Πανάθεμά με αν κατάλαβα για ποιον λόγο τιτλοφόρησε τοιουτοτρόπως το φετινό της άλμπουμ η Kali Uchis. Με συγχωρείτε κιόλας, δηλαδή, αλλά όταν συνοδεύεται από στρατιές παραγωγών, μουσικών, συνεργατών, πόσο απομονωμένη μπορεί να είναι (ή να νιώθει);
Τίτλου εξαιρουμένου, πάντως, η Κολομβιανοαμερικανή δίδα Karly-Marina Loaiza μια χαρά τα πήγε σε τούτη την πρώτη επίσημη και ολοκληρωμένη δισκογραφική της κατάθεση. Δικαιώνοντας, αλλά και ξεπερνώντας τελικά, όσες προσδοκίες είχαν δημιουργήσει τόσο το mixtape Drunken Babble (2012), όσο και το EP Por Vida (2015).
Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει η Uchis; Και πώς το καταφέρνει τόσο καλά;
Αν έπρεπε να βρούμε μία και μόνη λέξη, αυτή θα ήταν: «ποπ». Ναι, ο μουσικός Τύπος τοποθετεί την Uchis κάτω από διάφορες ταμπέλες, όμως η νεαρά καλλιτέχνις το μεγάλο ποπ τραγούδι είναι που κυνηγά εδώ.
Φυσικά, τη σήμερον ημέρα, η λέξη με τα τρία γράμματα απαιτείται να αντιπροσωπεύει, να εσωκλείει στο νόημά της, κάμποσα πράγματα. Αλλά όλα τους τα 'χει προβλέψει η Uchis –και γι’ αυτό συμφέρει. Θέτε λοιπόν νεανική ορμή και σκέψη; Πάρτε ένα «live fast and never die, I’m moving at the speed of light» να σιάξετε. Τα δίνετε όλα για τον έρωτα; Να και το «So pack all your bags, don’t gotta ask where we’re going to, don’t wanna be anywhere if it ain’t with you». Θέτε την ποπ σας σκεπτόμενη ή και πολιτικοποιημένη; «Rich man keeps getting richer, takin’ from the poor» και «When bellies are hungry, but there ain’t no money, you get it and don’t care how», έχει να μας πει η ηρωίδα μας. Ναι, δεν είναι βαριά φιλοσοφία, είναι απλώς οι σκέψεις και τα θέλω μιας 23χρονης γυναίκας.
Όμως και στο ηχητικό πεδίο, ο όρος ποπ μπορεί (και πρέπει) να συνυφανθεί με διάφορα πράγματα: χιπ χοπ (ξέρετε, αυτό που διάφοροι δημογέροντες προσπαθούν ματαίως να μας πείσουν ότι είναι του πεταματού), R'n'B, soul, funk, reggae κι έναν σωρό άλλα. Είχε φανεί άλλωστε κι από τις προηγούμενες δουλειές της Uchis ότι αποτελεί πυρηνικό χαρακτηριστικό της τέχνης της η ενσωμάτωση πολλών και διαφορετικών κόσμων στα τραγούδια της (multi-culti η καταγωγή της, γαρ), χωρίς να χάνεται η μπάλα. Και στο Isolation το πετυχαίνει ίσως πιο καλά από κάθε άλλη φορά. Tyler The Creator, Gorillaz, Kevin Parker (Tame Impala), Jorja Smith, Steve Lacy, BIA είναι μόνο κάποιοι από τους προσκεκλημένους της, που τελικά αποτελούν απλώς τα κερασάκια σε μια πολύχρωμη τούρτα με εξωτική μα γεμάτη και σαφή γεύση.
Τα καλά, όμως, δεν τελειώνουν εδώ. Γιατί το μεγάλο ατού του Isolation, η πολυπρισματικότητά του δηλαδή, συμπληρώνεται άριστα από την καλοκουρδισμένη λειτουργία του ως συνόλου. Στην εποχή που μόνο κάποιοι καμμένοι εξακολουθούμε να ακούμε άλμπουμ ενώ τριγύρω όλοι στριμάρουν επιλεκτικά τα κομμάτια τα οποία γουστάρουν, η Uchis έφτιαξε έναν δίσκο με ροή: με εισαγωγή, με ιντερλούδια, με ρεγουλάρισμα σωστό. Αλλά και με 15 κομμάτια, από τα οποία δεν πετάς ούτε ένα. Από τη bossa nova του “Body Language” μέχρι το νωχελικό «κατηγορώ» του “Killer”, κι από την υπερσινγκλάρα “Tyrant” μέχρι το ονειροπόλο lo-fi του “In My Dreams”, εδώ μιλάμε για μια διαδρομή αριστοτεχνικά σχεδιασμένη και ασφαλτοστρωμένη.
Neo-soul ή παλιο-soul, R'n'B ντίβα ή Άγγελος της Δυτικής Ακτής, διάδοχος της Billie Holiday ή νέα Amy Winehouse; Η Kali Uchis δεν είναι τίποτα τέτοιο, τελικά. Είναι ένα κορίτσι αεράτο, το οποίο ό,τι του λείπει σε χαρακτηριστική χροιά το αναπληρώνει με την προσωπικότητα, την προσοχή και την εργατικότητά του. Ένα πρόσωπο ικανό να ξεχωρίσει (λέτε εδώ τελικά να εδράζεται ο τίτλος;), απλώς γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ένας νέος άνθρωπος που δεν βιάζεται να ανέβει στην κορυφή, κι ακριβώς γι’ αυτό μάλλον θα το καταφέρει.
Ένα είδωλο ικανό να μας πείσει ότι όλα μπορούν να είναι ένα, κι αυτό το ένα να είναι ποπ.
{youtube}KDUOLz9ZL2g{/youtube}
