Οι μουσικές βραδιές της γνωστής υπηρεσίας κινητής τηλεφωνίας What's Up (της Cosmote) έχουν γίνει «θεσμός» εδώ και αρκετό καιρό, δίνοντας την ευκαιρία στους συνδρομητές και φίλους της εταιρείας να παρακολουθήσουν δωρεάν συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών. Σε αυτά τα πλαίσια πραγματοποιήθηκε και η θεματική συναυλία της περασμένης Παρασκευής, με επίκεντρο τη swing αναβίωση που καλά κρατεί στη χώρα μας. Η διοργάνωση ήταν ουσιαστικά μουσικό φεστιβάλ, αφού συμμετείχαν πέντε συγκροτήματα.
Το ξεκίνημα έγινε αρκετά νωρίς, με τους Vanila Swing να πατάνε το σανίδι της Τεχνόπολης δέκα λεπτά πριν τις 19:00. Η τετράδα ήταν σίγουρα η «αδικημένη» του event, αφού εκείνη την ώρα το κοινό ήταν πολύ λίγο. Παρ' όλα αυτά, η Λήδα Αγγελάκη έκανε ό,τι μπορούσε για να κουρντίσει τους παρευρισκόμενους. Και δεν κατάφερε λίγα, αφού κάμποσος νεαρόκοσμος μαζεύτηκε μπροστά στη σκηνή και άρχισε δειλά τις πρώτες χορευτικές φιγούρες.
Οι Vanila Swing έπαιξαν κάποιες δικές τους συνθέσεις, παλιές (“Take One Step Ahead”) αλλά και νέες (“Και Πάλι Μόνη Εδώ Γυρνώ”, “The Rose”), κυρίως όμως επιδόθηκαν σε διασκευές, φέρνοντας διάφορα ετερόκλητα τραγούδια στα swing/rockabilly μονοπάτια τα οποία αγαπούν (“Heard It Through The Grapevine”, “Trouble So Hard”, “All Shook Up”, “Big In Japan”, “Should I Stay Or Should I Go”, “Tainted Love”, “Αν Σ' Αρνηθώ Αγάπη Μου” κ.ά.). Η υψηλή τους τεχνική κατάρτιση έγινε εμφανέστατη, έχω πάντως την εντύπωση ότι αν «αφήνονταν» πιο πολύ, θα πετύχαιναν περισσότερα.
Όσος αυθορμητισμός έλειπε από τους Vanila Swing, τόσος (και περισσότερος) ενυπήρχε στην εμφάνιση των Jaguar Bombs που ακολούθησαν. Οι πέντε νεαροί μουσικοί μπορεί να μην έπαιξαν ούτε νότα από δικό τους υλικό –δεν πρέπει να διαθέτουν τέτοιο μέχρι στιγμής– σουλάτσαραν όμως με πυγμή και τσαγανό σε μια σειρά από χιτάκια, τόσο των 1990s και '00s (“Everybody (Backstreet's Back)”, “Crazy In Love”, “Beautiful Stranger”, “Round Round” κ.ά.), όσο και των 1950s και 1960s (“Twist And Shout”, “Crazy Girl”, “I Got A Woman” κ.λ.π.). Πάντα σε rock 'n' roll πνεύμα.
Άναψαν λοιπόν φωτιές στο ολοένα κι αυξανόμενο εκείνη την ώρα ακροατήριο οι Jaguar Bombs, αλλά οι ταχύτητες με τις οποίες πέρναγαν από το ένα κομμάτι στο επόμενο δεν επέτρεψε να κατανοήσω τη δική τους άποψη επί όσων έπαιζαν. Ωστόσο τους συμπάθησα τελικά, και μόνο από το γεγονός ότι έπαιξαν το “I'll Be There For You” των Rembrandts (το γνωστό κομμάτι από τα τηλεοπτικά Φιλαράκια).
Η Sugahspank!, πάλι, παρέα με τους Swing Shoes, αποδείχθηκε σαφέστατα διαφορετική υπόθεση. Η Γεωργία Καλαφάτη διαθέτει βέβαια φωνάρα και επιβλητική παρουσία στη σκηνή, μα και το γκρουπ της αποδείχθηκε απίστευτα δεμένο, ψαγμένο και ευέλικτο σε τρομακτικό βαθμό.
Στα συν του σετ τους καταχωρείται και το ότι επέμειναν κυρίως σε δικά τους τραγούδια (“Koo Koo Girl”, “My Bird's In Love With Your Bird”, “Triple Call Your Name”, “Vlahoamerikanos”, “Kind To Me”, “Yo Yo”, “Run For A Long Time”), κρατώντας έτσι σαφείς αποστάσεις από το «μοδάτο» του πράγματος και κινούμενοι σε διάφορα χωράφια –με τη soul στο επίκεντρο. Αν θέλετε τη γνώμη μου, είχαν την καλύτερη παρουσία της What's Up Swing βραδιάς, με διαφορά.
Στη συνέχεια ήρθε η σειρά της Πέννυς Μπαλτατζή και της παρέας της. Η οποία έχει έναν ειλικρινή τρόπο επικοινωνίας με το κοινό και τους μουσικούς της, δεν φαίνεται να το «παίζει», ούτε και προσπαθεί να κρύψει την... εξωστρεφή αμηχανία –επιτρέψτε μου το οξύμωρο του όρου– που την διακατέχει. Από την άλλη, όταν τραγουδάει, τοποθετεί τη φωνή της με τρόπο που δεν πείθει πάντα.
Όπως και να 'χει, η εμφάνισή της ήταν αρκετά καλή και περιελάμβανε τόσο τραγούδια που έχουμε μάθει από τη θητεία της με τους Swingin' Cats (“Γυφτάκι”, “Το Καλάθι”, “Εξωτικό Χαρμάνι”, “Πειρασμός Απάτη”), όσο και τις «απαραίτητες» διασκευές (“Είσαι Παιδί Μου Πειρασμός”, “Εγώ Θα Σ' Αγαπώ”, “Να Το Πάρεις Το Κορίτσι” κ.ά.). Μου άρεσε πολύ, στο μεταξύ, που η Μπαλτατζή κάλεσε τη Λήδα Αγγελάκη και τη Sugahspank! για να κλείσουν μαζί το σετ, με τα “Tainted Love” και “Shakin' All Over”.
Όταν ήρθε η ώρα για την τελευταία εμφάνιση της βραδιάς, εκείνη της Μαρίζας Ρίζου, το ρολόι έδειχνε 23:51. Η δημοφιλής ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός παρουσιάστηκε σε μεγάλα κέφια –άλλωστε, όπως έχω ξαναγράψει (δες εδώ), η σκηνή μοιάζει να είναι ο φυσικός της χώρος. Βέβαια, το κρύο της Παρασκευής μάλλον την έκανε να «τρέξει» παραπάνω για να ζεσταθεί. Η μπάντα της καταγράφηκε ως εξαιρετική, η ίδια όμως, παρότι είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι συνεπήρε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το κοινό, μού δημιούργησε ερωτήματα.
Όπως το γιατί, ας πούμε, επέμεινε τόσο πολύ σε διασκευές: σε 15 τραγούδια, μόλις 4 (“Απάθεια”, “Μια Άλλη Ευτυχία”, “Πετάω”, “Είναι Μικρή Η Ζωή”) ήταν δικά της. Υπάρχει σίγουρα το ελαφρυντικό της swing θεματικής, που πιθανότατα την οδήγησε να πατήσει τόσο πολύ σε άλλο ρεπερτόριο (“Ζελατίνα”, “Αν Θυμηθείς Τ' Όνειρό Μου”, “Μάμπο Μπραζιλέιρο”, “Ανθρώπων Έργα”, “Λάμπω”, “Το Μηδέν”, “Βενζινάδικο” κ.λ.π.). Πέραν πάντως αυτού, έχω την αίσθηση ότι ο ρόλος «γελωτοποιού» που ενίοτε υιοθετεί, δεν την κολακεύει: νομίζω ότι είναι ικανή και άξια για διαφορετικά πράγματα η Μαρίζα Ρίζου. Ομολογουμένως, δεν φαινόταν να συμφωνεί κανείς μαζί μου ανάμεσα στο κοινό της Τεχνόπολης, οπότε πιθανότατα το λάθος να είναι δικό μου...
Συνολικά, η What's Up Swing Night κρίνεται αρκετά επιτυχημένη, έστω κι αν η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν ίσως αυτή που θα περίμενε κανείς σε μια δωρεάν συναυλία με τη συγκεκριμένη θεματική και το ρόστερ καλλιτεχνών –παρότι σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε μικρή. Η προσφερόμενη διασκέδαση ήταν πάντως υψηλού επιπέδου και η όλη ατμόσφαιρα έδειξε ότι η μόδα του swing ζει και βασιλεύει στην Αθήνα του 2015. Κι αν κρίνω μάλιστα από τις χορευτικές δεξιότητες που παρουσίασε η πλειονότητα του κόσμου, οι σχολές χορού πρέπει να κάνουν χρυσές δουλειές!
{youtube}kVS1vhYm1fA{/youtube}
