Είναι μερικοί δίσκοι που κάνουν πολύ εύκολη την εξαγωγή συμπερασμάτων για την αξία τους, ευρισκόμενοι έτσι στον αντίποδα δουλειών όπως π.χ. το Reflektor των Arcade Fire. Σ' αυτήν την κατηγορία ανήκει και το Innocents, το 11ο άλμπουμ του συμπαθούς Αμερικανού Richard Melville Hall, κατά κόσμον γνωστού ως Moby. Και έτσι, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα πάντα εστιάζονται στο να υπάρξει μια σαφής επιχειρηματολογία για πράγματα που μοιάζουν προφανή και αυταπόδεικτα.
Από την πρώτη κιόλας ακρόαση, λοιπόν, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν κουρασμένο, χωρίς έμπνευση δημιουργό, ο οποίος στα τελευταία άλμπουμ βρίσκεται πολύ μακριά από τη δημιουργική φλέβα που μάς χάρισε εκείνο το απολαυστικό Play, κοντά 15 χρόνια πριν. Κι αυτήν την αίσθηση δεν καταφέρνει να διασκεδάσει κανένας από τους προσκεκλημένους βοκαλίστες (Mark Lanegan, Wayne Coyne, Cold Specks, Skylar Grey κ.ά.), όσους επιστρατεύτηκαν προκειμένου να χρωματίσουν τα τραγούδια, ούτε η συμπαραγωγή από τον Mark “Spike” Stent, του οποίου η συμβολή δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί ποια ακριβώς είναι...
Οι αδυναμίες των 12 συνθέσεων του Innocents εντοπίζονται όχι μόνο στο συνθετικό επίπεδο –όπου ο Moby αναλώνεται σε στατικές αρμονικές ακολουθίες και σε στείρες στιχουργικές ιδέες– αλλά και στο εκτελεστικό, όπου γίνεται μια απόλυτα προβλέψιμη διαχείριση των μέσων, με αέναα ηλεκτρονικά pad να κρατάνε τις πλάτες, με διάφορα σαμπλ να παίζουν το γνωστό παιχνίδι, και με τα beat να αναπαράγουν έναν ρυθμό που μοιάζει να μένει απαράλλαχτος από κομμάτι σε κομμάτι. Αν προσθέσετε και το γεγονός ότι πολλά από τα τραγούδια ξεπερνούν σε διάρκεια τα 6 λεπτά (με το ακροτελεύτιο “The Dogs” να σπάει το φράγμα των 9), εύκολα προκύπτει ότι μιλάμε για μια ακροαστική εμπειρία με πολύ μικρό ενδιαφέρον. Πόσες φορές ακόμα, δηλαδή, να ακούσουμε τραγούδια σαν το “The Perfect Life” και πόσο να αντέξει στο ξεχείλωμα η ομολογουμένως όμορφη μελωδία του “Almost Home”;
Είναι έτσι πολυδιάστατο το πρόβλημα με το Innocents. Γιατί δεν υστερεί μόνο στη σύγκρισή του με παλαιότερα κατορθώματα του Moby (και της ευρύτερης σκηνής της electronica), αλλά αποτυγχάνει ακόμα κι αν ειδωθεί αυτόνομα, από τη στιγμή που η ροή του είναι μονοδιάστατη και δεν εμφανίζει σε σχεδόν κανένα σημείο της μια δυναμική η οποία να ανατρέπει αυτήν την απογοητευτική εικόνα. Μοιάζει λοιπόν να είναι κατάλληλο μόνο ως ηχητικό χαλί συνοδευτικό άλλων δραστηριοτήτων –αν και ακόμα και για μια τέτοια χρήση μπορεί κανείς να βρει πολύ καλύτερες επιλογές, και στη δισκογραφία του Moby, μα και αλλού...
{youtube}4SO0qSfxqyk{/youtube}
