Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, ο Γιώργος Νίκας (φωνή, τύμπανα) και ο Στάμος Μπάμπαρης (κιθάρες, φωνητικά) κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους ως Noise Figures. Εκείνη η πρώτη προσπάθεια είχε κάμποσες καλές στιγμές (τις οποίες ακούσαμε στο μεταξύ και σε τηλεοπτικές διαφημίσεις), όμως –όπως σωστά το έθετε τότε στην κριτική του ο Στυλιανός Τζιρίτας (εδώ)– άφηνε μια ελαφρώς θολή εικόνα σχετικά με το τι ακριβώς ήθελαν να είναι οι δύο μουσικοί.
Νομίζω έτσι ότι το Aphelion ξεκαθαρίζει κάπως τα πράγματα ως προς τις προθέσεις και το στίγμα της μπάντας, ενώ είναι και ένας συνολικά καλύτερος του προκατόχου του δίσκος: με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή. Το ντουέτο φαίνεται να έχει δουλέψει πολύ περισσότερο τη χημεία του, αλλά μεγάλο ρόλο στην ωρίμανσή του πρέπει να έχουν παίξει και τα χιλιόμετρα που έγραψε το κοντέρ στο μεσοδιάστημα, ειδικά κατά τις γύρες που έκαναν σε ευρωπαϊκές σκηνές, μαζί με γκρουπ όπως οι Black Rebel Motorcycle Club και Japandroids.
Η λέξη-κλειδί εδώ είναι λοιπόν η «ωριμότητα». Με την οποία, βέβαια, πάει χέρι-χέρι και η ενδοσκόπηση. Και είναι πράγματι πιο εσωστρεφής και σκοτεινός ο νέος δίσκος των Noise Figures, εν αντιθέσει με το ντεμπούτο τους, που ήταν τσιτωμένο απ' την αδρεναλίνη. Όχι ότι λείπουν από εδώ τα καντάρια του ηλεκτρισμού, απλά στοιβάζονται διαφορετικά και υπηρετούν με άλλο τρόπο το σχέδιο των χειριστών τους. Για την ακρίβεια, μπαίνει δυνατά στον ήχο μια γερή δόση ψυχεδέλειας, αλλά και μια τάση για πιο απαιτητικά, τεχνικά παιξίματα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο μεν σε σχέση με το παλαιότερο, αλλά σαφώς ανανεωμένο.
Παρά τις διαφοροποιήσεις, πάντως, γίνεται σαφές ήδη από το άνοιγμα με το “Shoot The Moon” ότι οι Noise Figures δεν έχουν απωλέσει το βασικό τους όπλο: τις πιασάρικες μελωδίες. Όπως και την προηγούμενη φορά, αρκεί να πιαστείς από αυτές (δεν είναι και λίγες) για να βγάλεις την ακρόαση του Aphelion απνευστί. Στον δρόμο θα συναντήσεις το “Run”, το “Holy One” και το “Feathers”, κομμάτια με προφανείς χάρες, που παρουσιάζουν τους δημιουργούς τους ως ικανότατους διαχειριστές των μουσικών τους γούστων (Black Sabbath, Black Keys, White Stripes, Black Angels, χονδρικά οποιαδήποτε έκφανση του rock 'n' roll από τα 1960s μέχρι και το grunge)· τα οποία δεν αρκούνται να τα αναμασούν, μα τα διοχετεύουν στα τραγούδια με τρόπο δημιουργικό. Οραματιστές, όμως, σίγουρα δεν τους λες. Δεν είναι άλλωστε τέτοιες οι στοχεύσεις τους.
Αφήλιο τώρα είναι το μακρινότερο από τον Ήλιο σημείο της τροχιάς ενός ουράνιου σώματος. Και κάπου εκεί βρίσκει πράγματι τους Noise Figures τούτο το άλμπουμ, σε ένα μέρος μουντών αποχρώσεων και «χαμηλοκουρδισμένων» διαθέσεων. Το θέμα είναι ότι, ευρισκόμενοι σε αυτές τις συντεταγμένες, δύο επιλογές έχουν για τη συνέχεια: είτε να συνεχίσουν στην τροχιά τους, επανερχόμενοι προς το κέντρο του «σύμπαντός» τους, είτε να επιχειρήσουν την έξτρα ώθηση, που θα τους θέσει εκτός «συστήματος». Δεν το συζητώ, το δίλημμα δεν απαντιέται εύκολα. Άσε που κάποιοι –απολύτως κατανοητό το γιατί– επιλέγουν να μην το απαντήσουν ποτέ...
{youtube}hbC16b257mM{/youtube}
