«Still». «Ακόμα», αλλά και «ακίνητος». Ή και «εντούτοις».
Η έννοια του χρόνου, αλλά ακόμα περισσότερο η πίεση που ασκεί το πέρασμά του, μοιάζει να έχουν ιδιαίτερη σηματοδότηση για τους Mazzy Star· αυτήν την ίσως όχι τόσο ευρέως, πάντως παθιασμένα αγαπητή οντότητα του «εναλλακτικού» σύμπαντος. Η δισκογραφική τους παρουσία απλώνεται σε 29 έτη, όμως τα άλμπουμ τους είναι μόλις 4, με την απόσταση μάλιστα ανάμεσα στα 2 τελευταία να είναι μια αχανής 17αετία. Αλλά και η μουσική χρονικότητά τους μοιάζει να διέπεται από μια εντελώς δική τους, αργόσυρτη, νωχελικά μετρική λογική.
Η φετινή δισκογραφική τους πρόταση, 5 χρόνια μετά το LP Seasons Of Your Day, είναι ένα EP με 4 τραγούδια, το οποίο με μια πρώτη ματιά μοιάζει κάπως φτωχό: δύο τραγούδια είναι παλαιότερα, που είχαν ακουστεί σε συναυλίες τους αλλά δεν είχαν δισκογραφηθεί, ένα μόλις είναι πρωτάκουστο, ενώ το τέταρτο αποτελεί διασκευή του “So Tonight That I Might See”, από το Mazzy Star στο μακρινό 1993.
Το εναρκτήριο “Quiet, The Winter Harbor” αποτελεί μια μάλλον σπάνια στιγμή για το γκρουπ, από ενορχηστρωτική άποψη, καθώς χρησιμοποιούν το πιάνο ως βασικό όργανο. Από όλες τις άλλες απόψεις, όμως, είναι μια τυπικότατη σύνθεση, στο κλίμα που αναμένουμε από τους Καλιφορνέζους· θα μπορούσε λοιπόν να έχει θέση σε σχεδόν οποιαδήποτε προηγούμενη κυκλοφορία τους. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το “That Way Again”, με γνώριμες κιθάρες να συντροφεύουν τούτη τη φορά την τόσο χαρακτηριστική ερμηνευτική περσόνα της Hope Sandoval.
Το ομώνυμο της κυκλοφορίας κομμάτι, από την άλλη, μοιάζει με διαφορετική υπόθεση: μια lo-fi κιθάρα κι ένα αναποφάσιστο βιολί, και μια Sandoval στο μιλητό, κάνουν το μόλις 2 λεπτών τραγούδι να ξεχωρίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα. Αλλά και το “So Tonight That I Might See” το παλεύει ως προς αυτό, αν και το «ascension version» που συνοδεύει τον τίτλο του μάλλον δεν επαληθεύεται τελικά: ναι μεν η μπάντα προσπάθησε να του δώσει μια αίσθηση τζαμαρίσματος σε τούτη τη νέα απόπειρα αποτύπωσής του, όμως κάτι τέτοιο δεν οδηγεί στην απογείωσή του.
Οι Mazzy Star είναι εκείνοι που είναι, είναι εκείνοι που ήταν –όχι τόσο από επιλογή, αλλά μάλλον από ανάγκη. Είναι η αναμέτρηση με τους περιορισμούς τους που τοποθέτησε τη Hope Sandoval, τον David Roback και την υπόλοιπη παρέα στο συγκεκριμένο λιλιπούτειο σύμπαν, όπου κινούνται τόσα χρόνια τώρα. Και έθεσαν εξαρχής ως στοίχημα να το εξερευνήσουν αυτό το σύμπαν, όσο πιο διεξοδικά μπορούσαν. «Well, you’re still walking around the block, you had a long time to think who you are», όπως το θέτει πολύ ωραία η Sandoval στο πρώτο κομμάτι.
Εν κατακλείδι: τα χρόνια περνούν, εντούτοις οι Mazzy Star το παλεύουν ακόμα, έστω κι αν (ή καταφέρνοντας να) μοιάζουν εντελώς ακίνητοι.
{youtube}waohwVvNAqs{/youtube}
