«Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του», λέει ένα παλιό γνωμικό. Για δίσκο, πάντως, δεν γίνεται λόγος. Κι έτσι είμαστε ελεύθεροι να χαζέψουμε το εξώφυλλο του νέου, 6ου στη σειρά, (στούντιο) άλμπουμ των Gorillaz, και να βγάλουμε –άμα γουστάρουμε– κάποια συμπεράσματα, πριν ακόμα προχωρήσουμε στο περιεχόμενο.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας την πλέον μουντή κι αδιάφορη βιτρίνα στην καριέρα του γκρουπ· επιπλέον, σε αυτήν υπάρχει ένα μόνο «έκθεμα»: ο 2-D, να κραδαίνει την κιθάρα του, σε μια μάλλον συνοφρυωμένη (ή μήπως βαριεστημένη;) πόζα, με το βλέμμα στραμμένο μακριά από τον «φακό». Πού είναι τα υπόλοιπα μέλη; Και προς τι η πεσμένη διάθεση; Σίγουρα η όλη εικόνα δεν προδιαθέτει θετικά. Και όσα ακολουθούν το πάτημα του play επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Κατ’ αρχάς, αποκαλύπτεται σταδιακά ότι το The Now Now είναι κατ’ ουσίαν ένα σόλο άλμπουμ του 2-D/Damon Albarn. Είναι η φωνή του που κυριαρχεί σε όλον τον δίσκο, καθώς απουσιάζουν οι στρατιές καλεσμένων βοκαλιστών που έδιναν τον τόνο στο περσινό Humanz, αλλά και σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ των Gorillaz. Επιπλέον, αυτή η μονοπρόσωπη επιλογή πάει χέρι-χέρι με μια διάχυτη μελαγχολία: ο Albarn ξεκίνησε τη σύνθεση απομονωμένος σε σουίτες ξενοδοχείων κατά τη διάρκεια των περιοδειών της κολεκτίβας, κάτι που βγαίνει και στη διάθεση των μελωδιών, αλλά και στις συχνά ενδοσκοπικές διαδρομές των στίχων. Επιπλέον, ο μετρ έκλεισε φέτος τα 50 του χρόνια, γεγονός που ενδεχομένως έπαιξε επίσης ρόλο στη «μούχλα» την οποία αναδίδει το άλμπουμ.
Δεν είναι πάντως όλα νταουνιάρικα στο The Now Now. Το “Humility” στην αυλαία είναι απίστευτα κολλητικό, έτσι όπως μπουκάρει με το σπιρτόζικο τέμπο του και με τα κελαριστά licks της κιθάρας του George Benson, τα οποία φτιάχνουν κλίμα γιορτής. Το “Hollywood” –με γκεσταρίσματα από Snoop Dogg και Jamie Principle– φαντάζει ως αρχετυπική «γκοριλλιά», ως σύνθεση δηλαδή που συμπυκνώνει αποτελεσματικά όλα όσα υπήρξε μέχρι στιγμής τούτη η (κάποτε) τόσο σημειολογικά φορτισμένη καλλιτεχνική οντότητα. Στα θετικά καταχωρούνται ακόμα οι συνθέσεις “Kansas” και “Lake Zurich”, αλλά και το γεγονός ότι το πανταχού παρόν ηχόχρωμα του Albarn δίνει μια ενότητα στο όλο υλικό, πράγμα που έλειπε σε μεγάλο βαθμό από το Humanz (όπως είχε τονίσει και ο Ανδρέας Κύρκος, εδώ).
Όμως, συνοχή δεν συνεπάγεται αυτομάτως και υψηλό σκορ. Και το The Now Now προκύπτει τελικά κάπως μέτριο, κάπως άχαρο, κάπως εύκολο να το ξεχάσεις. Και τούτο οφείλεται νομίζω όχι τόσο στη στενάχωρη διάθεσή του αυτή καθ’ αυτή, ούτε στην απουσία ποικιλίας στις guest εμφανίσεις, όσο στο γεγονός ότι λείπει από τα περισσότερα κομμάτια η περιπετειώδης διάθεση, ο αυθορμητισμός, η τρέλα τέλος πάντων που χαρακτήριζε πάντα τις καλύτερες στιγμές των Gorillaz. Το έλλειμμα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αληθινά μεγάλα τραγούδια να το εξισορροπήσουν, μεταφέρεται στο τελικό εκτόπισμα του όλου ηχογραφήματος.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ το The Now Now –ούτε απογοητευτικό θα το χαρακτήριζα, δεδομένου ότι οι Gorillaz είχαν δείξει από πριν σημάδια κάμψης. Μοιάζει απλώς να προκαλεί την επίμονη αίσθηση ότι η ύπαρξή του περισσότερο εξυπηρετεί μια εμπορική λογική, παρά είναι αποτέλεσμα κάποιας φλέγουσας εκφραστικής ανάγκης. Πράγμα άλλωστε που επιβεβαίωσε και ο ηγέτης τους, δηλώνοντας ότι το έγραψε και το κυκλοφόρησε επειδή ήθελε να έχει νέο υλικό να παίξει όταν θα έβγαινε ξανά στη σκηνή.
Έτσι έχουν τα πράγματα στη μουσική αγορά κι αυτές είναι οι απαιτήσεις της. Οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και τους πιο ικανούς στη σπατάλη και στον εκφυλισμό των δημιουργικών χυμών τους. Και τότε δεν τη γλιτώνουν τη μελαγχολία, ακόμα κι αν είναι καρτούν.
{youtube}E5yFcdPAGv0{/youtube}
