κι έτσι το live συνεχίστηκε με μερικά τραγούδια ακόμα, για να κλείσει με το “Η Θλίψη Έχει Πάντα Σκούρο Μπλε”, από τα χρόνια της Σαύρας Των Βασιλικών Δρόμων.
Ήταν το πανηγυρικό κλείσιμο μιας πολύ ζεστής συναυλίας, κατά την οποία ο Λάμπρος Παπαλέξης και οι μάγκες μουσικοί του ίδρωσαν τη φανέλα και για 2 ώρες παρά κάτι μάς χάρισαν ουκ ολίγες rock 'n' roll στιγμές. Κι αν δεν χρειάζονταν παραπάνω λόγοι για να θυμόμαστε τη βραδιά για καιρό, υπήρξαν δυστυχώς: βγαίνοντας στη νυχτωμένη Αθήνα, αντιλαμβανόμασταν πλέον ότι, στο μέλλον, σε αυτό το live θα γυρνάει το μυαλό μας όταν θα ακούμε την ερώτηση «πού ήσουν όταν έμαθες για την επίθεση στο Παρίσι»;
{youtube}XQACvBtkNro{/youtube}
