Το να ταξιδεύεις με τα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη είναι μια αξέχαστη διαδρομή σε μέρη που συναντάς για πρώτη φορά. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που ταξιδεύουν για χρόνια με τη μουσική του, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ξεχνώντας πια τον αριθμό που τον έχω παρακολουθήσει ζωντανά σε Αθήνα και επαρχία. Αυτό το αντάμωμα είναι κάθε φορά διαφορετικό και αναζωογονητικό συνάμα, όπως οι σταθμοί της πλούσιας δισκογραφίας του, που έχει παρουσιαστεί με διάφορες συστάσεις και μετράει αισίως 37 χρόνια επίσημης πορείας. Ο κόσμος του είναι γεμάτος από κατοίκους και επισκέπτες που ακόμη και όταν σκοτεινιάζει, ψάχνουν το φως και τη θάλασσα, δεν ξεχνούν την ποίηση και τον έρωτα, έχουν πάντα μια αγκαλιά να προσφέρουν σε όλα τα χαμένα παιδιά αλλά και την επιθυμία να μοιραστούν ιστορίες μαγικές.
Ένα νέο ταξίδι μόλις ξεκίνησε και για τον ίδιο τον Παύλο Παυλίδη, μιας και επιστρέφει σύντομα με νέο solo δίσκο, έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο single με τίτλο "Δεν Ξέρω" και αυτό στάθηκε ιδανική αφορμή για να περιιπλανηθούμε μαζί του σε εικόνες, νότες, αναμνήσεις και σκέψεις.
Ποια είναι η πρώτη μουσική ανάμνηση που θυμάσαι;
Η πρώτη μουσική μου ανάμνηση είναι πολύ παλιά. Ήμουν περίπου τεσσάρων και γυρνούσα στην αυλή του παππού μου φορώντας το βρακί μου για καπέλο και τραγουδούσα ένα καλοκαιρινό μεσημέρι το στίχο «δεν ήταν νησί, ήταν θεριό που κοίτονταν στη θάλασσα» του Χατζηδάκι. Φυσικά δεν είχα ιδέα τι έλεγε το τραγούδι και για την ακρίβεια το τσίριζα προσπαθώντας να ξυπνήσω την κυρία Μελάνα που έμενε απέναντι και δεν την συμπαθούσα γιατί μου έκανε ενέσεις με μια μεγάλη σύριγγα επειδή είχα πάθει κοκκίτη.
Τι σε έκανε να πιάσεις την κιθάρα και να γράψεις το πρώτο σου τραγούδι;
Αυτό έγινε πολύ αργότερα περίπου στα 17 μου. Προσπάθησα να μελοποιήσω κάτι στίχους που είχα γράψει. Η σχέση μου με τους στίχους είχε ξεκινήσει ήδη νωρίτερα. Προσπαθώ κάποιες φορές να θυμηθώ πως πήγαινε εκείνο το τραγούδι αλλά είναι αδύνατον. Κάτι μου λέει βέβαια μέσα μου ότι πολύ καλά κάνει και είναι αδύνατον!
Τα τελευταία χρόνια έχεις πια ως μόνιμη έδρα την Αθήνα. Σε εμπνέει ή σε επηρεάζει αρνητικά αυτό στην παραγωγικότητά σου;
Δεν έχω κανένα παράπονο απ την Αθήνα ως τόπο δημιουργίας. Ο πρώτος δίσκος που γράφτηκε εξ ολοκλήρου εδώ είναι οι Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί. Από τότε ακολούθησαν άλλοι τρεις και τώρα έρχεται κι ένας τέταρτος. Η δισκογραφική μου σχέση με την Αθήνα όμως είχε ξεκινήσει ήδη όταν η Αrchangel η εταιρία που ίδρυσε ο Πάνος Θεοφανέλλης ανέλαβε την παραγωγή των δίσκων μου γύρω στο 2005. Περνούν τα χρόνια και η οικειότητα που αισθάνομαι μ’ αυτήν την πόλη όλο μεγαλώνει. Έχω ζήσει και γράψει τραγούδια σε πολλές πόλεις. Δεν μπορώ να πω όμως πού ακριβώς βρίσκεται η εκκίνηση του κάθε τραγουδιού. Κάποια ξεκίνησαν σ’ ένα καμαρίνι σε κάποια πόλη που δε θυμάσαι, κάποια σε κάποια πρόβα, κάποια σε κάποιο soundcheck, κάποια στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, κάποια στο κάθισμα του συνοδηγού όπως ας πούμε το “Δεν έχει τέλος”. Το “Αρχίζω και θυμάμαι” το πρώτο κουπλέ στο Manchester και το δεύτερο στη Ρόδο. Οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν αισθάνομαι πως έχω ένα μόνιμο σταθερό εργαστήριο ας πούμε. Σίγουρα όμως οι πόλεις που ζούμε για καιρό, οι πόλεις στις οποίες επιστρέφουμε επι χρόνια, προλαβαίνουν να δώσουν το δικό τους χρώμα και τον τόνο τους. Πιστεύω πάντως ότι ένας άνθρωπος που κάποια στιγμή θα μας πει κάτι ή θα κάνει κάτι μια κρίσιμη στιγμή μπορεί να μας επηρεάσει όσο δέκα πόλεις και χωριά μαζί
Η μουσική σου πάντα ισορροπεί ανάμεσα στον ακουστικό, τον ηλεκτρικό και τον ηλεκτρονικό ήχο. Τι σε εκφράζει περισσότερο;
Δεν προσπαθώ ποτέ να ισορροπήσω συνδυάζοντας τα διάφορα είδη και στοιχεία στη μουσική που κάνω. Περισσότερο προσπαθώ να δημιουργώ άλμπουμ που να έχουν ενότητα στο ύφος και συνοχή. Μου αρέσουν πάντα οι δίσκοι που ακούγονται ολόκληροι. Ίσως είναι ιδιοτροπία της γενιάς μου αυτό. Και επειδή δεν αισθάνομαι ότι υπηρετώ ένα και μόνο είδος μουσικής, κάθε άλμπουμ για μένα είναι και ένας γρίφος. Πάντως πιστεύω ότι για τους περισσότερους από εμάς που πειραματιζόμαστε με τον ηλεκτρικό ήχο και τα συνθεσάϊζερ, η επιστροφή στον καθαρό ακουστικό ήχο είναι πάντα κάτι σαν Ιθάκη. Όταν δουλεύουμε στα στούντιο και κυρίως όταν μιξάρουμε επι πολλή ώρα, καμία φορά χτυπάω απλά τις παλάμες μου μεταξύ τους για να ακούσω κάτι φυσικό.
Δεν έχω πάψει ποτέ να ονειρεύομαι ένα δίσκο μόνο με κιθάρα και φωνή. Ο ακουστικός ήχος δεν παλιώνει ποτέ.
Οι επιρροές σου προέρχονταν πάντα από ένα ευρύ πεδίο. Έχει παίξει καθοριστικό ρόλο για σένα η βιβλιοθήκη της Βέροιας, όπου ανακάλυψες πολλούς λογοτέχνες και ποιητές, έχεις αναφέρει ότι η μουσική σου έχει πολλή κινηματογραφική υφή και επιρροή, ενώ έχεις μιλήσει και για τη μουσική έκρηξη που βίωσες ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη αλλά και μετέπειτα στο Παρίσι. Μπορείς να αναφέρεις κάποιους καλλιτέχνες που σε έχουν επηρεάσει βαθιά;
Μιλώντας για την βιβλιοθήκη της Βέροιας θα πιστέψει κανείς ότι πέρασα την εφηβεία μου διαβάζοντας αλλά δεν είναι έτσι. Αισθάνομαι τυχερός που έζησα στην άκρη της πόλης παίζοντας και χαζολογώντας. Απλά όταν κάποια στιγμή κατάλαβα ότι εκεί μέσα στα βιβλία υπήρχαν όλοι αυτοί οι κόσμοι παραδόθηκα. Τους αγάπησα τους ποιητές και τους συγγραφείς και ακόμη και τώρα τα βιβλία ασκούν μια μυστήρια γοητεία επάνω μου. Ως αντικείμενα εννοώ πέραν του περιεχομένου. Αισθάνομαι κάποια ασφάλεια όταν ταξιδεύω να έχω ένα-δυο βιβλία μαζί μου ακόμη και αν δε τα ανοίξω καθόλου στο ταξίδι. Καμία φορά τα πηγαίνω απλά βόλτα, από πόλη σε πόλη.
Οπότε οι καλλιτέχνες που με επηρέασαν αρχικά περισσότερο ήταν εκείνοι που είχαν σχέση με το λόγο. Οι τραγουδοποιοί περισσότερο, παρά οι συνθέτες. Αγαπάω το τραγούδι σαν είδος λόγω των στίχων. Μετά την εφηβεία και ζώντας τη σκηνή της Θεσσαλονίκης από μέσα άρχισε να κυριαρχεί στη ζωή μου ο θόρυβος του δρόμου και η προσπάθεια να ισορροπήσω κυριολεκτικά μεταξύ ζωής και θανάτου. Αντηχούσαν όμως στ’ αυτιά μου πολλοί ξένοι και άλλοι τόσοι Έλληνες που είχαν κάνει την ψυχή μου να πετάξει. Είχα πειστεί ότι ένα τραγούδι εκτός από διασκεδαστικό μπορεί να είναι και βαθιά αποκαλυπτικό, ανατρεπτικό, θεραπευτικό ή και όλα μαζί ταυτόχρονα. Υπήρχε ο Γκάτσος.
Και ταυτόχρονα ο Ντύλαν. Υπήρχε το πανκ και ταυτόχρονα οι ρεμπέτες . Υπήρχε το new wave και ταυτόχρονα ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος και όλοι οι μεγάλοι του ελληνικού ροκ εντ ρολ, ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος, ο Βασίλης Νικολαϊδης. Η μελοποιημένη ποίηση έζησε μεγάλες στιγμές με τον Θεοδωράκη και τον Μαρκόπουλο, τον Ξαρχάκο, τον Μούτση. Τεράστιος θησαυρός.
Και ο πήχης στο θεό. Το ξέρω πως επαναλαμβάνω τα ίδια ονόματα επι δεκαετίες αλλά η ευγνωμοσύνη και ο θαυμασμός μου είναι διαρκής. Το Παρίσι ήταν ένα σχολείο σε πολλά επίπεδα και πάνω απ όλα ήταν η εκκίνηση της φιλίας μου με τον Νίκο Καντάρη. Ο Μάγος Brancaleone.
Τι να πει κανείς γι αυτή την πόλη… Έτυχε να βρεθώ εκεί επάνω στην έκρηξη της ηλεκτρονικής dance σκηνης. Ποτέ δεν αισθάνθηκα κομμάτι της αλλά η εμμονή μου με το ρυθμό έχει τις ρίζες της εκεί. Έμαθα να χειρίζομαι τις κονσόλες απ’ το φίλο μου τον Πλάτωνα, γνώρισα τον Πέτρο Δρόσσο ένα φανταστικό παιδί που είχε ήδη δουλέψει με ονόματα όπως ο Tony Visconti για την παραγωγή του C'est comme ça των θρυλικών πια και τότε ανερχομενων Rita Mitsouko, ειχε συνεργαστει ως τεχνικος των studio Davou με τους Mano Negra, τους Negresses Vertes, τον John Lurie. Μου έλεγε καταπληκτικές ιστορίες για όλους αυτούς αλλά κυρίως μου έβαζε ν’ ακούσω διάφορες παραγωγές που θεωρούσε σημαντικές, βλέπαμε βίντεο με τον Eno και τον Lanois και αλητεύαμε μαζί σε διάφορα Dub party. Πρώτη φορά άκουγα κτήρια να τρέμουν απ’ τα μπάσα. Το Παρίσι ήταν η πόλη που μ'έκανε να πιστέψω ότι όλα είναι πιθανά. Αυτές είναι οι ρίζες που μέσα μου ακόμη ψάχνουν να βρουν νερό. Δεν τελειώνει το ψάξιμο και το ταξίδι. Η Ανατολή μέσα μου υπάρχει πάντα. Τα νταούλια, οι λύρες και οι ζουρνάδες στη δική μου περίπτωση ακόμη κρύβονται μέσα στα τύμπανα και το θόρυβο του ηλεκτρισμού και μ’ επηρεάζουν υπόγεια. Ακόμη ταράζομαι όταν ακούω ποντιακά. Ακόμη όταν τα ακούω κάνω όπως ο πατέρας μου. Έβγαινε έξω για να μη δω ότι κλαίει. Είχα χαρεί παρά πολύ όταν μετά από μια συναυλία με τα Σπαθιά στη Θεσσαλονίκη είχε έρθει ο Μάλαμας και μου είπε «Εγώ Παυλάκο ακούω στη μουσική σου και τη Σμύρνη και τον Πόντο, προχώρα το δρόμο σου και μη φοβάσαι». Πάντως αν η παράδοση είναι όντως μέσα μας μια βραδυφλεγής βόμβα όπως είχε πει παλιά ο Γιάννης, στη δική μου περίπτωση το φυτίλι ήταν λίγο βρεγμένο. Με το που πιάνω τον εαυτό μου να έχει σκαρώσει κάποιο τραγούδι με καθαρά παραδοσιακό ύφος χαίρομαι πολύ αλλά σκέφτομαι κατευθείαν ότι πρέπει να το πει κάποιος που να είναι πιο ειδικός και κατάλληλος.
Έχεις ζήσει σε πολλά μέρη από μικρός (Βέροια, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Αμοργός κτλ). Υπάρχει κάποιο που σου λείπει περισσότερο ή επιστρέφεις συχνότερα σε αυτό;
Θα ήθελα να περνάω πιο πολύ χρόνο στη Βέροια αλλά δεν είναι εύκολο. Η Αμοργός είναι βαθιά αγάπη και χαίρομαι που στο βιβλίο με τα ποιήματα έχει καταλάβει πολύ χώρο. Η Ιερισσός όμως είναι το σπίτι στο οποίο επιστρέφω ανυπόμονα τα τελευταία χρόνια. Κάνω εκεί παρέα με κάτι ωραία δέντρα, κάτι βράχια, κάτι κοράκια και κάτι υπέροχους φίλους που χαίρονται κυρίως όταν σε βλέπουν να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια.
Έζησες μια Θεσσαλονίκη διαφορετική, με την punk και τη rock σκηνή να βρίσκονται σε έξαρση, με το στούντιο του Νίκου Παπάζογλου και τον Γιάννη Αγγελάκα να παίζει μουσική στο Berlin. Ουσιαστικά είναι η πόλη από τη σκηνή της οποίας αναδείχτηκες με τα Μωρά στη Φωτιά και έπειτα με τα Ξύλινα Σπαθιά και σίγουρα ένας τόπος που έχεις ζήσει για πολλά χρόνια. Πώς σου φαίνεται τώρα η πόλη; Υπάρχει σήμερα σκηνή με ανάλογη δυναμική που προέρχεται από εκεί;
Όποτε παίζουμε στη Θεσσαλονίκη αισθάνομαι ότι επιστρέφω στην πηγή και χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια την ανακαλύπτω εξ αρχής παρόλο που έχω ζήσει εκεί τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Πάντα βράζει αυτή η πόλη και πάντα θα βγάζει μουσική με ιδιαιτερότητα και χαρακτήρα. Είναι παλιά πόλη αλλά, λόγω της θέσης της στη σύγχρονη βαλκανική ιστορία, το φίδι του συντηρητισμού βρίσκει εύκολα τρύπες να χωθεί. Ευτυχώς, υπάρχουν οι νέοι της και οι φοιτητές που δίνουν πάντα ένα άλλο ρυθμό και οι νύχτες αποκτούν μαγεία, έτσι για πλάκα. Τις περισσότερες μέρες, έτσι κι αλλιώς, με τόσα πλοία να αιωρούνται μεσ στην ομίχλη είναι σα να μην ξύπνησες ποτέ.
Κάποια στιγμή ανέφερες σε μια συνέντευξή σου ότι τελειώνεις το βιβλίο που ετοιμάζεις εδώ και καιρό. Μάλιστα, τόνισες πως κάποτε ο Μάκης Μηλάτος σου πρότεινε να μεταφέρεις σε βιβλίο τους στίχους από τα τραγούδια σου με τα Ξύλινα Σπαθιά. Πότε θα κυκλοφορήσει το βιβλίο τελικά;
To βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη τον επόμενο Οκτώβριο και δεν θα περιέχει τους στίχους των τραγουδιών μου, αλλά ολοκαίνουργια ποιήματα που τα περισσότερα γράφτηκαν στη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς.
Έχει αλλάξει με τα χρόνια η διαδικασία που σκαρώνεις ένα τραγούδι;
Πάντα αισθανόμουν σαν συνθέτης πιο κοντά στα πλήκτρα. Τα τελευταία χρόνια το ακουστικό πιάνο έγινε το καθημερινό μου παιχνίδι και αυτό έχει επηρεάσει κατα κάποιον τρόπο τις συνθέσεις. Μου επιτρέπει να περιφέρομαι με διαφορετικό τρόπο μέσα στην αρμονία. Κάνει προσιτά κάποια διαστήματα που με την κιθάρα δεν ήταν. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η βαρύτητα που έχει ο στίχος σ’ όλο αυτό το παιχνίδι και επίσης δεν αλλάζει το γεγονός ότι εξακολουθώ να το ζω σαν παιχνίδι. Την έκφραση «σκαρώνω ένα τραγούδι» την θεωρώ πολύ πετυχημένη.
Την περασμένη χρονιά έβγαλες το άλμπουμ με τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου. Πώς βίωσες αυτήν τη συνάντηση; Ποια είναι η επίγευση αυτού του project τώρα που βρίσκεσαι σε απόσταση από αυτό;
Λυπάμαι πολύ που δεν κατάφερα να συναντήσω τον Μαρκόπουλο προσωπικά. Λόγω της ασθένειας τού το απαγόρευαν οι γιατροί. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τόνο της φωνής του απ’ το τηλέφωνο την ημέρα της πρεμιέρας για την παράσταση στη Στέγη. Πήρε για να μου δώσει δύναμη. Είχε τη φήμη δύσκολου αν όχι δύστροπου ανθρώπου και όμως ήταν τόσο εύηχη και γαλήνια εκείνη η φωνή που μου κούρδισε την ψυχή.
Χαίρομαι που μετά από ένα χρόνο έρχονται απρόσμενα πολλά ωραία μηνύματα που αφορούν αυτό τον δίσκο. Το ήξερα απ’ την αρχή ότι είναι μια δουλειά που θέλει τον καιρό της. Εντυπωσιάστηκα από το θόρυβο που κάνουν τα social media πάντως. Καλύπτουν άνετα την ίδια τη μουσική ανεξάρτητα του πόσο τα κατάφερε κάποιος η όχι. Γιαυτό και βλέπουμε αυτούς που γράφουν σε αυτά τόσο δραστήριους και τόσο με το ζόρι παρόντες.
Οι υπερδραστήριοι εξωστρεφείς που έλεγε και μέσα στην πανδημία η Τοκάρτσουκ…
Πότε θα κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος και τι μπορείς να μοιραστείς μαζί μας σχετικά;
Ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει απο την ολοκαίνουργια Fine! Records στις αρχές του Απριλίου. Οι μουσικοί πού παίζουν σ'αυτό το album είναι οι Αλέκος Γεωργουλόπουλος (κιθάρα καί πλήκτρα), Αλέξης Σταυρόπουλος (τύμπανα), Aki Rei (πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά και programming), Χάρης Χαραλάμπους (μπάσο), Θανάσης Τζίγκοβιτς (μπάσο και κιθάρα), κι εγώ έπαιξα μπάσο κιθάρα πλήκτρα και φωνη. Την ηχογράφηση και τις μίξεις έκανε ο Πάνος Ριζόπουλος.
Την κυρία επιμέλεια της παραγωγής είχε ο Aki Rei, παρ ολ’ αυτά δουλέψαμε αρκετά ομαδικά στο στούντιο, οπότε ήταν ολόκληρο ταξίδι μέχρι το κάθε κομμάτι να πάρει την τελική του μορφή.Είχα χρόνια να απολαύσω τόσο τη διαδικασία αυτή.
Δεν θα υπάρχει πια το όνομα μιας μπάντας που θα συνοδεύει τ’ όνομα μου αλλά θα υπάρχει κάθε φορά το όνομα του πρότζεκτ που θα δουλεύουμε και που θα δηλώνει και το χαρακτήρα της κάθε «παράστασης». Αυτό επειδή όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες θα παίζουμε με τη συνοδεία της εικόνας, των visuals.
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει αυτό το δίσκο είναι ότι έχουν ανεβεί οι τόνοι και οι ταχύτητες και αυτό δίνει κατευθείαν ένα διαφορετικο vibe. Στυλιστικά νομιζω οτι ο ήχος και οι ενορχηστρώσεις διατρέχουν όλες τις δεκαετίες που έχω δουλέψει ως μουσικός και περιέχει το γούστο και το ταλέντο όλων όσων συμμετέχουν.
Φυσικά τίποτα απ'όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σ’ αυτό το level χωρις την γενναιοδωρία της Fine! Records πού νομίζω είναι μια καινούργια εταιρεία που θα αφήσει έντονο το στίγμα της στα μουσικά πράματα της χώρας και κυρίως στην εγχώρια ποπ και ροκ σκηνή.
Ποια είναι τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή;
Τι να πει κανείς για την ελληνική και την παγκόσμια πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούμαστε να δουλέψουμε και να εκφραστούμε... Θα το πω χοντροκομμένα αλλά έτσι αισθάνομαι. Η καφρίλα θεριεύει. Όλοι τρίβουν την αποψάρα τους στα μούτρα του άλλου με βία.
Τα δέντρα της αγένειας και της αυταρέσκειας ευδοκιμούν επειδή καλλιεργούνται δεκαετίες τώρα συστηματικά αλλά πια αυτό μοιάζει να είναι το λιγότερο μπροστά στις ωμές επιθέσεις, στις αυξανόμενες γυναικοκτονίες, στο καθημερινό bulling στα σχολεία, στην παιδική εγκληματικότητα και ο κατάλογος ειναι ατελείωτος. Η παγκόσμια αναλγησία που βλέπουμε στη Γάζα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η επίθεση που είδαμε στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες είναι μάλλον η κορυφή κάποιου παγόβουνου.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πηγαίνουμε προς τα πίσω. Και όλη η οργή που μπορεί να προκαλεί όλο αυτό το κακό μοιάζει να εκτονώνεται μέσω πληκτρολογίων και ανακατεύεται με τη φωνή του Sinatra που μέσω AI τραγουδάει το “Where Is My Mind” των Pixies… Πάντα έλεγα στον εαυτό μου οτι όσο πιο άσχημος γίνεται ο κόσμος τόσο πιο όμορφα πράγματα πρέπει να φτιάχνουμε. Αλλά αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό. Πρέπει να βγαίνουμε στο δρόμο και να απαιτούμε. Αλλιώς η ατιμωρησία θα είναι καθεστώς. Μόνο η παρουσία μας μπορεί να εμποδίσει το πιο πονηρό και επικίνδυνο καθεστώς που είναι η αδιαφορία. Δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι η νεολαία δε θα το φάει το παραμύθι ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και ότι όλα είναι προκαθορισμένα. Η βία σαν απάντηση στη βία δεν οδηγεί σε καινούργια μέρη. Η πνευματικότητα έχει αλλάξει τον κόσμο πολλές κρίσιμες στιγμές.
Σκέφτομαι καμία φορά τη φράση της Ειρήνης Παππά που έλεγε «η μόνη αριστοκρατία που υπάρχει είναι αυτή του πνεύματος». Ακόμη και αυτή η σκέψη μπορεί να είναι παρεξηγήσιμη αλλά σκέφτομαι καμιά φορά ότι και ο αέρας στο πέλαγος βίαιος είναι, σκέτη βία, αλλά αν ανοίξεις ένα πανί την κατάλληλη στιγμή, με τον κατάλληλο τρόπο μπορείς στα αλήθεια να ταξιδέψεις και να φτάσεις σε γαλήνια νερά.
Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις τη μουσική;
Αν σκέφτηκα ποτέ να σταματήσω τη μουσική; Ναι ίσως κάποια στιγμή… Απλά δεν ξέρω από που κλείνει…
Ο Παύλος Παυλίδης, με ανανεωμένη ομάδα μουσικών και με στόχο να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο οπτικοακουστικό σύμπαν με χρήση visuals -σε επιμέλεια Βασίλη Κεχαγιά-, εμφανίζεται στο FLOYD της Αθήνας το Σάββατο 13 Απριλίου (περισσότερα εδώ) και στο WE της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 20 Απριλίου (περισσότερα εδώ). Ο νέος δίσκος του Παύλου Παυλίδη θα κυκλοφορήσει μέσα στον Απρίλιο από την νεοσύστατη Fine! Records.
