Μυστήρια υπόθεση το φαινόμενο Lana Del Rey. Τι από όσα λέγονται για τη νεαρή τραγουδοποιό και τι από όσα η ίδια δηλώνει αληθεύει; Τι είναι πραγματική ζωή και τι κατασκευή, με σκοπό τη δημοσιότητα; Εκεί στη μακρινή Αμερική, σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και οι μηχανισμοί για τη χειραγώγηση της αγοράς έχουν εξελιχθεί σε επικίνδυνο βαθμό. Κάπως έτσι, η Lizzy Grant έσβησε το παρελθόν της και έφτιαξε μια νέα περσόνα, κατακτώντας το κοινό.
Ευτυχώς, στην ακρόαση των δίσκων τα πράγματα είναι πιο απλά, αφού δεν έχει τόση σημασία (τελικά) το πώς κατασκευάστηκε αυτό που ακούς, αλλά το αν σε «πιάνει». Και τα τραγούδια της Del Rey είναι συνήθως όμορφα –και εξίσου όμορφα αποτυπώνονται και στα άλμπουμ της. Το τέταρτο στη σειρά δεν αποτελεί εξαίρεση.
Το Honeymoon απλώνεται σε 14 tracks, συνολικής διάρκειας 65 λεπτών. Χαρακτηριστικά του είναι η μελαγχολική διάθεση που αναπτύσσεται αργά και στο τέλος νικάει κατά κράτος, τα έγχορδα που σαρώνουν τους χώρους, τα μοντέρνα αλλά με φειδώ χρησιμοποιούμενα ηλεκτρονικά beat, η παντελής απουσία προφανών υποψήφιων επιτυχιών. Και, βέβαια, η φωνή της Del Rey, το μουσικό όργανο για το οποίο πολλή συζήτηση έγινε κάποτε, χωρίς κανέναν μάλλον λόγο: το κοντράλτο της είναι σαγηνευτικό και εκφραστικότατο και δίνει χαρακτήρα στις συνθέσεις –οι οποίες μοιάζουν φτιαγμένες για να το αναδείξουν, αλλά και να αναδειχθούν από αυτό.
Αν θες τώρα σώνει και καλά να βρεις λόγους για να γκρινιάξεις, ομολογουμένως δεν θα χρειαστεί να ψάξεις πολύ. Μπορείς να πεις π.χ. για τη μονοτονία και τη μακρόσυρτη ανάπτυξη του άλμπουμ, για την υπερβολική απαισιοδοξία των στίχων, για τους απόηχους άλλων πραγμάτων που σουλατσάρουν στα τραγούδια. Όμως όλα αυτά διαλύονται εύκολα. Γιατί είναι (σχεδόν) όλα καλώς βαλμένα στο Honeymoon: υπάρχει ζεστασιά, αμεσότητα, ομορφιά. Όσο για τις δανεικές μελωδίες, μόνο οι άσχετοι αναζητούν πια την «καθαρότητα» και την «αυθεντικότητα» στο ποπ τραγούδι. Η Lana, άλλωστε, τα κάνει όλα δικά της με ευκολία.
Και πάλι, πάντως, σκάει μύτη η αμφισημία: είναι άραγε τούτος ο δίσκος ο πλέον φιλόδοξος της Del Rey ή μήπως μαρτυρά τη θέλησή της να φτιάξει κάτι που δεν θα αρέσει στους φανατικούς της ακροατές; Και, αλήθεια, γιατί επιλέγει ένα τόσο φωτεινό και αμερικάνικο εξώφυλλο, ένα τόσο απομακρυσμένο από το ύφος του περιεχομένου περιτύλιγμα; Μπαίνουμε όμως και πάλι στα χωράφια της ανίχνευσης προθέσεων και της ερμηνείας δηλώσεων –και άκρη δεν θα βγάλουμε.
Ας αρκεστούμε, λοιπόν, μόνο στα «προφανή» συμπεράσματα: το Honeymoon κρύβει συγκινήσεις και μαρτυρά κλιμάκωση στο εύρος της γραφής της Lana Del Rey, αποτελεί βουτιά σε βάθος μα και μια εκλέπτυνση στα εκφραστικά της μέσα. Θέλετε να πούμε ότι είναι και η πιο ενδιαφέρουσα και ολοκληρωμένη δουλειά της ως τώρα; Ναι, γιατί όχι; Μόνο να έλειπε αυτή η διασκευή του "Don't Let Me Be Misunderstood" στο κλείσιμο...
{youtube}5kYsxoWfjCg{/youtube}
