Πού και πού, η εγχώρια δισκογραφία τα χρειάζεται τελικά κάποια ηλεκτροσόκ. Αγγλόφωνα, ελληνόφωνα, δεν έχει (τόση) σημασία. Αρκετά με τους φράχτες και τα αγροτεμάχια, όποιος έχει κάτι να πει τον βρίσκει τον τρόπο, σε όποια από τις δύο γλώσσες κι αν το γράψει. Ένα τέτοιο ηλεκτροσόκ αντιπροσωπεύει και το Try A Little Romance της Μαριέττας Φαφούτη. Όχι γιατί η τραγουδοποιός που το δημιούργησε πρωτοπορεί, εφευρίσκοντας λ.χ. κάποια καινούργια μουσική φόρμα ή λανσάροντας ένα ακόμα «καινοτόμο» ανακάτωμα διαφόρων στιλ. Ίσα-ίσα, ευδιάκριτες είναι οι καταβολές των όσων ακούμε εδώ και το γενικό αίτημα της κριτικής για την επαρκή αποστασιοποίηση του δημιουργού από τα πρότυπά του ισχύει και στην περίπτωση της Φαφούτη –η σκιά του David Bowie, τα κοριτσίστικα γκρουπ της δεκαετίας του 1960, ενίοτε κι εκείνη η λαμπρή ποπ της πρώτης βασίλισσας του είδους Connie Francis δείχνουν να διαθέτουν ειδικό βάρος στο άλμπουμ. Χωρίς κάτι τέτοιο, όμως, να σημαίνει ότι η Μαριέττα Φαφούτη φαντάζει ως μίμος των παραπάνω: έχει αφομοιώσει καλά ό,τι την έχει επηρεάσει. Η ουσία, πάντως, δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στην ατόφια έμπνευση πίσω από αυτά τα τραγούδια. Η οποία με τη σειρά της αποτελεί προϊόν δουλειάς και όχι ουρανοκατέβατο ταλέντο. Ακούγονται ίσως απλά τα τραγούδια της Φαφούτη, σχεδόν παιδικά ενίοτε, όχι όμως με την απαξιωτική έννοια, μα με εκείνη τη διαχρονική παραμυθένια αίσθηση που διέκρινε λ.χ. τα τραγούδια της Mary Poppins και του Μάγου Του Οζ. Όποιος δε ακούσει με προσοχή θα διαπιστώσει ότι η περίπτωσή της δεν είναι αυτή ενός τραγουδοποιού εξοπλισμένου με μερικά έξυπνα στιχάκια κι έναν φτωχό, εμμονοληπτικό ορίζοντα μελωδιών. Το αντίθετο –έχω μάλιστα και μια ένσταση για τους στίχους, καθώς υπήρξαν φορές όπου η χρήση της αγγλικής γλώσσας έδειξε ως εύκολη λύση προκειμένου να ενταχθούν στον μελωδικό καμβά φράσεις δίχως συμπαγή συγκόλληση ή εσωτερική συνοχή. Η περίπτωση της Φαφούτη είναι νομίζω, πρωτίστως, η περίπτωση μιας συνθέτριας. Που μπορεί και να τραγουδάει καλά, όντας σε απόλυτη σύμπνοια με τη δροσιά και την αισιοδοξία των μελωδιών της, ή τη μελαγχολία κάποιων από τις μπαλάντες της. Σαφώς και έχει παίξει ρόλο η θαυμάσια ενορχήστρωση (δουλειά της ίδιας) στις εσωτερικές ισορροπίες του άλμπουμ, όπως και η ευφυής παραγωγή του Νίκου Αγγλούπα (Ottomo). Όμως πάνω από όλα στέκουν οι μελωδίες. Μπορεί να είναι αγγλόφωνο το περιβάλλον, όμως τέτοια ποπ έχει να ακουστεί στην Ελλάδα από το Νέο Κύμα –εκείνη την τόσο υποτιμημένη (λόγω της επέλασης του πολιτικού τραγουδιού), βραχύβια και ακόμα αχαρτογράφητη επαρκώς απόπειρα να δημιουργηθεί μια ατόφια ελληνική ποπ σκηνή, δίχως διαγωνισμούς για το ποιος θα μηρυκάσει καλύτερα τα αγγλοσαξονικά ρεύματα. Έχουμε ακούσει κι άλλους ωραίους ποπ δίσκους από Έλληνες δημιουργούς κατά καιρούς, αλλά με το Try A Little Romance είναι η πρώτη φορά που το μυαλό μου γύρισε πίσω στη Χωματά, στην Αστεριάδη και σε εκείνη την «ελαφρότητα», η οποία κρατούσε όμως ασφαλείς αποστάσεις από την απλοϊκότητα. Εκείνο το νήμα ξαναπιάνει η Μαριέττα Φαφούτη με τραγούδια όπως το “Don’t Stop”, το “Girl Who Loved The Rain”, το “I Can Forget”, το “La La La” ή το εναρκτήριο “Ouverture”. Δίχως indie λοξοδρομήσεις ή νεοέντεχνες κολακείες. Κατακλείδα άσχετη με την πραγματικότητα του δίσκου: οι παραλληλισμοί με τη Μόνικα ήδη τρέχουν στο σινάφι των μουσικοκριτικών. Και ασχέτως με το πόσο εύστοχους ή σχετικούς τους βρίσκω, είναι μάλλον χρήσιμοι. Καλό κάνει, υποθέτω, να ξέρεις ότι υπάρχει κάτι σαν «αντίπαλο δέος» στο πεδίο όπου κινείσαι. Έχεις δε και την ευκαιρία να δεις πού την πάτησε ο άλλος, ώστε να αποφύγεις τα ίδια λάθη. Έχει όμως και ο εγχώριος κριτικός μια ευκαιρία: να πάψει επιτέλους να φαντάζεται τον εαυτό του σε ρόλο καλλιτεχνικού συμβούλου.
