Αχ, εκείνο το πρώτο εξώφυλλο: ένας λευκός γυναικείος πισινός κι ένα εφαπτόμενο μαύρο γάντι. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Is This It οι Strokes, ως ανακηρυγμένοι Μεσσίες του ροκ εν ρολ, είχαν τον κόσμο στα πόδια τους. Σήμερα, καθώς κυκλοφορούν το πέμπτο τους άλμπουμ, σχεδόν δεν κουνιέται φύλλο. Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί...
Όχι ότι η πεντάδα από τη Νέα Υόρκη έβαλε στο μεσοδιάστημα τα δυνατά της για να κρατήσει στραμμένους επάνω της τους προβολείς του καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος: κάπου νέρωσε η μεταξύ τους σχέση και χημεία, επιδόθηκαν σε ακανόνιστες σόλο εξορμήσεις και σε μακρές περιόδους αποχής και κάπως έτσι ήρθαν και τα δύο άνισα και άνευρα τελευταία άλμπουμ τους.
Είναι όμως και το κυνήγι εκείνου του πάγιου ζητούμενου για κάθε καλλιτέχνη που επίσης κόστισε αρκετά στη μπάντα: το συνεχές ψάξιμο, η ανησυχία και η αμφισβήτηση των κεκτημένων. Οι Strokes, αφού συνέχισαν στο κλίμα του ντεμπούτο τους με το επίσης αξιόλογο Room On Fire (2003), ξεκίνησαν μια απόπειρα «ανοίγματος» με το First Impressions Of Earth του 2006 και τη συνέχισαν πιο εντατικά με το προπέρσινο Angles. Κύρια πηγή των προσμίξεών τους ήταν η ολοένα κι επανερχόμενη στο προσκήνιο ποπ της δεκαετίας του 1980, αλλά τα αποτελέσματα προέκυπταν βεβιασμένα και ασύνδετα. Εντούτοις, εκεί επιστρέφουν και πάλι με το Comedown Machine.
Τα θετικά πρώτα: ο νέος δίσκος εκπέμπει πολλή περισσότερη ζωντάνια και αφοσίωση από τους δύο τελευταίους. Το ακούς στο παίξιμο των Strokes, στο πώς κλειδώνουν τα γκρουβ και στο ότι η «ρομποτική» και ολοένα πιο άρτια οργανοπαιξία του παρελθόντος έχει πλέον εμποτιστεί με ζεστασιά και χρώμα. Οι συνθέσεις πείθουν και συγκινούν περισσότερο (ειδικά στο πρώτο μισό) και οι διαθέσεις να δοκιμάσουν καινούργια –για τους ίδιους– πράγματα οδηγεί σε παραπομπές (A-Ha, Duran Duran, Michael Jackson) οι οποίες εμπλουτίζουν με ενδιαφέροντα τρόπο το γκαράζ ροκ υπόβαθρό τους. Ακόμα και ο συνήθως μονότονος Casablancas ακούγεται εδώ περισσότερο ευέλικτος καθώς επιδίδεται (ουκ ολίγες φορές) σε ένα φαλσέτο που, ενώ δεν είναι πάντα άρτιο, προσθέτει εντούτοις μια νέα διάσταση στις μελωδίες του.
Από την άλλη, βέβαια, αν το Comedown Machine είναι το άλμπουμ που πάλευαν τόσα χρόνια να σκαρώσουν οι Strokes, μάλλον δεν αποδεικνύεται αντάξιο των κόπων τους. Ούτε εντυπωσιάζει, ούτε καταφέρνει να διατηρήσει τον ενδιαφέρον αμείωτο. Και είναι κάπως λυπηρό να συνειδητοποιείς ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που κερδίζει την εύνοιά σου είναι γιατί έρχεται ως ανάσα έπειτα από δύο πολύ μέτριες στιγμές...
Κι είναι κι αυτό το εξώφυλλο, το σχεδόν άδειο και τόσο απομακρυσμένο από την αισθητική του πρώτου τους, στο οποίο δεσπόζει πια όχι το όνομα του γκρουπ ή ο τίτλος του άλμπουμ, αλλά το λογότυπο της δισκογραφικής τους. Ίσως βέβαια μια τέτοια επιλογή να αποτελεί ειρωνική αναφορά στο ότι ξεμπλέκουν με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην RCA. Με δεδομένα πάντως και τα σχετικά λίγα που τους απέφερε η καλλιτεχνική κατεύθυνση η οποία επέλεξαν για τα τρία τελευταία τους πονήματα, μήπως άραγε ήρθε η ώρα για μια επανεκκίνηση σε νέες βάσεις; Ή μήπως αυτή η απουσία προμηνύει ένα άδοξο τέλος;
{youtube}JV9JWDd3Kp8{/youtube}
