Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Τουτέστιν, δεν μπορείς να ζητάς από τον Miles Kane κάτι άλλο από αυτό που μπορεί να σου δώσει. Κι αυτό που μπορεί –ή, τέλος πάντων, θέλει– να σου δώσει στο Don't Forget Who You Are είναι σε κάθε περίπτωση ρετρό. Μια αναβίωση της ποπ των 1960s, του glam rock των 1970s και της brit pop των 1990s, σε διάφορες αναλογίες.
Το ντεμπούτο του, το προ διετίας Colour Of The Trap, ήταν συμπαθητικό, δεν αποδείχθηκε όμως ικανό να βουλώσει όσα στόματα θεωρούσαν ότι ο νεαρός τραγουδοποιός έφτιαξε όνομα κάνοντας παρέα με τον Alex Turner των Arctic Monkeys (και βέβαια με το σούπερ άλμπουμ που σκάρωσαν μαζί ως Last Shadow Puppets) ή σπρωχνόμενος από καλλιτέχνες σαν τον Paul Weller και περιοδικά όπως το NME. Το Don’t Forget Who You Are, λοιπόν, μάλλον φάνταζε στο μυαλό του Kane ως στοίχημα το οποίο έπρεπε να κερδίσει. Κάτι που ακούγεται στα αυλάκια του.
Ακούγεται δηλαδή μια φούρια, από την αρχή κιόλας• μια διάθεση να ανέβουν όλοι οι δείκτες στα κόκκινα κι ένα πνεύμα «θα σας δείξω εγώ τώρα» σε αρκετά σημεία των στίχων, πράγματα που μαρτυρούν ότι εδώ παίζονται πολλά. Όσο όμως καθαρά διακρίνονται οι προθέσεις του Miles Kane, άλλο τόσο θεαματικά –και με κρότο– αποτυγχάνει τελικά το εγχείρημά του. Γιατί τα νέα του τραγούδια απλά δεν διαθέτουν παρά ψήγματα ουσίας. Δεν είμαι μόνο τα στιχουργικά κλισέ, ούτε η στεγνή, πολλές φορές, αντιγραφή του Lennon, του Marc Bolan ή των Oasis που αποδυναμώνουν αυτό το μπουκέτο τραγουδιών (είχαμε άλλωστε συνηθίσει κι από τις προηγούμενες καταθέσεις του). Είναι, κυρίως, η διαφαινόμενη έλλειψη φαντασίας ή διάθεσης «σκαψίματος» των συνθέσεων: ο Kane φαίνεται ότι απλά έριξε τα υλικά μέσα στη χύτρα, χωρίς να φροντίσει για τις σωστές αναλογίες ή να λάβει υπ' όψιν του τις μεταξύ τους ασυμβατότητες.
Κάπως έτσι, όλη η πυγμή της –ομολογουμένως συναρπαστικής– φωνητικής εκφοράς του πάει στον βρόντο και η ρωμαλέα παραγωγή του Ian Broudie μένει κουστούμι αδειανό, αφού λείπουν τα δυνατά μελωδικά άγκιστρα και οι πραγματικά σπιρτόζικες ιδέες. Ξεχωρίζουν μόνο λίγες στιγμές, όπως το εναρκτήριο "Taking Over" και το ακροτελεύτιο "Darkness In Our Hearts". Στα υπόλοιπα, ενώ ξεχωρίζεις άνετα τα πατρόν, δεν βλέπεις πουθενά τις απαραίτητες τροποποιήσεις. Μόνο κάποιες κακοβαλμένες ραφές.
Έχει πλάκα πάντως το γεγονός ότι ο εν λόγω δίσκος χαιρετίζεται από τα μεγάλα βρετανικά μουσικά περιοδικά ως «σπουδαία και καθοριστική» κατάθεση από τη μεριά του λιβερπουλιανού ταλέντου, μαζεύοντας βροχή τα οχτάρια στη βαθμολογία. Εντάξει, αν είναι έτσι να χαλαρώσει το παλικάρι και να καταφέρει στη συνέχεια να βγάλει προς τα έξω τις πραγματικές δυνατότητές του, χαλάλι!
{youtube}xiMXaM5um6I{/youtube}
