Το φεστιβάλ νέας ψυχεδελικής μουσικής ΨΧ επέστρεψε φέτος για δεύτερη χρονιά στο Ρομάντσο και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, κρίνοντας από την πρώτη του μέρα. Όχι μόνο ο χώρος της οδού Αναξαγόρα γέμισε (η βραδιά έγινε sold-out), αλλά και τα γκρουπ που συμμετείχαν είχαν να δώσουν πολλά, ενώ το πρόγραμμα τηρήθηκε αρκετά πιστά, παρότι οι εναλλαγές των καλλιτεχνών στη σκηνή δεν είναι και το πιο απλό πράγμα, σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πρώτοι στη σειρά εμφανίστηκαν οι Kooba Tercu, μια εξαμελής παρέα που είχε στο οπλοστάσιό της κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά και τύμπανα. Ξεκίνησαν με μια ιδιαίτερα μακρόσυρτη σύνθεση (ξεπέρασε το ένα τέταρτο της ώρας σε διάρκεια), στην οποία ξετυλίχθηκαν διάφορες πτυχές αυτού που κάνουν ως ομάδα. Εκεί μέσα μπλέχτηκαν λοιπόν το ροκ, ο θόρυβος αλλά και η αφρικανική πολυρυθμία, με τα φωνητικά να έχουν μάλλον αραιή (και πάντα παραμορφωμένη) παρουσία, σε ένα χαρμάνι που πραγματικά είχε συναρπαστικές πτυχές. Όταν συνέχισαν με πιο μαζεμένες συνθέσεις και κινήθηκαν σε χώρους του καθαρόαιμου ροκ, τους βρήκα λιγότερο ενδιαφέροντες. Σε κάθε περίπτωση, με έκαναν να θέλω να τους ψάξω περαιτέρω και να αναζητήσω το ντεμπούτο τους, το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς, με τίτλο το όνομά τους.
Η συνέχεια άνηκε στους Cave Children, οι οποίοι άργησαν πολύ να ετοιμαστούν και ο λόγος δεν άργησε να φανεί: το κουαρτέτο αντιμετώπισε έντονα ηχητικά προβλήματα, καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ. Παρά ταύτα, όχι μόνο απέδωσαν έξοχα, αλλά και ξεχώρισαν –τόσο υφολογικά, αλλά και για το υψηλό τους τεχνικό επίπεδο. Έπαιξαν φυσικά υλικό από το φετινό Quasiland, το οποίο, στην πρώτη μου επαφή μαζί του, μού φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και καλοδουλεμένο. Κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο και ντραμς πραγματοποίησαν δύσκολες ασκήσεις συνύπαρξης και ακροβάτησαν με επιτυχία στα χέρια των τεσσάρων Παιδιών Των Σπηλαίων. Αναδεικνύοντας, κατά την άποψή μου, την εμφάνισή τους ως την καλύτερη της Παρασκευής, από καθαρά μουσικής πλευράς.
Το κουιντέτο των Chickn, που ήταν επόμενο στο πρόγραμμα, είχε να παρουσιάσει μια επίσης «πυρακτωμένη» ηχητική συνταγή, η οποία κινήθηκε αρκετά κοντά σε εκείνη των Kooba Tercu. Στο δικό τους κόλπο, βέβαια, η επαναληπτικότητα έπαιζε διαφορετικό ρόλο και το αυτοσχεδιαστικό κομμάτι διέθετε περισσότερο χώρο, αλλά και εύρος. Οι Chickn χρεώνονται αρκετές ξεσηκωτικές στιγμές και σίγουρα ο μπροστάρης Άγγελος Κράλλης έχει μια παρουσία που δεσπόζει επί σκηνής. Συνολικά, όμως, μού άφησαν τελικά τις λιγότερο διαρκείς εντυπώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν στάθηκαν σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Όσο για τους Baby Guru, τους headliners της βραδιάς, ανέβηκαν στη σκηνή μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα και γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι θα ήταν αδύνατον να τους παρακολουθήσει κανείς με όρους που δεν θα είχαν να κάνουν με τον Prince Obi: η όλη στάση και κινησιολογία του είναι κάτι παραπάνω από καθηλωτική και συμβάλλει τα μέγιστα στη συνολική εικόνα του συγκροτήματος. Όχι βέβαια ότι και οι υπόλοιποι δεν στάθηκαν επάξια στο ύψος που απαιτεί το επαναληπτικών ρυθμών στυλ της μπάντας. Ακούσαμε το "Ήθελα Να Σου Πω" –το νέο τους τραγούδι με ελληνικό στίχο, που φανερώνει μια διαφορετική εικόνα τους– αλλά και τα παλιότερα κομμάτια τους, σε ένα σετ το οποίο έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου, κυρίως σε επίπεδο εικόνας και groove.
Εν κατακλείδι, η πρώτη μέρα του φετινού ΨΧ είχε πολλές συγκινήσεις να προσφέρει, αποδεικνύοντας στο μεταξύ ότι η ψυχεδελική μουσική και σκηνή όχι μόνο παρουσιάζει άνθιση τα τελευταία χρόνια, αλλά αφορά και ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του εγχώριου μουσικόφιλου κοινού.
{youtube}VSc8qdThsAA{/youtube}
