20. ΜΑΡΙΑ ΛΑΤΣΙΝΟΥ – Μια Ανάσα Δρόμος (Puzzlemusik)
κείμενο: Στυλιανός Τζιρίτας
Κατευθύνει τη Λατσίνου και τον Χρήστο Αλεξόπουλο προς μια σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία η οποία δεν αρμόζει μόνο στους καιρούς και στα κελεύσματά τους, αλλά αποδεικνύεται και ευθυγραμμισμένη με τα ηχητικά τεκταινόμενα. Μακριά δηλαδή από αγκυλώσεις τύπου rock ή έντεχνο, πασχίζει –και σε αρκετές στιγμές βρίσκει– μια νεωτεριστική φόρμα, ικανή ν' αντλήσει τόσο από το διακεκριμένο ελαφρό τραγούδι της ημεδαπής και από το λόγιο κάλεσμα του Δήμου Μούτση, όσο και από τα νεόκοπα κελαρύσματα της παράδοσης: μέχρι και η Ανατολή παρελαύνει εδώ, χωρίς στιλιστικές ακρότητες.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Μαρίας Λατσίνου στον Ανδρέα Κύρκο
{youtube}pvQ_ZYRNzWg{/youtube}
19. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ – Λάρβα (ένθετο "Κόκκινη Καρφίτσα", εφημερίδα Αυγή)
κείμενο: Χάρης Συμβουλίδης
Ο Νίκος Γρηγοριάδης προτάσσει εδώ κάμποσες ολοκληρωμένες, μοντέρνες, αστικές μπαλάντες: τραγούδια αβίαστα ραδιοφωνικά, με υψηλό βαθμό συναισθηματικής νοημοσύνης. Η Κυρμιζή, με τη σειρά της, πατάει σε αυτό το βάθρο για να παραδώσει τις πιο μεστές της ερμηνείες, μέχρι τώρα. Τα φωνητικά της κομίζουν μια λιακάδα που πολύ λείπει από το εγχώριο μουσικό σκηνικό.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Κατερίνας Κυρμιζή στον Μιχάλη Τσαντίλα
{youtube}NKsEJOF40Nw{/youtube}
18. ΕΥΘΥΜΗΣ – Εκδοχή Έψιλον (Chicken Run)
κείμενο: Χάρης Συμβουλίδης
«Να ανησυχήσεις αν δεν έχεις εχθρούς, πάει να πει πως δεν ενόχλησες ποτέ κανέναν». Το λέει ο Ευθύμης στο intro, θυμάμαι ότι το έλεγε και ο παππούς μου. Ο ίδιος ξέρει άλλωστε από τέτοιες καταστάσεις –το έχει πληρώσει και το πληρώνει στα ατέλειωτα πηγαδάκια εκεί έξω, όπου οι θεωρίες για την ιδεολογία του αποκτούν προτεραιότητα κόντρα σε πράγματα που θα έπρεπε να διαθέτουν αυταξία. Πράγματα τα οποία είναι φως φανάρι στην Εκδοχή Έψιλον: μουσική εξέλιξη που φτιάχνει έναν δυναμικό και πλούσιο καμβά για τις ρίμες, λεξιλόγιο που στο ελληνικό χιπ χοπ δεν το βρίσκεις ακόμα κι αν μαζέψεις 10 MCs μαζί, ανάσες-υπόδειγμα κι ένα flow γρανίτης, μακράν το καλύτερο στη χώρα. Μην τον συμπαθείς τον Ευθύμη, αν δεν θες. Αλλά να πεις ότι δεν είναι καλός ράπερ; Δεν πάει...
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Ευθύμη στον Τάσο Μαγιόπουλο
{youtube}gM0_8oWwVV4{/youtube}
17. VAULT OF BLOSSOMED ROPES – Vault Of Blossomed Ropes (Triple Bath)
κείμενο: Βαγγέλης Πούλιος
Δεν υποβάλλει την παρουσία της η μουσική των Vault Of Blossomed Ropes· κινείται αργά, με γεμάτες ανάσες και με μια δομή που περισσότερο διαχέει παρά ιεραρχεί. Και εξελίσσεται διακριτικά, αποφεύγει τις πολλές εντάσεις, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι αφήνεται ελλιπής (συναισθηματικά ή καθαρά μουσικά). Ίσα-ίσα διαθέτει αρκετή λεπτομέρεια και κάμποσες διακυμάνσεις. Όπως επίσης διαθέτει και κάτι το ρέον, μια πληρότητα που συνεχώς (δηλαδή από σύνθεση σε σύνθεση) αλλάζει τους όρους της και τίθεται εκ νέου υπό διαμόρφωση.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη των Vault Of Blossomed Ropes στον Μιχάλη Τσαντίλα
{youtube}TsUirfVgJ98{/youtube}
16. ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΛΕΞΗΣ & ΟΙ ΧΤΙΣΜΕΝΕΣ... ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΝ – Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη (Garden Of Dreams)
κείμενο: Μιχάλης Τσαντίλας
Ο Παπαλέξης επιχειρεί να φορέσει ελληνικούς στίχους σε μια σειρά από μελωδίες που έρχονται από Αμερική μεριά, βγαλμένες θα 'λεγες κατευθείαν από τα συρτάρια του Dylan, του Springsteen και των Byrds. Το πάντρεμα του ήχου με τις λέξεις –οι οποίες φέρνουν λίγο σε beat ποίηση, αλλά θυμίζουν σε σημεία και τον ρομαντισμό των Διάφανων Κρίνων– παρότι μοιάζει παράταιρο αρχικά, σώζεται στο νήμα. Κάτι τα χορωδιακά φωνητικά, κάτι τα σαρωτικά ρεφρέν, κάτι οι α-λα-The Band ομοβροντίες από πιάνα, hammond, κιθάρες και τύμπανα, κάτι τα ψυχωμένα παιξίματα, όλα συμβάλλουν ώστε το αμάλγαμα να δέσει και να βγουν τα τραγούδια στο φως.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Λάμπρου Παπαλέξη στον Χάρη Συμβουλίδη
{youtube}QuO3fAJx3PE{/youtube}
15. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΤΗΤΑΣ – Consortium In Amato (Ανούσια Ένταση/L39)
κείμενο: Χάρης Συμβουλίδης
Το νέο άλμπουμ αποδεικνύει ξανά τη στιχουργική κλάση του Π.Ε. Δημητριάδη και την ποιότητα του φευγάτου λόγου του, που θρυμματίζει τη μικροαστική μας πραγματικότητα φτιάχνοντας με τα κομμάτια ευφυή παζλ σχολιασμού της, στα οποία συνυπάρχει η αγάπη των βιωμάτων και η κριτική επί αυτών ματιά, το προσωπικό ανακατεμένο στο συλλογικό. Με τρόπους μάλιστα ευρηματικά πλάγιους, που τον χρίζουν ως μια ξεχωριστή και ακομπλεξάριστα ελληνική φωνή –με την έννοια ότι σχηματίζεται ένας true blue Επτανήσιος τραγουδοποιός, συνειδητός κάτοικος στο περίφημο σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής. Εκείνα τα «μαδημένια τριφύλλια στης Ευρώπης τον ζεστό καναπέ», τα πατημένα νεράντζια στο φόντο του πρώτη φορά Αριστερά, αυτή η τόσο αληθινή σκηνή του «θέλω να τρέξω και να σε φιλήσω εκεί που δοκιμάζεις το φαΐ», αλλά και η ποπ ποιητικότητα της «ροζ συχνότητας που εκπέμπουμε μαζί», είναι μερικά μόνο από τα πιο χαρακτηριστικά νέα παραδείγματα.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Π.Ε. Δημητριάδη στον Διαμαντή Διαμαντίδη
{youtube}2k0hm_qK5zc{/youtube}
14. MACABRE OMEN – Gods Of War: At War (Ván)
κείμενο: Αλέξανδρος Τοπιντζής
Σε μια εποχή που οι αναφορές στην αρχαία ελληνική ιστορία εύκολα μπορούν να σε παραχώσουν στον ντορβά με τους φασίστες και τους εθνικιστές, οι Macabre Omen καταφέρνουν να μας κάνουν υπερήφανους (αλλά για τους σωστούς λογους), με ένα μεγαλειώδες άλμπουμ. Primordial, Rotting Christ, Varathron, Omen, Bathory, Nocternity οι τυπικές ηχητικές αναφορές, αλλά ως ουσιαστική επιρροή αναδεικνύεται το ένδοξο παρελθόν της Ελλάδας στα πεδία των μαχών· άλλωστε ο πόλεμος είναι –διαχρονικά– το απόλυτο metal σκηνικό. Το εγχώριο γκρουπ επιλέγει να ασχοληθεί εδώ με την έννοια της ανδρείας, με τη μουσική που υπάρχει στο Gods Of War: At War, να αποτελεί μια νέα κορυφή του επικού (ακραίου) ήχου.
{youtube}RIwfEGTGlAM{/youtube}
13. SOKRATIS SINOPOYLOS QUARTET: Eight Winds (ECM/Μικρή Άρκτος)
κείμενο: Μιχάλης Τσαντίλας
Οι συνθέσεις φέρουν ευδιάκριτο το στίγμα της ελληνικότητας: είτε εμπνέονται από τον βορρά (“Thrace”), είτε από τους αιγαιπελαγίτικους χορούς (“Aegean Sea”), υπάρχει παντού εκείνος ο πολύ οικείος συνδυασμός παράπονου και πυγμής, πόνου και χαράς, που ξεχειλίζει από τις μελωδίες. Η πολίτικη λύρα αποδεικνύεται όργανο πολλών δυνατοτήτων στα χέρια του Σινόπουλου, αποδίδοντας μυριάδες διαφορετικές αποχρώσεις του ηχοχρώματός της καθώς αρθρώνει τις μουσικές φράσεις της. Και πλάι της, πίσω της, κάτω της, το πιάνο, το κοντραμπάσο και τα κρουστά δημιουργούν πλαίσια, χώρους, δυνατότητες –γενόμενα μάρτυρες μιας ιδιαίτερα στενής συνεργασίας μεταξύ του κουαρτέτου. Όποτε δε παίρνει το πάνω χέρι ο αυτοσχεδιασμός, σχεδόν μπορείς να κόψεις την απαράμιλλη μουσικότητα με το μαχαίρι.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Σωκράτη Σινόπουλου στον Βαγγέλη Πούλιο
{youtube}2xmxeDn9XK4{/youtube}
12. SACRAL RAGE – Illusions In Infinite Void (Cruz Del Sur Music & Underground Power)
κείμενο: Χάρης Συμβουλίδης
Στο πρώτο του πλήρες άλμπουμ, το αθηναϊκό κουαρτέτο προβάλλει ως ο πιο άξιος εγχώριος επίγονος των Τεξανών Watchtower: τους διακρίνουν οι ίδιες μπρατσωμένες αναζητήσεις μεταξύ thrash metal και 1970s progressive rock, που ανέδειξαν κι εκείνους ως ένα underground σημείο αναφοράς. Μερικά ζητήματα αρτιπαιξίας και ταυτότητας αφήνονται βέβαια εκκρεμή, η τόλμη όμως με την οποία οι Sacral Rage βουτάνε στο μεταλλικό βένθος σε κάνει να πιστέψεις σε αυτούς.
{youtube}NUglrgjPhuA{/youtube}
11. ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ – Το Αργό Πέρασμα Των Ημερών (MLK)
κείμενο: Άγγελος Κλειτσίκας
Ο Χανιώτης συνθέτης προσπάθησε να αποδώσει αφαιρετικά τις βίαιες εγχώριες ζυμώσεις διαθέτοντας ως μοναδικό όπλο τις πλουραλιστικές του ικανότητες ενορχήστρωσης. Πλέον φαίνεται πως νιώθει να έχει αποπληρώσει την ηθική και συναισθηματική του υποχρέωση σαν καλλιτέχνης απέναντι σε μία ραγισμένη κοινωνία, επιχειρώντας να καταγράψει τι έχασε, τι κέρδισε και πώς ο δικός του χρόνος συμπορευόταν, έτεμνε και απέκλινε από τον άλλο χρόνο –εκείνον των εξελίξεων και των γεγονότων «οικουμενικής» προσοχής.
{youtube}1nNY6wVGsKs{/youtube}
10. ΛΑΜΔΑ – Η Επόμενη Μέρα (ανεξάρτητη έκδοση)
κείμενο: Μιχάλης Τσαντίλας
Συμβαίνουν διάφορα παράδοξα με το δεύτερο άλμπουμ των Λάμδα. Ενώ ας πούμε βγάζουν μάτι οι επιρροές και οι αναφορές τους (κάτι Radiohead-ισμοί λ.χ. είναι φάτσα φόρα εδώ), δεν τολμάς ούτε στιγμή να σκεφτείς ότι έχεις να κάνεις με στείρους αντιγραφείς. Ούτε κοιμήσηδες μπορείς να τους πεις, κι ας μοιάζει η ρέμπελη φωνητική ερμηνεία να κάνει το παν γι' αυτό, αφού η εκρηκτικότητα που διαπερνά το παίξιμο των οργάνων κρατάει καλά τα μπόσικα. Κι αν πας να διαμαρτυρηθείς για παρελθοντολαγνεία, σε προλαβαίνει η διαπίστωση ότι το κάθε τι περνάει μέσα από ένα απόλυτα σημερινό πρίσμα.
Δεν ενδιαφέρονται οι Λάμδα –έτσι λένε οι ίδιοι– να παντρέψουν τα ετερόκλητα γούστα τους, αλλά να τα βάλουν απλά να συνυπάρξουν. Ε, λοιπόν, μια χαρά το κατάφεραν. Και όπως είπε κάποιος σοφός, καλή μουσική είναι εκείνη που επιτυγχάνει τους στόχους της.
{youtube}WX14cIV8k90{/youtube}
9. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ & B-MOVIES – Στον Διπλανό Ουρανό (Inner Ear)
κείμενο: Ανδρέας Κύρκος
Κρύα ποτά σε ξηρό πάγο, άδειες ματιές στο κενό και αυτή η μόνιμη αίσθηση ότι ο Παύλος Παυλίδης και η μπάντα του, όταν παίζουν τα κομμάτια τους, κάθονται σε σκαμπό. Ο καινούριος δίσκος του 50άχρονου πια τραγουδοποιού είναι γεμάτος από έρποντες ρυθμούς με χαμηλό προφίλ και κλασάτη αισθητική: περιέχει 10 βιταμινούχα τραγούδια, που ανακουφίζουν και ακούγονται καλύτερα με κλειστό φως, ώστε να αφομοιωθούν σε μια τυχαία προσωπική, κατανυκτική ενδοσκόπηση.
{youtube}6-i3yVsAO0g{/youtube}
8. ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ & PRIMAVERA EN SALONICO – Songs Of Thessaloniki (ECM/Μικρή Άρκτος)
κείμενο: Βαγγέλης Πούλιος
Η Γιαννάτου κι οι Primavera περιδιαβαίνουν νοητά τα στενά σοκάκια μιας παλιάς Θεσσαλονίκης, αφουγκράζονται δηλαδή ήχους, εικόνες και μυρωδιές από ένα πολύβουο, πολύγλωσσο και πολυπολιτισμικό κέντρο της ύστερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και είναι άξιο θαυμασμού το πώς καταφέρνουν και εμφυσούν στα τραγούδια που επιλέγουν τη ζεστασιά του ζωντανού. Το πώς δηλαδή μπαίνουν μέσα στα τραγούδια, πώς παίρνουν τις ανάσες τους για να τις μετασχηματίσουν σε κάτι που αντλεί την ύπαρξή του από το παρελθόν, αλλά που, μ’ έναν τρόπο, σχετίζεται εξίσου και με το παρόν. Δεν αφορά μόνο τη μνήμη, δεδομένου ότι η Ιστορία δεν είναι ποτέ κάτι εντελώς εξωτερικό ως προς το άτομο· αφορά κι ένα παρελθόν το οποίο ενσωματώνεται με όλο του το ειδικό βάρος σε μια επιτέλεση που συμβαίνει στο σήμερα, δίχως δηλαδή να αρνείται τους σύγχρονους τρόπους.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Σαβίνας Γιαννάτου στον Βαγγέλη Πούλιο
Ακούστε το "Γελεκάκι" κάνοντας κλικ εδώ
7. NOCTERNITY – Harps Of The Ancient Temples (Iron Bonehead Productions)
κείμενο: Χρυσόστομος Τσαπραΐλης
12 χρόνια μετά το καταπληκτικό Onyx, το Harps Οf Τhe Ancient Temples παρουσίασε τους Nocternity ως μια μπάντα ωριμασμένη, που ακολουθεί μια διαφορετική συνθετική προσέγγιση –πιο υπνωτική και υποτονική, χωρίς εξάρσεις– η οποία καταλήγει σε black metal εξαιρετικής διαύγειας και αυθεντικότητας. Η προσεκτική καλλιέργεια επιρροών (όπως οι Burzum του Hvis Lysset Tar Oss και του Filosofem, αλλά και τα πλέον σκιώδη μέρη του ντεμπούτου των Thorns, πάντα μέσω του προσωπικού στίγματος του βασικού μέλους Khal Drogo), καταλήγει σε ένα μινιμαλιστικό δημιούργημα. Το οποίο καταδύεται διακριτικά εντός του ακροατή, προσκολλάται πάνω του σταδιακά, ακρόαση με την ακρόαση, και εύκολα καταλήγει να μετουσιωθεί σε υποσυνείδητο σύντροφό του. Μια επιστροφή με αναπάντεχη μα εν τέλει υπέροχη και πανέξυπνη μορφή.
{youtube}Fd7TpjnKVWU{/youtube}
6. ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ – Anicca (Utopia/Μικρή Άρκτος)
κείμενο: Βαγγέλης Πούλιος
«Κατακτάει» έναν ήχο, διαμορφώνει τη δική του φωνή. Και όχι βέβαια ερήμην των αναφορών του, αλλά εξαιτίας τους: από τη μία τείνει προς τον λεπτό λυρισμό του Arve Henriksen, από την άλλη στο μεσογειακό ταμπεραμέντο του Paolo Fresu –αμφότεροι στους σημαντικούς Ευρωπαίους της σημερινής τρομπέτας. Προσθέστε επίσης και ό,τι κουβαλάει από την προηγούμενη δουλειά του, το tribute Heart Of The Sun: Τhe Music of Pink Floyd (Puzzlemusik, 2013), καθώς και μία γενική αισθητική που πολλές φορές έρχεται κοντά σε εκείνη του σαξοφωνίστα Karl Seglem. Το σημαντικό είναι όμως πως ο Πολυζωγόπουλος δεν προσπαθεί να γίνει ο «Henriksen του Νότου» ή κάτι αντιστοίχως φαιδρό. Αντλεί από τις αναφορές του στοιχεία και ηχοχρώματα· ενσωματώνει περισσότερο απ’ όσο αφομοιώνεται.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου στον Δημήτρη Μεντέ
{youtube}LSStE-h8i48{/youtube}
5. TANIA GIANNOULI ENSEMBLE – Transcendence (Rattle)
κείμενο: Βαγγέλης Πούλιος
Κεντρίζει συναισθηματικά τον ακροατή δίχως προφανείς, εύκολες λύσεις, μα και χωρίς υπερβολές. Η μουσική της μοιάζει εγγενώς διαλεκτική, έτσι όπως περιηγείται μεταξύ της ελεγείας και της έξαψης, της απουσίας –με τη νοσταλγική της ραθυμία και τον ευάλωτο συναισθηματισμό της– και της παρουσίας, με τις επείγουσες εκκλήσεις του σώματος. Τα παραδείγματα που τείνουν στο πρώτο σκέλος (λ.χ. τα “Weeping Willow”, “Obsession” και “Untold”) δεν στέκουν απέναντι σ’ εκείνα που τείνουν στο δεύτερο (λ.χ. τα “Sun Dance”, “Faster Than Wear” και “Mad World”). Ακριβώς γιατί πάντοτε τείνουν προς αυτό το κάτι, άρα πάντοτε κινούνται σ’ ένα ενδιάμεσο· το οποίο, αντί να αποκλείει τη μία από τις δύο καταστάσεις, μπορεί και τις περικλείει αμφότερες.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Τάνιας Γιαννούλη στον Χάρη Συμβουλίδη
{youtube}96XYeUjVel4{/youtube}
4. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΗΣ – Εσπεράντο (Fishbowl)
κείμενο: Γιώργος Μυζάλης
Το Εσπεράντο λαμβάνει ιδιαίτερη αξία στον ορυμαγδό νεόκοπων οπαδών του Django Reinhardt, που ξεπηδούν από παντού με gypsy jazz παιξίματα και swing αναφορές, κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν ίδια. Έχουν «στενάξει» τα τελευταία χρόνια ο Χιώτης, ο Τσιτσάνης και ο Μουζάκης από ανέμπνευστες επανεκτελέσεις, στηριγμένες στο ίδιο πατρόν, που προτάσσουν τη δεξιοτεχνία σαν το φάρμακο για όλες τις πληγές. Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Μυστακίδης κάνει εκείνο που ξέρει καλά, μένοντας ανεπηρέαστος από τις σειρήνες της ευκολίας. Ακόμα και ο πιο ανίδεος θα εντυπωσιαστεί πιστεύω εδώ από τα αψεγάδιαστα παιξίματα, τα γρήγορα περάσματα, τις απαιτητικές κατέντζες και τις «αυτοκόλλητες» δεύτερες.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Δημήτρη Μυστακίδη στον Γιώργο Μυζάλη
{youtube}2XOggrmXpU8{/youtube}
3. ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ – Σαχτούρης (Tenant)
κείμενο: Βαγγέλης Πούλιος
Σπανίως ακούμε την ποίηση να κατεβαίνει από το λογοτεχνικό της βάθρο, να αποκαθηλώνεται μπροστά στ’ αυτιά μας για να αποτελέσει «απλώς» την καύσιμη ύλη για κάτι διαφορετικό. Βοηθάει σαφώς και η γλώσσα του Μίλτου Σαχτούρη, η οποία είναι δεκτική σε κάτι τέτοιο.
Γενικώς, η μουσική του Κτίρια Τη Νύχτα μοιάζει πρόχειρη, αφτιασίδωτη, ο ορισμός του homemade –αυτή είναι εν πολλοίς και η γοητεία της. Σαν σελίδες προσωπικού ημερολογίου περισσότερο, παρά σαν μια ολοκληρωμένη και λυσιτελής μουσική σύναψη· μια είδους «αντι-τέχνη», αν προτιμάτε, που κρατιέται ηθελημένα ατελής, ίσως για να διατηρηθεί, κατά κάποιον τρόπο, ανοιχτή στα ενδεχόμενα.
{youtube}H8rfDJF6nMw{/youtube}
2. ΣTELLA – Σtella (Inner Ear)
κείμενο: Νίκος Δασκαλόπουλος
Επιβλητικές μπασογραμμές, φωνητικά τόσο σίγουρα όσο και οι στίχοι που ομολογούν· σίγουρα για την αλήθεια τους, όχι όμως αυτάρεσκα. Πρωτόγνωρα και βαθύτατα ευαίσθητα, διαλεγμένες μία-μια οι λέξεις όπως και τα σύνθια, τα κρουστά και κάθε τι στην παραγωγή που φτιάχνει έναν κόσμο φανταχτερό αλλά και συνάμα σκοτεινό. Σαν θλίψη που καθρεφτίζεται στη ντισκομπάλα ενός club.
Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι το βασικό δομικό υλικό, το ίδιο και η 1980s αισθητική, η οποία βοηθά στην απόδοση της υφολογίας που χρειάζεται η καλλιτέχνιδα για να μπορέσει να μας ανοιχτεί. Μην έχεις όμως καμία δεύτερη σκέψη: οι όροι με τους οποίους μας παραθέτονται αυτά τα στοιχεία σε καμία περίπτωση δεν περιορίζουν, ούτε καν φτιασιδώνουν το pop momentum της Σtella, που αποτελεί τον πυρήνα της συγκεκριμένης δουλειάς και σε κάνει να θες να χορέψεις, να διασκεδάσεις, να συλλογιστείς, να ψυχαγωγηθείς.
Συμπερασματικά αυτό τo άλμπουμ είναι για όσους δεν φοβούνται τη νέα εποχή. Με τους προβληματισμούς της και τα δώρα της. Εκείνους που κοιτάζουν κριτικά γύρω τους, αλλά δεν φοβούνται και να αφεθούν.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Στέλλας Χρονοπούλου στον Τάσο Μαγιόπουλο
{youtube}i748C-7vCDY{/youtube}
1. ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ – Καλλιθέα (Inner Ear)
κείμενο: Χάρης Συμβουλίδης
Ο Δεληβοριάς αναπλάθει την Καλλιθέα των παιδικών και εφηβικών του χρόνων σε ένα παναθηναϊκό, παναττικό, παμπειραιωτικό, σε κάποιον βαθμό και πανελλήνιο «προάστειο», τους καθημερινούς ρυθμούς του οποίου μπορεί να παρακολουθήσει εύκολα όποιος έζησε από πρώτο χέρι εκείνα τα χρόνια.
Ο "Μπάσταρδος Γιος" αστράφτει σαν πολύτιμος λίθος, φτιαγμένος από τα υλικά που έχουν χτίσει στο παρελθόν και άλλα σπουδαία κομμάτια του δεληβόρειου corpus· ο "Ξένος" ελληνοποιεί επιτυχώς μια αίσθηση «σκονισμένης», βαθιάς Αμερικής (καταλυτική η συνδρομή του Γιάννη Χουστουλάκη των Dustbowl στην pedal steel κιθάρα)· το "Κουνελάκι" είναι μια αβίαστα όμορφη ωδή στην πατρότητα· οι "Knight Riders" χρησιμοποιούν τον λατρεμένο ΚΙΤ ως όχημα για να διανύσεις κι εσύ τις αποστάσεις μιας παλιάς, ξεφτισμένης φιλίας –με τη δέουσα συγκίνηση για τα διαστημόπλοια που κάποτε μοιραστήκατε, μα και με τον πικρό ρεαλισμό των δυο/τριών κουβέντων που ανταλλάξατε τώρα, «σε κάποια βάφτιση», όπου μάλλον δεν είχαν μόνο τα κουφέτα «γεύση παράξενη».
Και πάνω απ' όλα, η "Ερημιά Στην Καλλιθέα" φέρνει στο πλάνο μας το επείγον τώρα, μαζί και κάτι από τον ζόφο των τελευταίων ετών. Δεν έχει πια σημασία αν μέσα σας κλαίει όντως ο Σταλόνε, ο Γαρδέλης ή αν τη θέση τους παίρνουν τα ορόσημα μιας επόμενης γενιάς. Σε μια Ελλάδα έτοιμη ξανά να συζητήσει με βίαιο πάθος τα ταξικά, πολιτικο-κοινωνικά της θέματα, στην οποία 20άρηδες, 30άρηδες, 40άρηδες θα πάμε όλοι μαζί να δούμε τι απέγιναν οι Τζεντάι και ο Χαν Σόλο, ίσως δεν υπάρχει πιο επίκαιρο τραγούδι ν' ακούσετε.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Φοίβου Δεληβοριά στον Βύρωνα Κριτζά
{youtube}mMJ93q6jZpc{/youtube}
