Το βράδυ που η... ανεπίσημη αγαπημένη των Ελλήνων φιλάθλων πέταγε τρία μπαλάκια στη Ρουμανία, στο 13-15 της οδού Σολωμού των Εξαρχείων συντελούνταν ένας θρίαμβος διαφορετικού τύπου, αλλά εξίσου αναπάντεχος (;). Οι Growlers έβγαλαν αληθινά τα όσα γράφονται γι’ αυτούς σχετικά με τη δυναμική τους ως ένα από τα πλέον ανερχόμενα γκρουπ της από 'κει μεριάς του Ατλαντικού, πετυχαίνοντας ένα εμφατικό sold-out στο An Club• άκουσα μάλιστα ότι αρκετός κόσμος έμεινε τελικά απ’ έξω.
Κι όμως, η αρχή της βραδιάς δεν μαρτυρούσε τίποτα τέτοιο. Την ώρα που οι Αθηναίοι Social End Products κήρυτταν την έναρξη των τεκταινομένων –εκεί γύρω στις 21:15– τα πράγματα μέσα στο An ήταν αρκετά χαλαρά, με τους παρευρισκόμενους να μην ξεπερνούν τους 100+. Και ήταν κρίμα, καθότι η πεντάδα (δύο κορίτσια και τρία αγόρια) έπαιξε καλά, με τις θετικές δονήσεις της μουσικής τους να κερδίζουν επάξια το ενθουσιώδες χειροκρότημα. Αυτό βέβαια που κάνουν οι Social End Products έχει σαφείς αναφορές στην ψυχεδέλεια των 1960s, ό,τι όμως τους λείπει σε πρωτοτυπία το καλύπτουν με την επάρκεια της κιθάρα/μπάσο/φλάουτο/πλήκτρα/τύμπανα οργανολογίας, η οποία εμπλουτίζεται και με στρώσεις ηλιόλουστων φωνητικών. Στάθηκαν συνολικά απολαυστικοί και κράτησαν σωστά τις ισορροπίες ανάμεσα στην τραχύτητα και στην αρτιότητα.
Πολύ θα ήθελα να μεταφέρω ανάλογα θετικές εντυπώσεις και για τους Tomorrow’s Tulips που πήραν κατόπιν τη σκυτάλη, αλλά το καλιφορνέζικο κιθάρα/μπάσο ντουέτο (συν τον ντράμερ των Growlers, ο οποίος έκανε διπλοβάρδια) δεν κατάφερε να τραβήξει την προσοχή σε καμία στιγμή του 40λεπτου σετ του. Οφείλεται πιστεύω και στα τραγούδια τους, καθώς υπηρετούν μια surf/lo-fi ιδέα η οποία έχει πια φθαρεί ανεπανόρθωτα, οφείλεται όμως και στην τελείως στατική, ψόφια σκηνική τους παρουσία. Απόλυτα αναμενόμενο λοιπόν που ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τα όσα έπαιζαν, σε ένα γεμάτο πλέον An...
Κι έπειτα ήρθε η σειρά των Growlers, οι οποίοι, βγαίνοντας στη σκηνή, έδειξαν να μην ξέρουν από πού τους ήρθε το sold-out. Ακόμα και από τα ορεινά του An –όπου στεκόμουν– ήταν εμφανής στα μάτια του τραγουδιστή Brooks Nielsen η ειλικρινής έκπληξη για τις εκδηλώσεις λατρείας του εγχώριου κοινού, το οποίο αποθέωνε σχεδόν αδιάκοπα το γκρουπ και τραγουδούσε όλο το βράδυ τους στίχους των κομματιών τους. Κι ας έλειψαν τα εκκεντρικά στοιχεία που χαρακτήρισαν πολλές προηγούμενες εμφανίσεις τους, κι ας ήταν απόλυτα νορμάλ η όλη τους στάση στη σκηνή. Μόνο ο μπασίστας Anthony Braun Perry δικαίωσε κάπως τις φήμες που συνοδεύουν τους Αμερικανούς, εμφανιζόμενος με απλανές βλέμμα και μ' ένα μουστάκι που τον έκανε να μοιάζει πότε σαν άλλος... Ντ' Αρτανιάν και πότε σαν γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα.
Οφείλω να πω ότι με κέρδισαν οι Growlers, παρότι δεν αρέσκομαι στην κατ’ ιδίαν ακρόαση των δίσκων τους. Στη ζωντανή όμως επαφή μαζί τους, ήταν αλλιώς: κάτι η πολύ καλή απόδοσή τους, κάτι ο συνδυασμός μιας ιδιαζόντως σέξι φωνής με οριζόντιες μα περιέργως θελκτικές μελωδίες, σίγουρα και η ψυχολογία του όχλου ως έναν βαθμό, με τούμπαραν και μ' έκαναν να περάσω μια χαρά. Όταν πάντως η μπάντα ανακοίνωσε ότι έφτασε στο τελευταίο τραγούδι της (το “Empty Bones”, στο οποίο το κτίριο κόντεψε να γκρεμιστεί από τις επευφημίες), ομολογώ ότι ένιωσα και μια ανακούφιση, καθώς η ορθοστασία με είχε φέρει σε αρκετά δύσκολη θέση. Πού να ήξερα βέβαια ο φουκαράς ότι οι υπόλοιποι θαμώνες είχαν διαφορετική άποψη και ότι θα ανάγκαζαν τους Growlers να παίξουν ακόμα τρία τραγούδια, χώρια τα δύο encore…
{youtube}pYGEbSHmGTs{/youtube}
