«Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι»: σοφό γνωμικό και πολύ χρηστικό. Ειδικά όταν αναφερόμαστε στη μουσική, όπου το καλάθι και τα κεράσια δεν είναι χειροπιαστά, και, τέλος πάντων, ακόμα κι αν τα δεύτερα βγουν τελικά μπόλικα, δεν θα έχεις ιδιαίτερο πρόβλημα να τα κουβαλήσεις.
Δεν πέταξα εδώ τη γνωστή λαϊκή ρήση για να αναφερθώ στην πολυσυλλεκτική φύση των Thee Holy Strangers –τους οποίους θα μπορούσαμε άνετα να αποκαλέσουμε σούπερ γκρουπ, καθώς στις τάξεις τους συναντάμε μουσικούς που έδρασαν με διάφορα σημαντικά σχήματα του underground ροκ χώρου των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αντιθέτως, θέλω να ρίξω μια σπόντα προς όσους έσπευσαν να ανακυρήξουν ως αριστούργημα τούτο τον πρώτο τους δίσκο. Πολλές φορές θεωρούμε ότι βοηθάμε τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες υπερθεματίζοντας για τα έργα τους, αλλά μάλλον το αντίθετο συμβαίνει στην πραγματικότητα...
Και είναι κρίμα αυτό, ξέρετε, γιατί το άλμπουμ των Thee Holy Strangers είναι όμορφο. Και έχει φτιαχτεί με προφανές κέφι και αγάπη από τον Αλέξη Καλοφωλιά (The Last Drive, The Earthbound) και τους Νίκο Φυσάκη (Dustbowl), John Hardy (Dustbowl, Birds Of Paradise), Costas C. (Night On Earth, Nightstalker), Τζένη Καπάδαη (Expert Medicine, The Earthbound), Φλώρα Ιωαννίδη (Ludmilla, Make Believe) & Τάσο Παλαιολόγου (Dream Long Dead, 700 Machines). Ο Καλοφωλιάς, άλλωστε, ο οποίος έχει γράψει όλα τα τραγούδια, είναι «ποτισμένος» στο αμερικάνικο ροκ, στον ήχο της ερήμου, αλλά και στις διάφορες παραφυάδες του rock 'n' roll. Και έτσι, όποτε καταπιάνεται μαζί τους, τα αποτελέσματα προκύπτουν πειστικά και ψυχωμένα. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.
Πράγματι, τα 12 κομμάτια του Thee Holy Strangers έχουν συνθετικό «ψωμί» και ποικιλία διαθέσεων, μοστράρουν ωραία και δεμένα παιξίματα, ενώ στον ερμηνευτικό τομέα γίνεται ένα παιχνιδιάρικο μοίρασμα ανάμεσα στις ανδρικές και στις γυναικείες φωνές, το οποίο προσθέτει συναισθηματικό εύρος. Κάθε τραγούδι έχει λίγο-πολύ τις χάρες του, με τα “Silver Lake”, “(You're Not) A Stranger To Me”, “Infinite Sea” και “Angel Of Danger” να ξεχωρίζουν.
Η κουβέντα περί σπουδαιότητας, πάντως, απαιτεί διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Και τελικά το Thee Holy Strangers δεν έχει τα εχέγγυα για να είναι υποψήφιο για κάτι τέτοιο. Γιατί ούτε ξεφεύγουν από τις νόρμες του Alex K. και των λοιπών συμμετεχόντων τούτα τα τραγούδια, ούτε έχουν να προσθέσουν κάτι καινούργιο στη συζήτηση που αφορά το ροκ και τις υποδιαιρέσεις του. Αν μάλιστα θυμηθούμε έναν άλλο φετινό δίσκο της ίδιας κατηγορίας –εκείνον του Λάμπρου Παπαλέξη με τις Χτισμένες... Των Θεμελίων– θα διαπιστώσουμε ότι ο τελευταίος μοιάζει να «φλέγεται» περισσότερο, να είναι πιο φρέσκος, πιο σημερινός. Αυτό θα μπορούσε να έχει να κάνει (και) με τη γλώσσα, ίσως και με την περισσότερη συγκέντρωση των αρμοδιοτήτων.
Ή μπορεί να είναι τελικά θέμα φιλοδοξιών και στόχων: ακούγοντας το Thee Holy Strangers προκύπτει αβίαστα η αίσθηση ότι όλοι αυτοί οι μουσικοί μαζεύτηκαν σε ένα στούντιο περισσότερο για να χαρούν, παίζοντας τη μουσική την οποία αγαπούν, παρά για οτιδήποτε άλλο. Ίσως τα πράγματα, λοιπόν, να είναι τόσο «απλά».
{youtube}MTYZaieqyFY{/youtube}
