Έναν χρόνο μετά το 1ο μέρος της νέας «αναγέννησης» του Jean-Michel Jarre, έρχεται το sequel με τον υπέρτιτλο Η Καρδιά του Θορύβου. Και, σαν κάθε άλμπουμ επιστροφής που σέβεται τον εαυτό του, η πόρτα του (υπερπολυτελούς, φαντάζομαι) στούντιο του πρωτοπόρου της electronica είναι ανοιχτή για μύστες του ρυθμού και συνοδοιπόρους. Από τον Jeff Mills και τους Orb, μέχρι τους Yello και τον Sebastien Tellier, όσοι έχουν πάρει μέρος στην εκλεκτή παράδοση της disco ρυθμολογίας αφήνουν εδώ ένα μικρό αποτύπωμα-δώρο στον οικοδεσπότη, ως μουσαφίρηδες στο ψηφιακό του σπίτι.
Τελικά το πνεύμα συνεργασίας μοιάζει να ευνοεί τη μουσική του αινιγματικού Γάλλου και να προκρίνει το δημιουργικό του πνεύμα. Χρειαζόταν δηλαδή ένα καλό format η έμπνευσή του, καθώς έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια πια από την εποχή που το Oxygène άνοιγε μεγαλοπρεπώς φωταυγείς δρόμους με neon σήμανση και απαστράπτουσα αισθητική. Το τραγούδι “Brick England” είναι πάντως ακριβώς η συνεργασία του με τους Pet Shop Boys που θα θέλαμε να ακούσουμε, ενώ το "Here For You" παντρεύει έξοχα τον synthpop ψυχισμό του Gary Numan με τον ξανανιωμένο συνθέτη. Η Julia Holter, πάλι, αποδεικνύεται εξαιρετική στο "These Creatures" (αν και το κομμάτι θυμίζει κάτι από το “O Superman” της Laurie Anderson με αυτά τα «ah ah ah» στα πίσω layers), ενώ ο Edward Snowden υπάρχει στο “Exit” για να δώσει –μάλλον αχρείαστα– μαθήματα ιδιωτικότητας στα παιδιά της φορητής τεχνολογίας.
Το Electronica 2 θέλει να πρεσβεύει τη «σπουδαγμένη» και σωστή dance μουσική για τη γενιά του smartphone. Επίσης, θέλει να φέρει στα σωθικά του τους μοντέρνους ακροατές, όσους δεν χόρεψαν ποτέ στην ηλεκτρονική έκρηξη της δεκαετίας του 1990, ούτε βίωσαν την αγνή μελαγχολία των synthesizer του 1980 –πόσο μάλλον τη disco μετάβαση των τελευταίων ετών των 1970s. Χωρίς όμως τη διάθεση ρεβιζιονισμού των Daft Punk και χωρίς να βρίσκει τον Jarre ζωσμένο με το σακίδιο του εξερευνητή, να ανηφορίζει σε κορυφές που δεν έχει ξαναπατήσει στο παρελθόν.
Στην πραγματικότητα, όλα τα κομμάτια θα ακούγονταν μπανάλ και ελαφρώς δευτεροκλασάτα στις πυρετώδεις εποχές της ακμής της clubland. Θα μπορούσαν πάντως να εξυπηρετήσουν την ανάγκη για χορό και εξωστρέφεια, αν δεν παρεμβαλλόταν η μεγαλομανία του Jarre και η τάση του να κοιτάει τους ακροατές από τον θρόνο του εκεί ψηλά. Έχω την αίσθηση, δηλαδή, ότι τελικά δεν κατέβηκε ποτέ από εκείνες τις πυραμίδες, καθώς αδιαφορεί να γειώσει –έστω φευγαλέα– τον ρυθμό, με αποτέλεσμα τα πάντα να ακούγονται μεγαλύτερα από το μέγεθός τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα τραγούδια να μοιάζουν ορφανά αν φύγουν από τους προβολείς και τα λέιζερ και (κατά λάθος) βρεθούν σε ιδιωτικές ακροάσεις.
Θα κρατήσω λοιπόν σαν highlight την πιο ασόβαρη στιγμή του δίσκου, με τη Cyndi Lauper να τραγουδάει χαριτωμένα στο “Swipe To The Right”. Κομμάτι που κλείνει το μάτι στους χρήστες του Tinder, αν και αμφιβάλλω ότι η Cindy ή ο Jean-Michel έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ το γνωστό dating app. Ελπίζω πως όχι, δηλαδή…
{youtube}cLYyZv8uFIk{/youtube}
