35. FATHER JOHN MISTY: Pure Comedy
του Άγγελου Κλειτσίκα
Δεν ξέρει κανείς πότε ο Josh Tillman εννοεί ό,τι τραγουδάει, πότε τρολάρει, πότε αυτοσαρκάζεται, πότε μιλάει σοβαρά και πότε διακωμωδεί. Εδώ, αφήνει πίσω τα σπουδαία ερωτοτράγουδα του I Love You Honeybear για έναν λαβύρινθο εγωμανίας και ανούσιων προκλήσεων, όπου όμως αραδιάζει αριστοτεχνικά αλήθειες πανανθρώπινες και διαχρονικές...
- ακούστε το "Leaving LA", εδώ
34. MYRKUR: Mareridt
του Χάρη Συμβουλίδη
Με σύμμαχο τον Randall Dunn των Masters Musicians Of Bukkake (στην παραγωγή), η «Lana Del Rey του black metal» διασχίζει το ρευστό σύνορο που χωρίζει τους Wolves In The Throne Room από τη Marissa Nadler, φτάνοντας σε έναν διευρυμένο folk ήχο με έντονη τη σφραγίδα των παραδόσεων της Σκανδιναβίας...
- ακούστε το "Ulvinde", εδώ
33. BENJAMIN CLEMENTINE: I Tell A Fly
του Μιχάλη Τσαντίλα
Αν στο ντεμπούτο At Least For Now (2015), με το οποίο και κέρδισε το βραβείο Mercury, η παλαβομάρα του Benjamin Clementine έμοιαζε καλά χαλιναγωγημένη και ενταγμένη σε μια πιανιστική μπαλάντα (που έφτασε να διεκδικεί έως και γενναίες δόσεις ραδιοφωνικού χρόνου), στο I Tell A Fly εμφανίζεται πια σε όλο της το μεγαλείο: χειραφετημένη και ατίθαση, χρησιμοποιεί τον έρωτα δύο μυγών (έβηξε κανείς;), ώστε να σχηματίζει μια παράλληλη αφήγηση για απολύτως σύγχρονα θέματα...
- ακούστε το "Phantom Of Aleppoville", εδώ
32. SKYCLAD: Forward Into The Past
του Θανάση Μπόγρη
Η φυγή του Martin Walkyier είχε επίπτωση στη συχνότητα κυκλοφοριών: το Forward Into The Past ήρθε 8 χρόνια μετά το τελευταίο πόνημα της μπάντας και αρκετές συνθέσεις θυμίζουν έντονα τις πρώτες τους δουλειές, δίνοντας ουσιαστική υπόσταση στον τίτλο του δίσκου. Τα τραγούδια είναι ένα χωνευτήρι, όπου η βρετανική folk συναντά το hard rock, το metal και το punk –και με τις κέλτικες μελωδίες παραπόδας, δημιουργούν ένα σύνολο ποικιλόμορφο και καλοστημένο. Ο Kevin Ridley μπορεί να μην διαθέτει τη θεατρικότητα και τις αρετές του προκατόχου του, πάντως τα καταφέρνει περίφημα τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε στιχουργικό επίπεδο. Έτσι, οι Skyclad κυκλοφορούν εν τέλει την καλύτερη δουλειά τους στη μετα-Walkyier εποχή...
- ακούστε το "Starstruck?", εδώ
31. SUFJAN STEVENS, NICO MUHLY, BRYCE DESSNER & JAMES MCALISTER: Planetarium
του Χάρη Συμβουλίδη
4 Αμερικανοί μουσικοί, απέναντι στο Ηλιακό (μας) Σύστημα· αντιμετωπίζουν την υπόθεση με χιούμορ, αλλά και ως ευκαιρία για να ξεφύγουν από όσα ξέραμε (και ενδεχομένως περιμέναμε) από εκείνους. Το αποτέλεσμα μπορεί να σκοντάφτει εδώ κι εκεί, είναι όμως ένας πραγματικά ενδιαφέρον –και συχνά απρόσμενος– δίσκος, που εξερευνά με ευφυΐα το μεσοδιάστημα μεταξύ λόγιας και pop κουλτούρας...
- ακούστε το "Saturn", εδώ
30. IDLES: Brutalism
του Βαγγέλη Πούλιου
Οι Idles είναι από το Μπρίστολ και παίζουνε πανκ. Δηλαδή κάτι που θα μπορούσε να σταθεί ως πανκ στη μπερδεμένη εποχή μας. Κι αντί να παριστάνουν τους επαναστάτες χωρίς αιτία, στρέφουν την ορμή και την οργή τους ενάντια σε ό,τι θα μπορούσε να ονομαστεί «κομφορμισμός της καθημερινότητας». Με κύρια εργαλεία τον σαρκασμό και το γρέζι του τραγουδιστή Joe Talbot και μια μουσική που ξέρει πώς να διατηρεί τον σφυγμό της και –φυσικά– πώς να αυτοαναφλέγεται (όταν κάτι τέτοιο κρίνεται απαραίτητο), έδωσαν στο ντεμπούτο τους μια δυναμική που δεν μπορεί να αγνοηθεί επειδή απλώς «μας τα έχουν πει κι άλλοι»...
- ακούστε το "Mother", εδώ
29. PAGAN ALTAR: The Room Of Shadows
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
11 χρόνια μετά το magnum opus του Mythical & Magical, η βρετανική μπάντα τελειώνει την καριέρα της με έναν άγαρμπο σε σημεία μα οπωσδήποτε συγκινητικό δίσκο, με τον Terry Jones να ερμηνεύει ως γερασμένος βάρδος μπροστά στο ετοιμοθάνατο τζάκι της ζωής του, χρωματίζοντας με αυθεντικό λυρισμό τους επικούς θρύλους τους οποίους διηγείται. Κυριολεκτικά, αφού ηχογράφησε τα φωνητικά το 2014, λίγο πριν πεθάνει...
- ακούστε το "The Room Of Shadows", εδώ
28. THE MAGNETIC FIELDS: 50 Song Memoir
του Ανδρέα Κύρκου
Περιέχει 50 συνεκτικά, λαχταριστά και αλλόκοσμα τραγούδια, ένα για κάθε χρονιά από το 1966 μέχρι το 2015. Σε αυτά, ο Stephen Merritt (μεταξύ άλλων) θυμάται μια γάτα του, μνημονεύει την Judy Garland στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, τη χιονοθύελλα του 1978, τη λαίλαπα του AIDS, την πρώτη κατάθλιψη, τις χυλόπιτες, τα Levi’s 501, τα one night stand. Και, χωρίς κανείς μας να το περιμένει, φτιάχνει έναν δίσκο που μπορεί να σταθεί επάξια στο 69 Songs του 1999...
- ακούστε το "I Wish I Had Pictures", εδώ
27. LEPROUS: Malina
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Σαφώς το προοδευτικότερο και ταυτόχρονα το πιο ιδιοσυγκρασιακό άλμπουμ των Νορβηγών. Από τη μία έχουν αφήσει να τους παρασύρουν όλες οι σημαντικές εκφράσεις του progressive rock, από τις απαρχές του έως σήμερα. Από την άλλη, ο τρόπος με τον οποίον αλληλεπιδρούν μαζί τους πριν τελικά τις ενσωματώσουν είναι τόσο γοητευτικά υπεροπτικός, ώστε στο τέλος ντρέπεσαι να μονολογήσεις πως, ό,τι κι αν άκουσες στον δίσκο, το έχεις ξανακούσει. Αν μείνεις στα μοναδικά φωνητικά, στις αρρωστημένες εναλλαγές πλήκτρων, κιθάρας και τσέλου και στον χορευτικά υπνωτικό ρυθμό του, θα έχεις ακούσει μια εξαιρετική δουλειά. Αν καταφέρεις όμως να βουλιάξεις ως εκεί που το Malina σε αφήνει άναυδο και αφηρημένα χαμογελαστό στο πέρασμά του, θα έχεις αποκτήσει έναν σύντροφο...
- ακούστε το "From The Flame", εδώ
26. KREATOR: Gods Of Violence
του Θανάση Μπόγρη
Εδώ και παραπάνω από μια 15ετία, οι Kreator περνάνε παρατεταμένη περίοδο δεύτερης νιότης, βγάζοντας μεστούς και καταπληκτικούς δίσκους. Το φετινό Gods Οf Violence ακολουθεί στο μονοπάτι του Phantom Antichrist (2012), συνεχίζοντας τις «ερωτοτροπίες» με το κλασικό metal, χωρίς επ' ουδενί να του λείπουν οι γρήγορες ή οι groovy στιγμές. Η συνταγή παραμένει απαράλλακτη με τα ξυραφιαστά riffs, τα ουσιώδη σόλο, τις ατελείωτες μελωδίες και τις εναλλαγές ρυθμών να αποτελούν τα κύρια συστατικά. Οι συνθέσεις δεν φλυαρούν και ο δίσκος σφύζει από έμπνευση, με τους Γερμανούς να μην δείχνουν καμία διάθεση να σηκώσουν το πόδι από το γκάζι...
- ακούστε το "Gods Of Violence", εδώ
25. JLIN: Black Origami
του Χάρη Συμβουλίδη
Κλασική περίπτωση δίσκου που γνώρισε εύνοια, προβολή και μεγάλη κριτική αποδοχή επειδή ο προκάτοχός του υπήρξε φορέας ενός νέου πνεύματος, μετατρέποντας σε παγκόσμιο underground φαινόμενο το «σπασμένο» ηλεκτρονικό ιδίωμα μιας street κουλτούρας του Σικάγο των τελευταίων ετών, η οποία ακούει στο όνομα footwork. Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς: η Jlin δρέπει τώρα όσα έπρεπε να είχε κατακτήσει το 2015 με το Dark Energy, τα δρέπει όμως με ένα άλμπουμ αξιόλογο (με συμμετοχές της Holy Herndon, του William Basinski και άλλων), μα εν συγκρίσει υποδεέστερο. Παρακολουθώντας τη live στην Αγγλικανική Εκκλησία (δείτε εδώ), ο Άγγελος Κλειτσίκας έγραψε ότι φτιάχνει μουσική προορισμένη για «clubs από το μέλλον». Δεν ξέρω αν είναι έτσι, είναι πάντως αλήθεια ότι κάτι τέτοιο θα σου περάσει από το μυαλό, καθώς ακούς το Black Origami...
- ακούστε το "Carbon 7 (161)", εδώ
24. SLOWDIVE: Slowdive
του Άρη Καζακόπουλου
22 χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στη δισκογραφία δεν ενδιαφέρονται να επανεφεύρουν με κάποιον τρόπο τον εαυτό τους, δεν δίνουν μία να προσαρμοστούν στα δεδομένα της εποχής, ούτε όμως εκβιάζουν το συναίσθημα της νοσταλγίας από τους παλιούς τους φίλους. Αντιθέτως, βάζουν τα γυαλιά σε δεκάδες δευτερότριτους shoegaze αναβιωτές που ξεπήδησαν κατά τη δεκαετία του 2000, παραδίδοντας ένα άλμπουμ με το οποίο περνάς καλά ακούγοντάς το...
- ακούστε το "Star Roving", εδώ
23. SAMPHA: Process
του Άρη Καζακόπουλου
Κάποιοι τον γνώρισαν μέσα από τις συνεργασίες του με τον Kanye West, τον Drake και τη Beyoncé, περισσότεροι όμως τον πρόσεξαν αφότου κέρδισε το φετινό βραβείο Mercury. Σ' αυτό το ντεμπούτο η soul του άλλοτε τείνει στον οργανικό ήχο κι άλλοτε στον ηλεκτρονικό, πάντοτε όμως υπάρχει η pop φόρμα, αλλά κι ένας διακριτός μελωδικός πυρήνας, στοιχεία που του εξασφαλίζουν περίοπτη θέση δίπλα στον James Blake, τον Frank Ocean και τους υπόλοιπους soul/R'n'B τραγουδοποιούς της νέας γενιάς.
- ακούστε το "No One Knows Me (Like The Piano)", εδώ
22. BLACK CILICE: Banished From Time
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Σε μια χώρα (Πορτογαλία) όπου το τελευταίο μεγάλο μπαμ στον ακραίο ήχο ήταν οι Moonspell, οι Black Cilice θεμελιώνουν μια αρχαΐζουσα ατμόσφαιρα μπουντρουμιού, παράγοντας φασματική, lo-fi μουσική, η οποία αφήνει την αίσθηση μιας ψηλαφιστής ιχνηλάτησης μέσα σε σκοτεινά δωμάτια. Οι Γαλλικές Μαύρες Λεγεώνες των 1990s θα ήταν περήφανες για αυτό το απάνθρωπο τέκνο τους...
- ακούστε το "Channeling Forgotten Energies", εδώ
21. VIJAY IYER SEXTET: Far From Over
του Βαγγέλη Πούλιου
Το Far From Over προσφέρεται για εις βάθος ακροάσεις, με τα πολλά επίπεδα στα οποία μπορεί να αναλυθεί η κάθε στιγμή του. Έχει όμως ταυτόχρονα και μια ομορφιά σχεδόν αυτοφυή, η οποία μπορεί να υπάρχει χωρίς περεταίρω εξηγήσεις και αναλύσεις, καθώς και μια ρυθμική πνοή, που κάνει τους σύνθετους μουσικούς συλλογισμούς να ρέουν σαν γάργαρο νερό. Τίποτα καινούργιο, υπό μία έννοια, για έναν ευφυή και δημιουργικό μουσικό, ο οποίος εδώ και 20 χρόνια διευρύνει διαρκώς τους ήδη ανοιχτούς ορίζοντές του. Με τη διαφορά ότι εδώ καθοδηγεί έναν ασυνήθιστο για τον ίδιο σχηματισμό, με 3 πνευστά (Steve Lehman σε άλτο σαξόφωνο, Mark Shim σε τενόρο & Graham Haynes σε τρομπέτα) να αλληλεπιδρούν με το πιάνο του, το κοντραμπάσο (Stephan Crump) και τα ντραμς (Tyshawn Sorey). Ο αυτοσχεδιασμός συμπληρώνει τα κείμενα του Iyer και προφανώς, με μια τέτοια μπάντα στο στούντιο, λίγα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά.
- ακούστε ένα teaser του δίσκου, εδώ
20. ULVER: The Assassination Of Julius Caesar
του Βαγγέλη Πούλιου
Γνωστοί χαμαιλέοντες οι Νορβηγοί, μόνιμοι μετανάστες των ηχητικών ταυτοτήτων και στυλ. Και πάλι, όμως, φαίνεται απίστευτο ότι έβγαλαν έναν δίσκο ατόφιας synth pop, τραγουδώντας για έναν εκπίπτοντα κόσμο, μέσω της εξίσου εκπίπτουσας ποπ κουλτούρας, η οποία από καιρό τρώει τις σάρκες της. Η δε εκδοχή της πλάκας δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες, καθώς ο Kristoffer Rygg και η εκάστοτε παρέα του δεν είναι ακριβώς τα παιδιά του χαβαλέ. Ό,τι κι αν έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν, έχουν πιστέψει στην εκφραστική του δύναμη ή καλύτερα στη δυνατότητα οι ίδιοι να μπορέσουν να συνδεθούν ουσιαστικά μαζί της και να τη συστήσουν στα πολύ δικά τους φαντάσματα...
- ακούστε το "Nemoralia", εδώ
19. MIKE COOPER: Raft
του Θάνου Σιόντορου
Εμπνευσμένος από τα μοναχικά ταξίδια κάποιων ναυτικών του 20ού αιώνα και θεωρώντας και τον εαυτό του ενός είδους μοναχικό ταξιδιώτη, καταφέρνει να αφουγκραστεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και να τη μετουσιώσει σε πανέμορφες συνθέσεις. Είναι ωστόσο δύσκολο να αποδεχτείς ότι ένας 75χρονος καταφέρνει να φτιάξει ένα συνονθύλευμα ήχων, συγγενικό τόσο με τον Fennesz, όσο και με όλη τη folk παράδοση των Αγγλοσαξόνων και των κατοίκων των νησιών του Ειρηνικού. Και όλο αυτό όχι μόνο δεν είναι «ό,τι να 'ναι», αλλά, αντιθέτως, κυλάει γάργαρα, μακάρια, αποτελώντας μια υπέροχη γέφυρα παρελθόντος και παρόντος...
- ακούστε το "Guayaquil To Tully", εδώ
18. AMENRA: Mass VI
του Δημήτρη Μεντέ
Σε έναν κόσμο γεμάτο από κλισέ post-metal συγκροτημάτων που διηγούνται ιστορίες δυστυχίας και παθών, οι Amenra καταφέρνουν για μία ακόμα φορά να σκαρφαλώσουν στον άμβωνα και να κυρήξουν ένα ακόμα ειλικρινέστατο απόσταγμα του πόνου της ανθρώπινης ύπαρξης και της δυσκολίας να ισορροπείς στην κόψη μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας. Ένας δίσκος γεμάτος αντιθέσεις, ακόμα και στα μεγάλα του κρεσέντο, γίνεται κοινωνός ενός θυμού που μαίνεται κάπου στο βάθος, με τον απόμακρο κι οργισμένο του αχό να πλανάται πάνω από όλα τα κομμάτια, χωρίς ποτέ να πνίγεται στις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις των Βέλγων. Με τραγούδια-διαμάντια σαν το "A Solitary Reign", παίρνουν γεγονότα πολύ προσωπικά (όπως η μάχη του γιου του Eeckhout με τον καρκίνο) και τα πλέκουν μέσω της διαρκούς μουσικής πάλης μεταξύ ελαφρότητας κι ενός δυσβάσταχτου ειδικού βαρους, αποκρυσταλλώνοντας το καθολικό άλγος που βαραίνει το ανθρώπινο γένος...
- ακούστε το "A Solitary Reign", εδώ
17. RICHARD DAWSON: Peasant
του Άγγελου Κλειτσίκα
Ένα concept άλμπουμ, ένας κύκλος τραγουδιστών παραμυθιών και χειροποίητων επών, που ανυψώνει στιγμές από τις ζωές διάφορων χαρακτήρων του βασιλείου του Bryneich (Bernicia) της βορειοανατολικής, πρωτομεσαιωνικής Βρετανίας, προσφέροντας άχρονες αλληγορίες για την κοινοτική συνύπαρξη σε σκοτεινούς και περίεργους καιρούς. Τα σπίτια φτιαγμένα από πηλό και προβατοκούραδα, οι κοπέλες πνιγμένες στα κάτουρα, οι σούπες από λασπωμένα νερά και η βροχή πίσσας στις σκεπές πλάθουν ένα τρομαχτικά ρεαλιστικό σκηνικό, μέσα στο οποίο οι πρωταγωνιστές των ιστοριών βιώνουν τα προσωπικά τους δράματα...
- ακούστε το "Soldier", εδώ
16. PROTOMARTYR: Relatives In Descent
του Άγγελου Κλειτσίκα
Στον 4ο δίσκο τους, οι Αμερικανοί Protomartyr δεν διαπραγματεύονται τις σαρωτικές post-punk προθέσεις τους, όπως κάποτε· τις επιβάλλουν. Ο 40άρης frontman Joe Casey (που μοιάζει με τον Woody Harrelson στο True Detective) δεν ερμηνεύει τους στίχους, αλλά γδέρνει τις λέξεις: ξεσκίζει τη σάρκα τους μέσα από το βαρύτονο spoken word του, κηρύττοντας απαγγελτικά την έλευση ενός σύγχρονου Μεσαίωνα, τόσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα...
- ακούστε το "A Private Understanding", εδώ
15. PERFUME GENIUS: No Shape
του Ανδρέα Κύρκου
Στην 4η δημιουργία του, ο Perfume Genius δικαιώνει το όνομα του αρώματός του και μας χαρίζει (περί δώρου πρόκειται άλλωστε) ένα πολυπρισματικό άλμπουμ, το οποίο αποτελείται από τραγούδια δύσπεπτης art pop. Τραγούδια δηλαδή λουσμένα στην αστερόσκονη, μα και στο χώμα. Με τους μώλωπες του κορμιού σε ανοιχτή θέα και με μια ορατή μελαγχολία στην καρδιά, το No Shape καταφέρνει πολλά περισσότερα από μια προσωπική αυτοθεραπεία: μπορεί να ρουφάει τους δικούς μας πόνους και τα κρίματα, και ύστερα τα εξαϋλώνει σε έναν δικό του κόσμο...
- ακούστε το "Slip Away", εδώ
14. THE WAR ON DRUGS: A Deeper Understanding
του Άγγελου Κλειτσίκα
Αυτό που κάνει ο Adam Granduciel με τους War On Drugs, δεν είναι καθόλου καινούριο. Δανείζεται, αν όχι ξεπατικώνει, μία ολόκληρη ηχητική αισθητική που υπακούει στο κλισέ «μουσική ανοιχτού δρόμου», η οποία σμιλεύτηκε στις αρχές προς τα μέσα των 1980s από Αμερικανούς πατεράδες της ροκ μυθολογίας: ένα μείγμα ροκ αρένας με αφράτα synths και big sound φιλοσοφία, που εγείρει έναν επικό ρομαντισμό. Όμως το φαινόμενο War On Drugs «συμβαίνει». Πουλάνε πολύ περισσότερους δίσκους απ' όσους αναλογούν σε μία ροκ μπάντα το 2017, ενώ η ουσία τους βρίσκεται στη δυνατότητά τους να παράγουν άχρονη μουσική, ικανή να γίνει επίκαιρη ανά πάσα στιγμή...
- ακούστε το "Pain", εδώ
13. CONVERGE: The Dusk In Us
του Χάρη Συμβουλίδη
Δεκάξι χρόνια αφότου έβγαλαν μια δισκάρα αναφοράς για τον χώρο όπου τέμνεται το punk με το αμερικάνικο hardcore και με το alternative φάσμα του heavy metal (Jane Doe, 2001), οι Converge είναι ακόμα σε θέση να πάρουν κεφάλια και να βγάλουν από μέσα σου την πιο αγνή πώρωση, σπρώχνοντας συνάμα λίιιγο παραπέρα έναν ήχο που θα ορκιζόσουν ότι δεν διαθέτει πια άλλες μεγάλες συγκινήσεις. Με την οξυγώνια ενεργητικότητά τους να μην έχει διόλου κοπάσει, σε αφήνουν σκορπισμένο, να αναρωτιέσαι τι πέρασε από πάνω σου καθώς σβήνει ο απόηχος από τα «γδαρμένα» φωνητικά του Jacob Bannon...
- ακούστε το "A Single Tear", εδώ
12. ROBERT PLANT: Carry Fire
του Ανδρέα Κύρκου
Λίγο πριν να πατήσει τα 70, συνεχίζει να κυκλοφορεί καλή μουσική, αρνούμενος αμύθητες προσφορές για την επανασύνδεση των Led Zeppelin. Μακριά από τη στείρα παλαιοντολογία, ο Χρυσός Θεός του ροκ της δεκαετίας του 1970 εμπνέεται εδώ από τα Ομιχλώδη Όρη του Τόλκιν καθώς εξερευνά τη βρετανική folk και τα αμερικάνικα blues...
- ακούστε το "Bluebirds Over Τhe Mountain", εδώ
11. THE NECKS: Unfold
του Βαγγέλη Πούλιου
H μουσική των Necks μπορούσε πάντοτε να φιλοξενήσει ή να τροφοδοτήσει τη φαντασία σου. Με αυτό που πολύ έξυπνα οι ίδιοι αποκαλούν «deceptive simplicity», δηλαδή μια απλότητα η οποία είναι παραπλανητική στον βαθμό που είναι απλώς φαινομενική, το αυστραλέζικο τρίο βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να παίξει με το μυαλό σου –και ασφαλώς δεν λαθεύει ούτε στο Unfold. Για κοντά 30 χρόνια πια, η μουσική τους είναι πάντοτε κάπως παράξενη, ρευστή και αταξινόμητη, αραιή και βραδύκαυστη, άνετα απλωμένη στον χώρο και στον χρόνο· σερβίρεται συνήθως σε τεμάχια ωριαίας διάρκειας, εδώ μοιράζεται σε 4 θέματα, 15 έως 22 λεπτών το καθένα. Μια μουσική πάντως που ποτέ δεν γίνεται δύσκολη και ακατανόητη, αρκεί να απαντήσεις θετικά στο κάλεσμα που εξαρχής σου απευθύνει για τα ενδότερα της αρχιτεκτονικής της: «έλα», σαν σου λένε, «άκου, και θα τα βρούμε»...
- ακούστε το "Blue Mountain (Ideologic Organ)", εδώ
10. WOLVES IN THE THRONE ROOM: Thrice Woven
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Με το Thrice Woven ένιωσα ξανά αυτό το συναίσθημα που με συνέπαιρνε όταν άκουγα δίσκους σαν το In The Nightside Eclipse των Emperor (1994): θέλησα δηλαδή να βάλω ακουστικά και να βγω στην κρύα οκτωβριάτικη νύχτα για να ατενίσω το στερέωμα. Οι Wolves In The Throne Room πραγματοποίησαν πανηγυρική επιστροφή στον μαυρομεταλλικό ήχο, με έναν δίσκο που γνέθει τις επιρροές τους με τον ήχο τον οποίον δημιούργησαν οι ίδιοι σε ένα αραβούργημα εφάμιλλο του εκπληκτικού εξωφύλλου. Το black metal στην πιο μεγαλειώδη έκφανσή του...
- ακούστε το "Angrboda", εδώ
9. THE NATIONAL: Sleep Well Beast
του Ανδρέα Κύρκου
Είναι απολύτως σάρκινοι οι χαρακτήρες τους οποίους ενσαρκώνει ο Matt Berninger σε κάθε δίσκο των National. Είναι άνθρωποι σε εφησυχασμό με τους «δαίμονές» τους, ρημάδια που τους κατατρώνε οι ενοχές. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για άνδρες που έχουν φτάσει στα όριά τους, πνίγονται στη στασιμότητα και βλέπουν όλους όσους τους αγαπούν, να απομακρύνονται από κοντά τους. Το συγκρότημα, βέβαια, δεν κάνει τα λάθη των καταραμένων ηρώων που ζουν στους μεθυσμένους στίχους του: οι National δεν θα επιτρέψουν σε κανένα «κτήνος» να τους κρατήσει στάσιμους. Σε πείσμα του, μάλιστα, αποφασίζουν να χτίσουν νέες διόδους επικοινωνίας με τους ακροατές, δίχως όμως να χάσουν τις σταθερές της ταυτότητάς τους...
- ακούστε το "The System Only Dreams In Total Darkness", εδώ
8. LANA DEL REY: Lust For Life
του Χάρη Συμβουλίδη
Στο Lust For Life, η Lizzy Grant είναι η πιο πειστική Lana Del Rey που έχουμε ακούσει απ’ όταν σάρωσε τα ραδιόφωνα του πλανήτη με το “Summertime Sadness” και το “Blue Jeans”. Κι αυτό συμβαίνει γιατί μπορεί και μετατρέπεται σε χρόνο dt από Αθώα Δεσποινίδα σε Κίνδυνο σε Καψερή Femme Fatale ταινίας του Τζον Χιούστον –από Αλίκη «μες σ’ αυτήν τη βάρκα είμαι μοναχή» Βουγιουκλάκη σε Μέριλιν Μονρό στους Misfits, αν θέλετε πιο συγκεκριμένες αναλογίες, πάντα σε κλασικό ξανθό. Και πουθενά ίσως δεν το αντιλαμβάνεσαι πιο έντονα αυτό από το “Groupie Love”, όπου ο A$AP Rocky έρχεται σαν Lee Hazlewood του 21ου αιώνα (πλέον) να καθοδηγήσει τα βήματα της Lana/Nancy σε έναν ερωτικό κόσμο βγαλμένο θαρρείς από το “Superstar” των Carpenters. Το ρετρό (ξανά) ως διαχρονικό, εκτελεσμένο με πιρουέτα φτασμένης μπαλαρίνας...
- ακούστε το "Groupie Love", εδώ
7. VINCE STAPLES: Big Fish Theory
του Μιχάλη Τσαντίλα
Ομολογουμένως, η παραγωγή του Big Fish Theory πολλές φορές κλέβει την παράσταση από τους στίχους· όχι για κακό, πάντως. Μπορεί τα υλικά που χρησιμοποιούνται για να χτιστεί ο συχνά μινιμαλιστικός ήχος να μοιάζουν λες και έχουν μαζευτεί από τη ...χωματερή (vintage techno και house λογικές συναντούν δάνεια από τον Burial), όμως ο τρόπος με τον οποίον έχουν ανακυκλωθεί ώστε να υπηρετήσουν τα τραγούδια είναι πολλές φορές ιδιοφυής. Κάπως έτσι, ο Staples αναδεικνύεται εδώ ως οραματιστής, ο οποίος δεν διστάζει να βάλει δίπλα-δίπλα φαινομενικά αντίρροπες δυνάμεις, προκειμένου να υλοποιήσει τους στόχους του. Προς επίρρωση αυτού, ας αναφέρω ότι στον δίσκο συμμετέχουν (με κυμαίνοντες βαθμούς εμπλοκής) ο Damon Albarn, ο Justin Vernon, ο Kendrick Lamar και η Amy Winehouse (μέσω sample από συνέντευξή της), όπως και πολλοί ακόμα, χωρίς ποτέ να εκτρέπουν τη «διαδικασία» από τη ζητούμενη πορεία...
- ακούστε το "Big Fish", εδώ
6. LORDE: Melodrama
του Μιχάλη Τσαντίλα
Αν ενδιαφέρεστε να αντικρίσετε ένα βλέμμα κρυστάλλινο, σπινθηροβόλο και ευθύ, η νεαρή Νεοζηλανδή σταρ είναι ο άνθρωπός σας. Είναι βέβαια και ο άνθρωπος τον οποίον θέλει διακαώς να προσκυνήσει η διεθνής κριτική, γι’ αυτό και το ranking του Melodrama στο Metacritic ανέβηκε στο δυσθεώρητο 91%. Είναι γνωστοί, φυσικά, οι τρόποι με τους οποίους λειτουργεί το hype εκτός συνόρων (και εντός, αλλά εδώ οι περισσότεροι είναι ερασιτέχνες –στην καλύτερη). Πάντως το όλο buzz είναι ενδεικτικό ότι, πράγματι, κάτι τρέχει. To Melodrama δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του 2017, αποτυπώνει όμως γλαφυρά τις ανησυχίες της «loveless generation»: μέσα σε ένα σκηνικό που μοιάζει με περιφερόμενο πάρτι, παρελαύνουν οι ερωτικές καραμπόλες, οι χωρίς αύριο κραιπάλες, τα φλερτ και οι ανασφάλειες της loveless generation, με τρόπο πολλές φορές αριστοτεχνικό...
- ακούστε το "Green Light", εδώ
5. CHELSEA WOLFE: Hiss Spun
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Κάπου στις θάλασσες της Ωκεανίας υπάρχει μια μέδουσα, το τσίμπημα της οποίας προκαλεί στο θύμα αίσθηση επικείμενου χαμού. Κάτι τέτοιο προσπαθεί να κάνει και το Hiss Spun, καταφέρνοντάς τα αρκετά καλά, χωρίς ωστόσο να το πετυχαίνει απόλυτα –και γι' αυτό φταίει η ίδια η ομορφιά του, η οποία καταφέρνει εν τέλει να ηρεμεί. Εδώ έχουμε ακουστικοποίηση των νευρώσεων, ως φωνές αιθέριες και τρομακτικές, ως οργανικά κύματα μεταλλικού noise· ένα τοπίο μαύρο, στο οποίο όμως μπορείς να καταδυθείς, να αφεθείς, και να εγκολπωθείς από εκείνο, σαν εντός μήτρας. Και να ακούς για πάντα το υστερικά επιβλητικό “Scrape” στο κλείσιμο του δίσκου, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η Chelsea Wolfe...
- ακούστε το "Scrape", εδώ
4. KENDRICK LAMAR: DAMN.
του Άρη Καζακόπουλου
Όσοι κατά καιρούς γκρινιάζουν για την απουσία των μουσικών «ηρώων» των παλαιότερων δεκαετιών, μάλλον τους ψάχνουν σε λάθος μέρη –τουλάχιστον εκείνοι οι οποίοι αγνοούν τα ασύλληπτα επιτεύγματα του Kendrick Lamar κατά την τελευταία 6ετία. Τώρα, πετυχαίνει το 4 στα 4 με το DAMN., επιστρέφοντας με ένα ακόμη εντυπωσιακό, βουτηγμένο στην ιστορία του είδους άλμπουμ, πλούσιο σε εκπληκτικά beats και άριστους στίχους. Ένα άλμπουμ δίχως την εξονυχιστική μελέτη, το βαρυσήμαντο νόημα και την conceptual συνεκτικότητα των δύο προηγούμενων, πλην όμως με εξαιρετικές στιγμές και με την αυθεντικότητα εκείνη που έχει γίνει πλέον συνώνυμη του ονόματός του. Ένα άλμπουμ απομόνωσης (λιγοστοί οι καλεσμένοι του αυτή τη φορά), εσωστρέφειας και ενδοσκόπησης, το οποίο μετά από μερικά ακούσματα αποκαλύπτεται ως ένα άκουσμα απόλυτα εθιστικό...
- ακούστε το "DNA", εδώ
3. RUN THE JEWELS: Run The Jewels 3
του Βαγγέλη Πούλιου
Ένας από τους πιο δυναμικούς φετινούς δίσκους στο χιπ χοπ της πρώτης γραμμής. Η πολιτική δέσμευση των Run Τhe Jewels, παρότι δεν είναι η μοναδική που διατρέχει τη θεματική των στίχων, είναι φανερή και ξεκάθαρη· είναι, επίσης, εκείνη που δονεί τη μουσική τους και της δίνει την αψάδα που έχουν τα πράγματα όταν αφορούν το εδώ και το τώρα. Μαζί με τη φαντασία και την αιχμηρότητα των στίχων, αξιοσημείωτη είναι και η παραγωγή, η οποία και πάλι βρίσκεται κατά βάση στα χέρια του El-P. Τα beat είναι κι αυτά εμπροσθοβαρή, έτοιμα πάντοτε να πλαισιώσουν τον δυναμισμό των στίχων ή να θέσουν από μόνα τους τα πράγματα σε κίνηση...
- ακούστε το "Call Ticketron", εδώ
2. ST. VINCENT: MASSEDUCTION
του Άγγελου Κλειτσίκα
Είναι το επόμενο, λογικό βήμα μίας καλλιτέχνιδας που χόρτασε από πειραματισμούς, πλάγια εκφραστική διάθεση και μελωδικές υπόνοιες και τα αφήνει (μερικώς) όλα αυτά στην άκρη για να εκθέσει την ύπαρξή της μέσω της τέχνης με έναν πιο συμβατικό και φανερό τρόπο. Έτσι, η avante-garde συνιστώσα περιορίζεται σημαντικά σε σχέση με παλαιότερες δουλειές, ενώ παράλληλα συνεχίζει από την 1980s αισθητική του τελευταίου, ομότιτλου άλμπουμ της, πάνω στην οποία βασίζεται για να γράψει μερικά από τα πιο ξεδιάντροπα ποπ τραγούδια της καριέρας της. Στιχουργικά, δε, αποδεικνύεται το ίδιο διαυγής: εγκαταλείπει τους δυσνόητους συμβολισμούς χάριν μίας πιο προσωπικής, άμεσης γραφής, η οποία δεν τα προσφέρει όμως κι όλα στο πιάτο, αφήνοντας ανοιχτά τα περιθώρια ερμηνείας για τον ακροατή...
- ακούστε το "Los Ageless", εδώ
1. LCD SOUNDSYSTEM: American Dream
του Άγγελου Κλειτσίκα
6 χρόνια μετά τη διάλυση των LCD Soundsystem, ο Murphy επιστρέφει ψάχνοντας πάλι απαντήσεις, αλλά τώρα τις αναζητά στην απέναντι μεριά της όχθης. Είναι δηλαδή η πρώτη φορά που ο 47χρονος μουσικός μοιάζει να νοιάζεται τόσο πολύ για το χτίσιμο της προσωπικής του μυθολογίας.
Στο American Dream τίθεται λοιπόν αντιμέτωπος με τις βίαιες αλλαγές που έχουν συμβεί στη ζωή του –έχασε φίλους, έρωτες, είδωλα και σταμάτησε να πιστεύει στην αιώνια νεότητα– παίρνοντας όμως μία απόσταση, εκείνη που πρέπει να έχει συμβατικά ο καλλιτέχνης από τον ακροατή.
Έτσι, το άλμπουμ ηχεί ως το πιο εξομολογητικό και βιωματικό της καριέρας του, μα την ίδια στιγμή μοιάζει και ως το πιο απόμακρο. Εδώ, ο Murphy δεν είναι ο τύπος που θα σου μιλήσει (όπως κάποτε) για αγαπημένες μπάντες και άλμπουμ στο δισκάδικο της γειτονιάς, αλλά ο rock star που θα σου ανοιχτεί για τα συναισθηματικά του πάνω από ένα ποτό στην άκρη της μπάρας.
Πρώτη φορά ένας δίσκος των LCD Soundsystem κατακλύζεται τόσο εκτυφλωτικά από το «Εγώ» του δημιουργού του. Ο James Murphy προσπαθούσε για χρόνια να βάλει σε μία σειρά τις αμέτρητες επιρροές του και να τις μετατρέψει σε σπουδαίους δίσκους. Μάλλον συνειδητοποίησε, λοιπόν, πως έφτασε η ώρα να γίνει ο ίδιος μία διαχρονική επιρροή για τις επόμενες γενιές. Άλλωστε, έτσι ξεχωρίζουν οι πραγματικά σημαντικές μπάντες της μουσικής ιστορίας από τις καλές. Και σε αυτά τα 70 λεπτά του American Dream, οι LCD Soundsystem αποτυπώνονται ως μία από τις τελευταίες πραγματικά σημαντικές μπάντες...
{youtube}lqq3BtGrpU8{/youtube}
