Δεν ξέρω γιατί εξεπλάγην, στρίβοντας τη γωνία το βράδυ της Τρίτης και αντικρίζοντας μπόλικο κόσμο μαζεμένο μπροστά στην είσοδο του θεάτρου Πόρτα. Άλλωστε το buzz γύρω από το Μια Ανάσα Δρόμος –το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της Μαρίας Λατσίνου– είναι διαρκές από τη μέρα που κυκλοφόρησε, οπότε έπρεπε να περιμένω τη μεγάλη προσέλευση.
Ίσως να έφταιγε που είχα βρει το Μια Ανάσα Δρόμος ένα πολύ καλό άλμπουμ μεν, το οποίο, όμως, δεν με είχε συγκλονίσει κιόλας. Κάπως έτσι, προσήλθα χωρίς τεράστιες προσδοκίες, περιμένοντας να δω «απλά» μια καλοστημένη συναυλία. Κι ενώ την είδα αυτήν την καλοστημένη συναυλία, είδα κι ένιωσα κι άλλα πράγματα, πολύ πιο σημαντικά· από εκείνα που ξεφεύγουν απ’ τα συνηθισμένα και υπερβαίνουν τις όποιες αντιξοότητες.
Να ξεκινήσω από αυτές τις τελευταίες. Η έναρξη, ας πούμε, καθυστέρησε επειδή υπήρξε κάποιο πρόβλημα τεχνικής φύσεως –έτσι άκουσα. Επίσης, από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης μουσικών και ερμηνεύτριας στη σκηνή, φάνηκε ότι ο ήχος δεν θα ήταν το φόρτε της συναυλίας, με κύριο υπαίτιο (πιθανότατα) την ίδια την αίθουσα. Κι όμως, μόλις που πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω: γιατί πολύ γρήγορα το κέντρο εστίασης της προσοχής μου μετατοπίστηκε –θέλοντας και μη– στη φιγούρα της Λατσίνου, κατά πρώτον, και στη σύμπραξη των μουσικών που τη συνόδευαν κατά δεύτερον.
Η Μαρία Λατσίνου, λοιπόν, τραγουδάει με όλο της το σώμα, με κάθε της έκφραση, με κάθε της κίνηση. Και τραγουδάει με απόλυτη φυσικότητα και μe απόκοσμα καλό έλεγχο του λαρυγγιού της, αφήνοντάς σε πραγματικά σύξυλο σε σημεία, με τις ανάσες και την εκφραστικότητά της. Το συζητάγαμε και με τον συνάδελφο Βύρωνα Κριτζά κατόπιν, ότι οι επιδόσεις της πάνω στο σανίδι ξεπέρασαν άνετα εκείνες του δίσκου. Πέρα από αυτά, η Λατσίνου φαίνεται ότι καταφέρνει να διατηρεί και την ψυχραιμία της σε πολύ καλά επίπεδα, δίνοντας σε σημεία ρεσιτάλ με τις χιουμοριστικές της ατάκες. Οι άνθρωποι με χιούμορ και αυτοσαρκασμό έχουν τελικά μια ακαταμάχητη γοητεία.
Όλα τα παραπάνω, φυσικά, θα είχαν πέσει στο κενό αν δεν υπήρχε η ιδιαίτερα στιβαρή πενταμελής ορχήστρα για να τα υποστηρίξει. Ο Χρήστος Αλεξόπουλος (συνθέτης των τραγουδιών του Μια Ανάσα Δρόμος) στο πιάνο, ο Αντώνης Σταύρου στο ακορντεόν, ο Γιώργος Ανδρουλάκης στην κρητική λύρα, ο Γιώργος Λιάπης στο μπάσο και ο Φοίβος Βαλαβάνης στα τύμπανα υπήρξαν άψογοι στους ρόλους τους, αναπτύσσοντας μια μεταξύ τους μουσικότητα που πάταγε σε διάφορα πεδία (ροκ, τζαζ, παράδοση κλπ.), μα σύνθετε ένα τελικό κράμα στο οποίο δεν διέκρινες «ραφές», παρά μόνο μια γνήσια σύγχρονη εκφραστικότητα. Σπάνια συμφωνώ με όσα διαβάζω στα δελτία τύπου, αλλά πράγματι αισθάνθηκα ότι αυτό που άκουγα κι έβλεπα αποτελούσε πρόταση για το εγχώριο τραγούδι.
Από άποψη ρεπερτορίου, ακούσαμε ολόκληρο το Μια Ανάσα Δρόμος, συν κάποια παλαιότερα κομμάτια του Αλεξόπουλου ("Στο Τσίρκο", "Έτσι Γι’ Αλλαγή"). Μόνο η διασκευή του "Εσύ Είσαι Η Αιτία Που Υποφέρω", που ακούστηκε ως encore, με άφησε κάπως αδιάφορο, δεν ήταν πάντως ικανή σε καμία περίπτωση να αλλοιώσει τις προηγούμενες εντυπώσεις μου.
Ήταν απόλυτα επιτυχημένη, εν κατακλείδι, η επίσημη παρουσίαση του Μια Ανάσα Δρόμος στο θέατρο Πόρτα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από τα αποθεωτικά χειροκροτήματα στο τέλος. Φαίνεται ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι καταλάβαμε το ίδιο εκείνο το βράδυ Τρίτης: ότι είχαμε παρακολουθήσει μια άριστη μπάντα κι ένα νέο αστέρι για το ελληνικό τραγούδι, το οποίο έμοιαζε να γεννιέται εκεί, μπροστά στα μάτια μας. Αναμφίβολα, η συγκεκριμένη παράσταση μπορεί –και πρέπει– να ταξιδέψει.
{youtube}cd5sTibQbHE{/youtube}
